Trying not to love you (Historia z Kastielem)

28. ,,Koszmar" [+18]

- Bree! Nie to, że cię popędzam, ale już jesteśmy spóźnieni! - usłyszałam wołanie Kastiela.

- Daj mi pięć minut!

- To samo mówiłaś piętnaście minut temu! - w jego głosie wyłapałam lekką irytację, ale jestem pewna, że mówiąc to, na jego ustach pojawił się ten, tak dobrze mi znany, cyniczny uśmieszek.

Właśnie stałam przed lustrem i doprowadzałam do perfekcji swój look ,,dziewczyny gwiazdy rocka" - czarna, obcisła sukienka do połowy ud, do tego skórzana ramoneska i szpilki w takim samym kolorze. Jedynym kolorystycznym akcentem była ciemnoczerwona pomadka na moich ustach. Ostatni raz spojrzałam na swoje odbicie i szybko przeczesałam włosy palcami. Jeszcze tylko odrobina perfum i byłam gotowa.

Gdy weszłam do kuchni, Kastiel stał oparty o blat kuchenny i był wpatrzony w ekran telefonu.

- Nareszcie. Myślałem, że ... - w tym momencie podniósł na mnie wzrok, a jego usta delikatnie się otwarły. - Wow ... warto było tyle czekać. - w ciągu sekundy znalazł się przy mnie i obejmował mnie w tali, wodząc nosem po mojej szyi i przyprawiając mnie tym samym o przyjemne dreszcze.

- Już ci się tak nie śpieszy? - rzuciłam cynicznie.

- Uwierz, że gdybym tylko mógł, zostałbym tutaj, tylko z tobą i udawał, że świat nie istnieje. - czule mnie pocałował, a ja z radością wpiłam się w jego usta. Chyba nigdy mi się to nie znudzi.

- Promocja nowej płyty nie zrobi się bez lidera. - powiedziałam, gdy po dłuższej chwili, z niechęcią, oderwałam się od jego warg. - No! Idziemy! Dlaczego zawsze muszę na ciebie czekać? - powiedziałam ironicznie, poprawiając kołnierze jego skórzanej kurtki. Nie mogłam powstrzymać śmiechu,  widząc jego grymas niezadowolenia. Wsunęłam swoją dłoń w jego i ruszyliśmy do wyjścia.

Siedząc w taksówce zaczęłam się stresować. To pierwszy raz, gdy wychodzimy gdzieś razem jako ,,para". Na pewno będą tam dziennikarze, paprazzi, ludzie z branży ... Nieświadomie zaczęłam mocniej ściskać rękę Kastiela, które w przeciwieństwie do mnie był całkowicie odprężony, jakby to, że zaraz miał się znaleźć w samym centrum uwagi, pośród setki obcych ludzi, nie robiło na nim żadnego wrażenia. Chyba wyczuł mój niepokój.

- Hej, wszystko okej? - pogłaskał wierzch mojej dłoni.

- Mhm ... chyba. - westchnęłam.

- Nie stresuj się, wszystko będzie dobrze. - puścił mi oczko.

- Łatwo ci mówić. Czujesz się, jak ryba w wodzie pośród tych ludzi, a ja? W każdej chwili mogę wyjść na idiotkę. Co jak powiem coś głupiego? Albo potknę się i wywalę na oczach wszystkich? Wyleje drinka na jakiegoś super ważnego producenta? Nawet mi nie powiedziałeś, jak powinnam się zachowywać. - wylałam falę histeryzmu, a Kastiel jedynie się zaśmiał.

- Nie ma sensu żebym dawał ci jakieś ,,instrukcję". Jesteś wspaniała taka jaka jesteś i nie musisz udawać kogoś innego, żeby inni cię uwielbiali. Zaufaj mi. - posłał mi pocieszający uśmiech. - Poza tym zawsze posiadałaś umiejętność owijania sobie wszystkich wokół palca. Jestem tego najlepszym przykładem.

- Boję się ...

- Będę przy tobie. - złożył pocałunek na mojej dłoni, a ja, trochę uspokojona jego obecnością, zaczęłam wpatrywać się w krajobraz nocnego miasta i zastanawiałam się, jak powinnam odegrać rolę ,,dziewczyny gwiazdy rocka", ale im więcej o tym myślałam, dochodziłam do wniosku, że im bardziej będę udawać kogoś kim nie jestem, tym bardziej komiczniej wyjdzie. Może Kastiel ma rację. Może powinnam być po prostu sobą.