ကြၽန္ေတာ္တို႔၃ေယာက္...အေဆာင္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့...ေမနွင္းစုတုိ႔က အေဆာင္ေရွ႕ခံုေတြမွာ ထိုင္ေနၾကတာမို႔...ျပည့္စံုက ေအာက္မွာေနခဲ့ၿပီး...ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ညီလင္းက...အခန္းထဲကိုေလ်ွာက္လာခဲ့တယ္..။
အခန္းထဲေရာက္ေတာ့...အရင္ေန႔ေတြက...trainingဆင္းေနလို႔...ဒီအခ်ိန္အတန္းမွာမရွိတဲ့ ကိုသုက...ခံုေပၚမွာေက်ာပိုးအိတ္ကိုတင္ကာ...ေက်ာပိုးအိတ္ေပၚမွာ လက္၂ဖက္နဲ႔မ်က္နွာကိုကပ္ထားၿပီး..နံရံဘက္ကိုလွည့္ၿပီး..အိပ္ေနတယ္...။
"ကိုသု...
ဒီေန႔trainingမရွိဘူးလား..."လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့...ကိုသုက အိပ္ေနရာကေန ေမာ့ၾကည့္လာတယ္...
"အင္း....ဟုတ္တယ္...
နည္းနည္းေနလို႔မေကာင္းလို႔...မသြားတာ..."
"ဟမ္.....
ဟုတ္သားပဲ...ကိုယ္လဲပူေနတယ္...
ကိုသုမ်က္လံုးေတြလည္း ရဲေနတာပဲ...
ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ?...ကိုသု.." လို႔ေမးၿပီး..ကြၽန္ေတာ္လည္း ဝင္ထိုင္လိုက္တယ္...
"မေန႔က...ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရခ်ိဳးလိုက္လို႔ ျဖစ္မယ္..."
"ဟာ...ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရကိုခ်ိဳးရတာလဲ?...ေခြၽးေတြနဲ႔ဟာကို...
အခုလည္းၾကည့္...ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာကို..အေႏြးထည္လည္း မဝတ္လာဘူး..ဟင္း..."
"ငါလည္း..trainingဆင္းလို႔...ေခြၽးထြက္သြားရင္ေပ်ာက္မယ္ထင္လို႔...မဝတ္လာတာ..."
"ဟင္း......မေျပာေတာ့ဘူး...
ေဆးေရာေသာက္လာရဲ႕လား..."
"ဟင့္အင္း..."
"ဘာ!!...
ကိုသု!...ဒီေလာက္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတာေတာင္...ဘာလို႔ေဆးမေသာက္္လာတာလဲ?..."
"ထြန္းကိုရာ...တိုးတိုးေျပာပါကြာ..."
"ဟူး....ကြၽန္ေတာ္ ကိုသုကိုစိတ္ပူသြားလို႔..."
"ငါသိပါတယ္...မင္းစိတ္ပူလို႔ေျပာမွန္း..."
"အင္း......ေရာ႔..."ဆိုၿပီး ကြၽန္ေတာ့္အေပၚကထပ္ဝတ္လာတဲ့ အကြက္လက္ရွည္ကို ခြၽတ္ၿပီး..ကိုသုကိုေပးလိုက္တယ္...
"ရတယ္...ငါမခ်မ္းဘူး..."
မခ်မ္းဘူးသာ ေျပာေနတယ္...လက္၂ဖက္ကို ပိုက္ထားတဲ့ ကိုသု...
BẠN ĐANG ĐỌC
ဦးဆံုးမို႔ (completed)
Lãng mạnခင္ဗ်ားသည္သာလ်ွင္ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ဦးဆံုးမို႔ ခင္ဗ်ားရဲ႕အခ်စ္ေတြအကုန္လံုးကြၽန္ေတာ့္အတြက္ပဲျဖစ္ေပးပါ
