22

2.8K 68 6
                                    

ILHAN dan ibu bapanya sudah berada di rumah keluarga Nur.

"Uncle, mana Nur? Apa yang jadi pada Nur?" tanya Ilhan setelah bersalaman dengan ayah Nur.

"An bertenang dulu." ujar Encik Azli sambil mengusap bahu anaknya.

Kemudian, ayah kepada Nur menghulurkan sehelai kertas kepada Ilhan.

"Apa ni Uncle?"

"An bacalah. Uncle rasa surat ni Nur tinggalkan untuk An." kata ayah Nur sedih.

"Tinggalkan?" tanya Ilhan lagi.

Puan Aznah sedang menenangkan Ibu Nur yang sedang menangis. Dia yakin pasti ada yang tidak kena.

Encik Azli dan Ayah Nur duduk di atas sofa dan memberi ruang kepada Ilhan untuk membaca surat yang diberi oleh Nur.

Ilhan pula terus membuka surat itu dan membacanya.

Assalamualaikum Ilhan...

Kalau awak baca surat ni maknanya saya dah takde dekat Malaysia ni. Pertama sekali saya ingin minta maaf pada awak sebab tinggalkan majlis kita yang masih berbaki lagi 2 minggu sahaja. Saya terpaksa awak. Ini cita-cita saya. Saya dapat tawaran belajar dekat sana. Itu yang saya inginkan selama ini. Saya cuba nak bagitahu awak tapi masa tak mengizinkan saya untuk beritahu semua ini. Tengok muka awak, muka keluarga awak termasuk muka ahli keluarga saya yang teruja untuk menyambut menantu, saya tak sanggup untuk bagitahu mereka. Tetapi dalam masa yang sama, saya ingin mengejar cita-cita saya. Tak lama pun awak, 3 tahun je. Kalau kita kahwin nanti, saya yakin awak takkan bagi saya untuk sambung belajar dekat sana kan? Jadi, ini keputusan saya nak sambung belajar. Lepas je saya habis belajar dekat sana, kita kahwin ye. Saya minta maaf sangat-sangat. Cakap dengan Umi dan Abah awak yang saya betul-betul minta maaf. Lepas saja 3 tahun, saya balik sini dan sambung balik apa yang saya dah tinggalkan. Saya harap awak dapat tunggu saya. Saya sayang awak. Saya tak nak kehilangan awak. Saya nak awak tunggu saya. Saya sayang dan cintakan awak.

..Nur..

Ilhan melipat semula surat itu. Dia benar-benar kecewa. Sampai hati Nur membuat dia sebegini. Apa salahnya kepada Nur? Sanggup Nur tinggalkan dia semata-mata ingin sambung belajar di luar negara.

Setelah beberapa minit berdiam diri. Ilhan meraup mukanya dan berdiri lalu berkata...

"Uncle, Aunty.. Anggap saja An dan Nur tiada jodoh. An minta maaf. An tak boleh tunggu Nur. Bagi An, 3 tahun tu sangat lama berbanding 2 minggu sahaja lagi majlis kami berlangsung."

"Macam mana persiapan semua ni? Kita tangguhkan je ke?" tanya Puan Aznah.

"Tak umi. Majlis tetap dijalankan."

Mereka yang berada di situ terkejut mendengar ayat yang keluar dari mulut Ilhan.

"An, Nur takde dekat Malaysia. Siapa nak jadi pengantin perempuan?" tanya Uminya lagi.

"Majlis tetap berlangsung. Umi dan Abah jangan risau. Kami minta diri dulu Aunty, Uncle." kata Ilhan lalu bersalaman dengan ayah Nur.

"Uncle minta maaf Ilhan. Uncle tak sangka Nur buat keputusan terburu-buru macam ni." ujar ayah Nur dengan kesal.

"Bukan salah Uncle pun. Jodoh kami tak panjang. Uncle jangan risau, walau macam mana pun, An tetap anggap Uncle dan Aunty sebagai keluarga An."

"Jangan putuskan hubungan silaturahim kita ye?" kata ibu Nur pula.

Ilhan mengangguk.

"Saya minta maaf kak bagi pihak anak saya." kata ibu Nur lagi.

Hanya Kamu ©Tempat di mana cerita hidup. Terokai sekarang