Do samego końca • Jily

Rozdział 5

Kosmyk rudych włosów opadł Lily na twarz. Machinalnie odgarnęła go dłonią, ze skupieniem wpatrując się w podręcznik Standardowej księgi zaklęć, stopień 7 autorstwa Mirandy Goshawk. Przygryzała swoje pióro, przeskakując wzrokiem po ścianie tekstu. Miała do napisania wypracowanie o porównaniu do siebie kilku wybranych zaklęć, a także wykazaniu różnic pomiędzy ich użyciem.

Przewróciła stronę, wyciągając nogi przed siebie. Był późny wieczór. Jedynie pojedyncze osoby siedziały teraz po kątach we wspólnym pokoju. Ogień radośnie trzeszczał w kominku, a pomarańczowa poświata oświetlała twarz Lily i podręcznik do zaklęć.

Naskrobała szybko na pergaminie zdanie, uśmiechając się z zadowolenia. Od początku swojej nauki w Hogwarcie najbardziej polubiła zaklęcia i eliksiry. Były to nauki, które niezmiernie dziewczynę pasjonowały i z których, musiała nieskromnie przyznać, szło jej naprawdę dobrze.

Przewróciła kolejną stronę, odchrząkając. Przybliżyła różdżkę, która stanowiła jej źródło oświetlenia wraz z kominkiem, do księgi, aby lepiej widzieć czytaną treść, gdy usłyszała skrzypnięcie kanapy tuż obok siebie. Spojrzała w tamtą stronę, spodziewając się, że zobaczy Dorcas, z którą miała jeszcze dzisiaj dokończyć owe wypracowanie, ale dostrzegła zupełnie inną osobę.

— Cześć, Evans! — zawołał entuzjastycznie James. — Jaki zbieg okoliczności!

— Doprawdy imponujący — mruknęła, obrzucając chłopaka podejrzliwym spojrzeniem.

— Nie bądź takim ponurakiem, Evans. Słyszałem, że szkodzi to zdrowiu — powiedział poważnie, kiwając głową.

Lily uniosła delikatne kąciki ust.

— Ha! Uśmiechnęłaś się! — krzyknął z dumną minę James.

Dziewczyna zauważyła, jak niskiej i pulchnej Gryfonce, która znajdowała się kawałek dalej, oparta o ścianę, wypada z rąk książka.

— Ciszej, bo straszysz ludzi — zauważyła Lily, uśmiechając się pocieszająco do pulchnej Gryfonki, która spłonęła rumieńcem i szybko się wycofała.

— Żadna nowość, większość się już przyzwyczaiła — wzruszył ramionami. — Co tam skrobiesz na tym pergaminie? — zapytał, przybliżając się do dziewczyny.

Lily przewróciła oczami. Wiedziała, że wcale Jamesa nie interesowało, co pisała. Wykorzystał tylko pretekst, aby się przybliżyć.

— Wypracowanie na zaklęcia.

— To było jakieś wypracowanie? — zapytał oburzony James.

— Witamy z powrotem na Ziemi! — powiedziała, pstrykając palcami przed oczami chłopaka. — Masz czas, jest dopiero na piątek.

— I tak odpiszę od Remusa.

— Naprawdę świetny przykład, Potter, jak na prefekta naczelnego — parsknęła, podkreślając dosadnie ostatnie dwa słowa.

— Ja nie wiem, co za debil zrobił ze mnie prefekta — rzekł poważnie — ale widzisz, Evans, jeśli to zrobił, to musiał mieć jakiś powód, więc tak, stanowię świetny przykład dla pozostałych uczniów.

Spojrzała na niego z politowaniem, kręcąc jedynie głową i nakreślając kolejne zdanie na swoim pergaminie.

— A właśnie — podjął po chwili James. — Skoro mowa o prefektach, to kiedy mamy jakieś spotkanie do uzgodnienia tych wszystkich... prefektowych spraw?

— Stanowię świetny przykład — powtórzyła z sarkazmem jego słowa. — Powinieneś to wiedzieć od McGonagall, przecież z nami rozmawiała!