Unicode
သွက်လက်မှုမရှိတဲ့တိမ်စိုင်ရဲ့ခြေလှမ်းတွေက စောင့်ကြိုသူကင်းမဲ့တဲ့အိမ်ဆီကိုတွန့်ဆုတ်ဆုတ်နဲ့လာနေသည်။ခပ်ငိုက်ငိုက်စောင်းထားတဲ့လျှာထိုးဦးထုပ်ရဲ့အောက်မှာ မတည်ငြိမ်တဲ့မျက်ဝန်းအိမ်တွေက ပြိုကျတော့မည့်တိမ်များနှင့်တူသည်။
ပွန်းပဲ့နေတဲ့ဒဏ်ချက်တွေ၊ ပန်းသီးတစ်လုံးလိုနီရဲပြီး မို့မောက်နေတဲ့မျက်ဝန်းပတ်လည်ကဒဏ်ရာတွေက အမေဆိုတဲ့နာမ်စားတစ်လုံးလောက်တော့ နာကျင်မည်မထင်ပေ။နွေးထွေးမှုမရှိဘဲ အေးစက်စက်တိုက်ခတ်လာတဲ့လေပြေတွေက အထီးကျန်နေတဲ့လူကိုလာကျီစယ်နေသလိုေပ။
နေရောင်မပွင့်တဲ့ကောင်းကင်ပြင်ကြောင့် အရိပ်မထင်တဲ့ခန္ဓာကိုယ်တစ်ခုဟာ ရှင်နေလျက်နဲ့အသက်မဲ့နေသလိုထင်ရသည်။ေခြာက်ကပ်ေနသည့် ကတ္တရာလမ်းပေါ်မှာ ဗလာကျင်းနေတဲ့ရင်ဘတ်နဲ့လူ။ချစ်ခြင်းမေတ္တာနဲ့မထိုက်တန်လို့ပဲလား။ဒါမှမဟုတ် ပျော်ရွှင်မှုနဲ့မထိုက်တန်လို့ပဲလား။ဘယ်သူမှမရှိတဲ့ကျွန်းပေါ်မှာတစ်ယောက်တည်းနေနေရတဲ့လူလို အပြုံးတွေကလည်းအသက်မဲ့နေခဲ့သည်။
မြေပြင်ကိုသာခေါင်းငိုက်စိုက်ကျရင်းခြံပေါက်ဝသို့အရောက်။
"တိမ်စိုင် မောင်လေးပြန်လာပြီလား"
ရတီနဲ့ညိုစင် တိမ်စိုင့်အိမ်နားမှာစောင့်နေကြပြီး ခေါ်လိုက်တဲ့အသံ တိမ်စိုင်အတင်းရှောင်လွှဲလို့မရတော့ တည့်တည့့်တိုးခဲ့ပြီ။မျက်နှာကိုမြင်မှာစိုးတဲ့အတွက် ဦးထုပ်ကိုနဂိုထက်ပိုငိုက်လိုက်သည်။
"ဟုတ်ကဲ့ဗျ ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ မရတီ"
"တိမ်စိုင် ဘာလို့ခေါင်းငုံ့နေတာလဲ"
ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ တိမ်စိုင့်ဦးထုပ်အောက်ကိုချောင်းကြည့်လိုက်သည့်ရတီ။ တိမ်စိုင့်မျက်နှာကညိုမည်းနေတဲ့အကွက်တွေကိုမြင်တော့ သူတို့လည်းထိပ်လန့်သွားကြသည်။တစ်နေရာရာမှာများ ရန်ဖြစ်ခဲ့တာသလားဟုထင်ေနကြသည်။
"ဒါတွေကဘာတွေလဲ မောင်လေးကိုဘယ်သူလုပ်လိုက်တာလဲ"
တိမ်စိုင်မျက်နှာကိုမပြ ဦးထုပ်ကိုသာမြဲမြဲကိုင်ထားရင်း ညိုစင်တို့စကားကို လိုက်လျောညီစွာပြန်ဖြေလိုက်သည်။
BINABASA MO ANG
တိမ်စိုင်ငယ်လို
Romanceငြိမ့်ငြိမ့်လေးသွားတဲ့ ပျော်စရာဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်မို့ ဝင်ရောက်စီးမျောရင်း ဘဝအမောတွေပြေနိုင်ကြပါစေ။ Starting date_ 31.8.20 Ending date_15.11.20
