Unicode
"ကိုမင်းအိုင်တောင်ရောက်နေပြီလားဗျ"
မျက်နှာသစ်၊အဝတ်အစားလဲလို့ပြီးကြတော့ တိမ်စိုင် ဝူဝူလေးလက်ကိုဆွဲကာ အပေါ်ထပ်လှေကားကနေဆင်းလာသည်။ဂျွန်ကတော့ ရေချိုးဖို့အတွက်အပေါ်ထပ်မှာပဲကျန်နေခဲ့သည်။
"ဟုတ်တယ်တိမ်စိုင် ဆရာရော ခုထိမပြီးသေးဘူးလား"
ဂျွန်ရုံးနောက်ကျသည့်အချိန်မှာ မရှိသလောက်ကိုရှားတာမို့ ကိုမင်းအိုင်နာရီတကြည့်ကြည့်နှင့်ဖြစ်နေသည်။
"ဒီနေ့ ကိုရုံးမတက်ဘူးလို့ပြောတယ် ကိုမင်းအိုင်ကိုပဲရုံးလွှတ်လိုက်တဲ့ ကျွန်ဝောာ့်ကိုပြောခိုင်းလိုက်တယ်"
ကိုမင်းအိုင်စိတ်ထဲမနေသာဖြစ်သွားသည်။သူရုံးကိုတစ်ယောက်တည်းသွားရမှာပျင်းသည်။ရုံးနဲ့အိမ်ကားမောင်းတဲ့အခါ ဘေးမှာတစ်ယောက်ယောက်ထိုင်နေတာကိုသူသဘောကျသည်။အိမ်မှာဆိုတစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်ပြီးနေရတာကြောင့် ကားမောင်းချိန်လေးတော့ တစ်ယောက်တည်းမနေချင်ပေ။
"ဒါဆိုလဲ အကိုပဲသွားရတော့မှာပေါ့"
ကိုမင်းအိုင် ကားသော့ကိုင်ကာမတ်တတ်ထရပ်လိုက်သည်။
"ဟုတ်ကဲ့ ကိုမင်းအိုင် မနက်စာစားသွားပါအုံးလား"
စားဖို့ေခါ်တော့ သူဗိုက်ဆာနေပေမယ့် သိပ်ပြီးလည်းထွေထွေထူးထူးစားချင်စိတ်ကပေါ်မနေတော့တာကြောင့်။
"တော်ပြီတိမ်စိုင် အကိုမစားတော့ဘူး ဒီအတိုင်းပဲသွားလိုက်တော့မယ် ဦးလေးကျွန်တော်သွားလိုက်ပါအုံးမယ်"
ဂျွန့်အဖေကိုခေါင်းငုံ့နှုတ်ဆက်ပြီး လေတစ်ချက်အဝှေ့မှာခန္ဓာကိုယ်ကိုလှည့်လိုက်သည်။
"အေးအေး ငါ့တူကားလည်းသေချာမောင်းအုံး"
"ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး"
ထို့နောက်စီးလာသောကြက်ပေါင်ဖိနပ်ကို ပြန်လည်ကာထိုးစီး၍ အိမ်နှင့်ကျောခိုင်းကာထွက်သွားသည်။
"ဟာ ဒီနေ့ကိုအငယ်လေးလာမယ်ဆိုတာမပြောလိုက်ရဘူး မေ့သွားတယ်"
YOU ARE READING
တိမ်စိုင်ငယ်လို
Romanceငြိမ့်ငြိမ့်လေးသွားတဲ့ ပျော်စရာဇာတ်လမ်းလေးတစ်ပုဒ်မို့ ဝင်ရောက်စီးမျောရင်း ဘဝအမောတွေပြေနိုင်ကြပါစေ။ Starting date_ 31.8.20 Ending date_15.11.20
