Kardelen

39. Bölüm

Annem 5, teyzem 7 yaşındayken ölmüş anneannem. Şeyma teyzem küçücük haliyle anneme annelik yapmış. Dedem anneannemin 40 ı çıkmadan biriyle evlenmiş. Kadının sadece bir oğlu varmış. Dedem kızlarının yüzüne bakmazken üvey oğluyla her gün parka gidermiş. Yani üvey oğluna babalık yapmış ama öz kızlarının yüzüne bakmamış. Üvey anneannem her zaman kızları hizmetçi olarak görmüş. Şeyma teyzem 18 yaşında kerem eniştemle kaçarak evlenmiş. 2 yıl sonra da annemi yanına almış. Kerem enişte, babam, Kaan babam, doktor, iyi arkadaşlarmış. Babam ile annem uzun süre ayrılıp barışmışlar en sonunda evlenmiş bir dahada ayrılmamışlar. Şeyma teyzem annemi yanına almasaymış annemi başka biriyle zorla evlendireceklermiş.

Şeyma teyze benim aynı zamanda da süt annem. Annem zehirlendiğinde, (annemin ciddi bir şeyi olmasa da beni emziremiyormuş) o emzirmiş. Çoğu zaman düştüğümde yanıma koşanlardan biri olmuştu. Anne yarımdı sonuçta. Beni annemle birlikte büyütmüşlerdi. Çocuklukta annemi çok kızdırdığımda ona koşardım. İkinci annem gibiydi.

Anne yarısı, süt annem ve teyzemdi. Küçüklük bir yana gençliğimde de benim hep yanımda oldu. Yengemi hiç sevmemesine rağmen beni yalnız bırakmamak için çok gelmişti ama pis kadın onu kovuyordu. Bazen gitmiyor bazen gitmek zorunda kalıyordu. Amcamın evinden onun evine geldiğimdede benimle hep ilgilendi. Yanımda oldu. Konuşmama rağmen. İstememe rağmen hep yanımdaydı.

Şimdi ben bir hatayla nasıl atacaktım teyzemi hayatımdan? Büyük bir hataydı elbette ama bana yaptığı iyilikler de büyüktü. Benim kalbimi kırmasına kırdı ama onu bir daha görmemek? Dizine yatıp uyuyamamak? Sevincini onunla paylaşamamak?

Belki her şey eskisi gibi olmaz. Yada kesinlikle eskisi gibi olmaz. Başta çok kırıldım ben teyzeme şimdi hiçbir şey olmamış gibi nasıl eskiye dönebilirim?
En önemlisi ben eski ben miyim? İyileşmek değil kastım. Ne kazadan önceki gibiyim. Ne 1 sene önceki gibi. Ben kendimi bambaşka kişi olarak görüyor ve hissediyorum.

Yeni bir sayfa açtım ben kendime ama galiba defteri de değiştirdim. Sanki yeni doğmuş gibi. Tabiki hala beni ben yapan değerlerim var. Vazgeçilmezlerim var. Daha doğrusu yeni vazgeçilmezlerim.
Mesela Ayberk. Tamam çoğu kişi benim yanımda oldu ama ayberk kadar kimse olmadı. O sancılı günlerimde, uykusuz gecelerimde, umudumun tükendiğinde hep yanımdaydı.

Çalamadığım kapının açılmasıyla irkildim. Teyzemin evine kadar gelmiştim ama içeri girmekte kararsızdım. Bir an geri dönmeyi düşünmüştüm ama şuan çok geçti.

Ayberk arkadaşlarının yanına gitmişti. Aslında onu zorla ben göndermiştim. Teyzemlerle tek yüzleşmek istiyordum. Eray abinin ayberki sevmemesi de cabasıydı. Tabiki eğer benimle görüşmek istiyorsa ayberki görmeye alışması gerekiyordu. Yeni hayatımdaki ilk insan ayberkti. İkincisi savaş abi olmuştu. İkinci olarak ona anlatmıştım yeni bir hayata başlayacağımı. Daha doğrusu o iyileştikten sonra yeni bir hayatın olacak demişti. Bende ona yeni sayfamdan bahsetmiştim. Onunla görüşmek istediğim için tatilden sonraya seans almıştım ondan. Bana hayatını anlatacaktı. 3. kişi seren olmuştu. 4. Kişi gökhan- yok yok 4. Kişi daha doğmamış yeğenimdi. 5. Kişi Gökhan abiydi.

-Kardelen hanım siz yürüyorsunuz! Ayaktasınız yani siz-

-Teyzem içerde mi?

-İçerdeler ailecek buyrun lütfen.

-Teşekkür ederim.

Herkes salonda oturuyordu. Erenin arkasında olduğum için ne yaptığını görebiliyordum. Seren ile olan fotoğraflarına bakıyordu. Eren hayatının en büyük hatasını yapmıştı. Böyle büyük bir hatadan sonra yanında duramazdım. Benim safım belliydi. Beni ilk gören eniştem oldu.