Schaduw van de wolf

hoofdstuk 2

Al voordat de zon op was, was ik al klaar wakker. Ik had het eten al naar binnen geschoven en mijn kleren droog opgeborgen.

Nu stond ik naakt bij de rand van het bos om te trainen. Ik verwisselde naar mijn wolf en verwelkomde de warme vacht. Al meteen ging ik op zoek naar een rustige plek waar ik kon trainen.
Midden in het bos was een groot veld, het lag nog net in ons territorium. Het was een perfecte plek om te trainen.

Ik rekte en strekte mijn lichaam om op te warmen. Met een paar rondjes om het veld te draven was ik warm genoeg om de sprintjes te oefenen. Ik telde hoelang het duurde om naar de andere kant van het veld en terug duurde. Dertig seconden.
Ik stopte net op tijd voor de boom die in de weg stond.
Binnen een half uur moest het. Van thuis naar de grens van het mensendorp en weer terug. Tot nu toe was mijn snelste tijd drie kwartier, maar dan had ik ook echt mijn longen uit mijn lijf gerend.

Ik draaide me om en ging klaar staan voor het sprintje. Om grenswacht te kunnen zijn zou ik mijn longen wel kunnen opofferen. Ik bezat de vaardigheden.
Ik kon vechten, daar had pa op gestaan toen ik oud genoeg was, omdat hij wilde dat we iets konden als hij weg was en Thalia alfa zou zijn.
Ik had niks met hem. Hij was mijn bloedverwant en mijn alfa, meer niets. Hij dacht alleen maar aan zijn Thalia en hoe zij zijn opvolger was.

Weer dertig seconden. En een nette rem.

Ik bleef heen en weer rennen tot ik mijn poten niet meer voelde. Niet van de kou, maar van de vermoeiing. Mijn lichaam viel als een zoutzak op de grond die sneeuwvrij was geworden van het rennen. Het jonge gras kietelde onder mijn poten.

Even rusten en dan verder trainen. Ik wilde het halen voordat ze benoemd was tot hoofd van de grenswacht. Dan kon ik haar trots maken.

Ik legde mijn hoofd tussen mijn poten en lette op mijn ademhaling. Contant en rustig. Net als de natuur. Alles in ritme. Alles was verbonden met elkaar. Zo was ik verbonden met de natuur en de natuur met mij. Zo was ik één met de wind die door mijn vacht waaide. Ik snoof de geuren van de omgeving diep in. Toen pas rook ik een andere geur. Een jonge man bij de rand van het veld stond te kijken. Hij was goed ingepakt voor de kou. Al snel herkende ik hem. Gideon, de mate van Lucia.

Hij leek te merken dat ik hem zag en liep naar me toe. Ik wist nog wel dat hij hier kwam. Thalia had hem met een andere wolf betrapt op ons territorium. Ze hadden hem achter gelaten bij Jasper. Onze vader had erop gestaan Gideon te doden omdat hij geen geldige reden had om zich op ons territorium te bevinden. Tot Lucia smeekte om het niet te doen. Toen bleken ze mates te zijn. Sindsdien werkte hij voor zijn brood en het respect dat hij moest verdienen.

Veel wist ik niet over hem. Enkel dat hij joeg en er goed uit zag. Zijn haar zat altijd naar achter gekamd, maar was te lang om te blijven zitten dus viel het vaak opzij met een scheiding.

Lucia had uitgebreid verteld over hun wandelingen in de bossen. Soms iets te uitgebreid dat ik mijn oren dicht drukte. Ze kon haar mond maar niet houden over hem.

Gideon kwam voor me staan en keek naar het spoor dat ik gerend had.
'Je moet meer afzetten met je achterpoten om jezelf als het ware naar voren te lanceren.' Hij wende zijn blik weer tot mij. 'En probeer niet zo te hijgen met je mond open.' Ik had niet gemerkt dat mijn mond open was en dat ik hijgde. Meteen sloot ik mijn mond, gaf Gideon een boze blik en stond op.

Hij bemoeide zich vaak met dingen, alleen niet met mijn vader. Dat was de enige wijze keuze die hij had gemaakt, zover ik wist.

Gideon klapte in zijn handen. 'Hup hup. Zo word je nooit grenswachter.' Ik gromde naar hem voor ik weer begon te rennen.

Toch luisterde ik naar zijn advies. Mijn achterpoten zette ik verder naar voren om me met kracht af te zetten. Hij had gelijk dat het sneller was. Maar het was zwaar voor mijn achterpoten. Ik rende nu met kracht en niet met mijn snelheid.

De grond onder me leek me te helpen bij het afzetten. Zelfs de wind blies mee toen ik omdraaide om terug te sprinten. Eronder, afzet, landen en opnieuw. Negentien... twintig. Ik moest een noodstop maken voor de boom die zich in mijn weg bevond.

BAM. Met een smak knalde ik tegen de boom aan. Al meteen hoorde ik Gideon lachen.

Eerst moest ik mijn zicht recht krijgen voordat ik hem op zijn vingers zou tikken voor het lachen. Hoe durfde hij mij uit te lachen?

Oké, misschien was het wel hilarisch. Een wolf die tegen een boom aan rende. Tegen een boom die er waarschijnlijk al eeuwen stond.
Ik snoof verslagen.
Gideon zijn warme handen hielpen me weer overeind te komen. Meteen gromde ik naar hem. Onschuldig hield hij zijn handen omhoog als teken van overgaven. 'Rustig Haile. Ik laat je volgende keer wel liggen als je tegen een boom aan rent.' Hij probeerde zijn lach overduidelijk in te houden.

Ik hield er niet van om geholpen te worden. Als je hulp nodig had was je zwak. Wijze woorden van papa alfa.
Iemand die niet voor zichzelf kon zorgen werkte zichzelf naar de dood.
Ik luisterde niet vaak naar hem. Maar hij had toch een beetje gelijk. Als je je liet helpen liet je zwakte zien. En zwakte was fataal. Een hert dat mank liep werd achtergelaten door zijn familie. Waarom zouden ze hem helpen? Ze zouden zelf de maaltijd kunnen worden. En nog steeds zou de manke niet ver komen.

Zolang je doorzette en geen zwakte toonde was je sterk.

Ik hervond mijn balans.
Gideon keek nog steeds met zijn handen omhoog toe.
Vanaf de rand van het veld klonk een fluit met gegniffel die hiervandaan te horen was. Lucia. Gideon keek meteen op. 'Sorry. vrouwtje roept.' Hij salueerde kort als afscheid en rende Lucia's kant op.

Zelfs als mens bezat hij een hoog tempo. Ook al was dit niet zijn volle vaart, het zag er soepel uit.
Misschien was hij wel een grenswachter geweest in zijn vorige roedel. Of een gewoon een wachter. Iets met een hoge rang en waar vaardigheden voor nodig waren.

Ik keek toe hoe hij Lucia begroette en ze samen het bos in verdwenen.

Gideon deelde weinig over zijn verleden. We wisten niet eens van welke roedel hij afkomstig was. Mijn vader dacht eerst dat hij een spion was, maar nu hij hier al twee jaar was, had hij dat uitgesloten. Zelf vertrouwde ik hem nog niet. Hij mocht dat wel de mate van Lucia zijn. Hij kwam niet uit een familie van onze roedel.

Ik wachtte tot het stelletje buiten gehoor was en trainde verder tot ik er letterlijk bij neerviel. Toen slenterde ik naar de plek waar mijn kleren waren, om daarna naar huis te gaan.