Schaduw van de wolf

hoofdstuk 50

Er waren geen dromen die zich toonde. Alleen een leegte. Een leegte die elke keer groter werd. Het was er niet alleen in mijn slaap, maar bleef wanneer ik wakker was.

Ik kon niet stoppen met denken aan Zander.

Het leek alsof er iemand in mijn kamer was. Maar ik was nog te ver om het op te merken tot er een hand op mijn mond werd gedrukt. Ik schrok wakker en probeerde te gillen, maar het geluid kwam niet ver. 'Ssst,' fluisterde een stem in mijn oor. Zonder een pardon werd ik het bed uit getrokken. Mijn lichaam leunde slap tegen mijn belager aan. Er zat geen energie in mijn lichaam.

Het enige wat ik kon doen was ruiken wie het was. Toby. Zanders beta die Abel had uitgezocht. Ik probeerde tegen te werken, maar hij was mijn lichaam de baas. Hij trok zonder voorzichtig te zijn me mee naar de deur. Mijn voeten probeerde ik op hun plek te houden, maar ze struikelden door Toby's bewegingen.

Er klonk ineens geschreeuw buiten de kamer.

Er drong een nieuwe geur door de villa.

Bloed.

Toby stopte voor de deur toen er hel leek uit te barsten buiten de kamer.

Er klonken voetstappen en geschreeuw. Ik hoorde iemand langs de kamer rennen en probeerde nog een keer te schreeuwen. Deze keer was Toby niet voorbereid en ontsnapte er een kleine kreet.

De voetstappen stopten net voor de deur. Ik wou ontspannen, maar toen mijn ogen zagen wie er binnen kwam was alle opluchting verdwenen.

Abel.

Ik probeerde tegen Toby in te werken. Mijn lichaam reageerde eindelijk wat meer, maar het stelde niks voor.

'Houdt haar eens in bedwang,' siste Abel zo zacht mogelijk. Toby verplaatste een hand naar mijn nek en klemde mijn luchtwegen dicht.

Ik spartelde tegen om lucht te krijgen, maar zijn handen blokkeerde alles.

Abel keek tevreden naar Toby zijn handeling tot hij een hand hief en Toby me los liet.

Als een hoopje zand zakte ik in op de grond - happend naar lucht.

'Wat wil je met haar doen?' vroeg Toby. Abel hurkte voor me neer en bekeek me.

'Ze zal vast genoeg vermaak leveren.' Zijn stem was als een vervuiling door mijn oren. Mijn handen waren gebald als vuisten. Ik haalde uit naar Abel, maar het stelde niks voor. Abel hield mijn vuist met gemak tegen. Hij draaide hem om wat een pijnscheut door mijn lichaam stuurde. Ik schreeuwde, maar mijn longen leken niet te willen werken waardoor het er zacht uit kwam.

Abel stond op en wuifde naar me. 'Leef je uit, maar ik wil haar levend houden.' Toby pakte mijn hopeloze lichaam van de vloer. Maar toen Abel de kamer uit wou gaan versperde iemand hem de weg. Er ging opluchting door me heen.

Mate.

Zander had geen seconden nodig om de situatie in zich op te nemen en greep Abel bij zijn keel. Zander was furieus.

Ik wou naar hem toe gaan, maar Toby hield me nog steviger tegen zich aan. 'Denk maar niet dat je dit kunt ontlopen,' fluisterde hij in mijn oor. Ik rilde over mijn lichaam.

Ik keek hoe Zander Abel tegen de muur drukte. 'Wat vond je van mijn cadeau?' Hij glimlachte alsof hij gewoon normaal tegen Zander sprak. 'Ik heb er hard voor gewerkt om het te krijgen.' Zander gromde. Ik kon zien dat zijn hoektanden scherper begonnen te worden. Abel begon te happen naar lucht toen de muur begon te kraken onder de druk. Hij probeerde te lachen, maar het kwam amper zijn mond uit.

Toby leek zich ineens te beseffen dat hij mij nog had. Hij haalde zijn scherpe nagels tevoorschijn en hield ze tegen mijn hals gedrukt. Uit schrik zoog ik lucht naar binnen. Zander keek meteen mijn kant op. Toby zette een stap naar achter.

'Geef ons wat we willen en ze blijft leven,' zei Toby. Zander kneep zijn ogen tot spleetjes.

'Je was altijd al niet te vertrouwen. Ik had moeten weten dat je bij Abel hoorde.' Toby lachte en drukte zijn nagels harder tegen mijn huid. Ze begonnen langzaam mijn hals in te gaan. Ik drukte me tegen Toby aan om zijn nagels niet verder te krijgen.

Paniek.

Zander liet Abel los die meteen naar adem zocht. Hij liep voorzichtig mijn richting op.

'Je zal sterven net als Abel. Je zal aan stukken worden gescheurd zoals bij de maanroedel. Er zal geen respect zijn voor verraders,' zei Zander tussen zijn scherpte tanden door. Toby zette nog een stap naar achter.

'Je bent geen alfa. Dat ben je nooit geweest.' Zander lachte kort maar hield zijn ogen strak op mijn nek. Er gleed bloed over mijn hals. 'Je bent slap. Je bent blind,' ging Toby verder.

Mijn ogen keerde zich tot de beweging achter Zander. Abel kwam overeind met iets in zijn handen. Het was een scherp voorwerp met een vloeistof erop. Ik wou Zander waarschuwen, maar Abel had het al in Zander gestoken.

Zander verstijfde en keek me recht in mijn ogen. Ik voelde iets in me vervagen. Hij zakte door zijn knieën op de grond. Abel duwde zijn bovenlichaam omver.

Ik kon geen lucht krijgen. Er was niks over in de kamer. Mijn focus was bij Zander die sissend naar adem zocht.

Abel sprak tegen Toby, maar de woorden drongen niet tot me door - ik was alleen maar bezig met Zander. Ik wou naar hem toe. Ik schreeuwde en werkte tegen. Toby's nagels waren nog steeds tegen mijn hals.

Uiteindelijk liet hij me los. Ik viel op de grond en racete naar Zanders lichaam. In mijn ooghoeken zag ik Abel En Toby de kamer verlaten.

De bevestiging dat ze weg waren was het geluid van de slot.

'Zander!' Ik probeerde hem om te draaien. 'Zander!'

Zijn ogen waren weggerold in zijn oogkassen en zijn ademhaling was zwak. 'Zander!' krees ik.

'Zander! Alsjeblief blijf bij me!' Ik trok zijn lichaam tegen me aan. 'Alsjeblieft...' fluisterde ik.

Ons verbond was verzwakt en vaagde alleen maar verder. Zijn lichaam was het enige dat erop duidde dat hij bestond. Zijn roerloze lichaam. Hij was zo bleek. Zijn bloed kleurde de vloer onder ons.

Ik hield hem tegen me aan en had niet door dat ik aan het huilen was. 'Zander... alsjeblieft,' fluisterde ik meer tegen mezelf. Hij glipte weg. Ik kon het voelen.

'Verlaat me niet.' Ik hield mijn hoofd tegen die van hem.

En toen kwam de pijnlijkste pijn die ik ooit had gevoeld. Het voelde alsof mijn ziel van de wereld werd getrokken. Alleen was het niet die van mij - het was Zander. Het was niks vergelijken met de pijn die ik voelde toen mijn roedel dood was. Dit was vreselijk en nam me bijna mee. Er ging een gedachte door me heen om hem te volgen.

Ik schreeuwde het uit van de pijn die vanbinnen kwam.

Ik was zoveel verloren in weinig tijd. Maar dit dat het ergste.

Zander.

Zander.

Zande...

Zand...

Zan...

Za...

Z...

...