Schaduw van de wolf

hoofdstuk 40

Eind van de dag had ik genoeg energie en moed verzameld om mijn kamer uit te gaan.

Het was al donker aan het worden dus ging ik naar de eetzaal.

Toen ik door de deuropening liep voelde ik de sfeer veranderen in de ruimte. Zander was bezig met een gesprek voeren met een jongen. Hij kapte het gesprek af en keek mijn kant op. Ik ging aan de andere kant van de tafel zitten. De bedienden in de ruimte legde al snel een bord en bestek voor me neer. Zonder iets te zeggen schepte ik wat vlees op. Bij elke hap die ik nam werd ik aangekeken door beide wolven.

Zander schraapte zijn keel. 'Hoe gaat het met je?' Ik had zijn stem al een paar dagen niet gehoord en dat leverde vlinder op in mijn buik. Ik haatte het. 'Prima,' antwoordde ik. Ik keek op richting de wolven aan de andere kant van de tafel. Zander en de andere wolf leken ongemakkelijk. 'Wie is dat?' Ik gebaarde naar de wolf naast Zander. Zander en de onbekende keken elkaar even aan. 'Dalina, dit is Hayes - mijn beta.' Ik stopte met kauwen, keek Hayes aan. 'Jij bent degene die ontsnapt is.' Hayes knikte. 'Dan weet je vast waar mijn roedel is.' Hij sloeg zijn blik weg van me. 'Ik heb geen idee waar ze de maanroedel houden,' bekende hij. De knoop in mijn maag trok strak. 'Abel hield me ergens anders.'

'Je moet vast wel iets weten,' drong ik verder. Hayes schudde zijn hoofd. Ik stond iets te snel op dat de stoel wankelde achter me. 'Wat doe je dan hier?!' Zander sloeg zijn hand op de tafel. Ik kromp even ineen. 'Jezus Dalina! Je kunt niet zomaar zo spreken.' We keken elkaar recht aan. 'Sorry hoor Zaveri. Maar dit is allemaal jouw schuld.' Ik voelde de pijn die door hem heen ging. 'Ik probeer het recht te zetten!' Zander was ook gaan staan. Hayes keek ongemakkelijk tussen ons. 'Dan pak je Abel toch gewoon op en zorg je dat mijn roedel naar huis kan. En laat je Gideon en mij mee gaan.' Zander schudde zijn hoofd. 'Je snapt het niet,' zei hij, 'ik kan niks tegen Abel doen. Als ik dat doe riskeer ik meer dan mijn leven. Hij is te geliefd en heeft macht tussen mijn wolven.' Hij blies gefrustreerde adem uit en ging weer zitten. 'Ik heb al wolven die je roedel zoeken.'

Ik ging net als Zander weer zitten zonder mijn ogen van hem af te halen.

Mate.

'Vertel me waarom je Gideon niet vrijlaat,' eiste ik. Zander zuchtte en Hayes verstrakte. 'Dat hoef je niet te weten.' Ik kreunde gefrustreerd. Ik werd gek van Zander. 'Ik heb het recht om te weten waarom!' 'Nee dat heb je niet!' Hayes leek zich te verbazen over Zanders gedrag. Ik kon het vanaf hier ruiken. Verbazing. 'Je heb zelf gezegd dat je niet de luna van mijn roedel wou zijn. Dus dan heb je geen recht,' legde hij uit met een scherpe toon. 'Maar...? Je zei toch dat ze je naam ha-.' 'WAT?!' Ik wist niet wat er door me heen ging. Woede, frustratie, verdriet, te veel. Zander wisselde even een boze blik naar Hayes toe. Hij zuchtte en wreef over de brug van zijn neus. 'Alsjeblieft Dalina kalmeer...' Ik snoof. 'Wat heb je gedaan?' Zander vond mijn ogen. Zijn pijn veranderde in frustratie. 'Voor je veiligheid heb ik op papier laten zetten dat je een Zaveri bent nu.' 'Dat ik een wat ben?!' Ik werd duizelig. Alles leek te draaien. Zander was een monster. Hij handelde blind. Hij deed wat hem uitkwam, niet denkend aan anderen. Waarom moest ik zijn mate zijn? Hij had mijn naam afgenomen. 'Je bent de officiële luna van de schaduwroedel en valt onder mijn gezag. Dus kalmeer.' De lucht in de ruimte leek weggezogen te worden. Verdween. Net als mijn verstand. Adem. In en uit. Door je neus. Uit je mond. In. Uit.

Focus je zicht. Je beeld het draaien in. Het draait niet. 'Dalina?' Zijn stem was zo ver weg. Ik wou hem niet horen, maar mijn wolf klemde zich eraan vast. Het wou niet los laten. 'Dalina?!' Ik voelde de vloer onder mijn handen. Het gegalm van voetstappen deden pijn aan mijn hoofd.

Er ging een kramp door mijn buik. Het werd erger. Ik wou gillen. Maar er was geen lucht. Ik stikte. Adem. Lucht.

De heerlijke geur van mijn mate.

Mate.

Twee stevige armen hadden zich om me geslagen. 'Dalina?!' Het klonk als muziek zijn stem. Het bracht de lucht terug in de ruimte. Die heerlijke geur. Zo fout, maar zo lekker. Ik voelde hem tegen me aan. Zijn armen om me heen. En zijn bezorgdheid.

Mijn buik begon meer pijn te doen. Deze keer had ik wel genoeg lucht om te schreeuwen.

De welp.

De stress.

Mate.

Ik werd gek.

'Zander...' stamelde ik. Het klonk zo wanhopig. 'Ik ben hier,' fluisterde hij in mijn oor.

'Een mate is een soort levensenergie. Hoe meer je het weg drukt, hoe erger je jezelf verwaarloost.' Het was Lucia's stem. De dag dat ze me vertelde over Gideon. Ik wou weten hoe het was om een mate te hebben en wat er gebeurd als je weigert. 'Dalina, beloof me dat als je je mate eenmaal hebt, je hem niet ontloopt. Het loopt zal niet goed eindigen voor jullie.' Ik had verder niks gezegd. Ik was zeventien toen. Er gingen nog geen ideeën over mijn mate door mijn hoofd. 'Samen zijn mates onoverwinnelijk. Je deelt je levensenergie. Het versterkt elkaar.'

Omdat ik Zander haatte verzette mijn lichaam zich tegen me. En nu ik tegen hem aanlag op de vloer voelde ik wat Lucia bedoelde. Vanmorgen voelde ik me verschrikkelijk. Zwak en alleen. Nu in zijn armen voelde ik er niks meer van. Het was alsof al mijn zorgen weg waren. Wij waren hier en nu. Hoe erg ik het haatte, ik moest me eroverheen zetten. Het zou niet goed eindigen voor Zander, mij en de welp.

Ik sloot mijn ogen om zijn ademhaling tegen mijn hals te voelen. Het was als een streling. Het streelde al mijn zorgen weg. Ze gingen op in mist.

'Alles komt goed,' fluisterde hij. Ik wou niet weg uit zijn armen. Het was vreselijk om zo bij hem te voelen. Zo vrij en zorgeloos. Zander was een blind monster. Ik drukte me meer tegen hem aan. Ik wou bijna in hem kruipen. Ik had hem nodig. Hij was mijn mate. Degene die op mijn zenuwen werkte, maar ze ook kalmeerde. Het was zo verwarrend. Het effect dat een mateverbond had.

Lucia had me nooit verteld dat het zo ingewikkeld was.

Ik voelde dat Zander me optilde. Zijn armen onder mijn rug en knieholtes waren stevig. Hij zei wat tegen Hayes, maar het geluid verdween in de stilte. Zander begon te lopen.

De trap op, zijn kamer in. Hij legde me op zijn bed. Het zachte bed dat zo naar hem rook.

Hij haalde een pluk haar uit mijn gezicht en hurkte naar het bed neer om me aan te kijken. 'Je maakt me gek, wist je dat?' Hij sprak zo zacht, zo zorgzaam. 'Maar ik snap je. Ik zou ook alles doen om mijn roedel te redden. En ik beloof je dat we ze zullen vinden en Abel zal boeten.'

'Hoe kan ik op je belofte vertrouwen?' fluisterde ik. Zander haalde zijn schouders op. 'Dat zul je zelf moeten uitvinden.' Hij drukte een kus op mijn voorhoofd. 'Maar weet dat ik er altijd voor je zal zijn. Hoe erg je me haat. Hoe erg je me op mijn zenuwen werkt. Je bent en blijft mijn mate.' Zijn woorden waren oprecht. Ik voelde het via ons verband.