Schaduw van de wolf

hoofdstuk 28

Zander duwde me voorzichtig naar het bed en liet me erop vallen. Ik keek hem in de ogen. Hij boog zich over mee heen. Ik probeerde hem van me af te houden, maar hij is zo veel sterker dan mij. Mijn gilde bijna onhoorbaar in paniek. Zander hield zijn hand op mijn hand en opende de gulp van mijn broek. Ik wou gillen, maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Zander ging met zijn hoofd naast mijn oor. 'Ik hoef alleen maar een welp, daarna ben je van me af,' fluisterde hij. Er ging een traan langs mijn slaap. Zander trok mijn broek over mij benen en gooide hem op de grond. Hij verplaatste me hoger op het bed en begon zijn broek te ontknopen. Ik sloeg met mijn handen om me heen om hem weg te krijgen, maar hij was sterker dan mij. Ik kon niet uitschreeuwen door zijn hand op mijn mond. Ik begon te hyperventileren.

Paniek.

Ik zou verkracht worden. Zander greep zijn broek onhandig omlaag met één hand. Daarna ging die hand tussen mijn benen. Ik haatte mezelf voor de sensatie die door me ging. Mijn hormonen verlangde naar hem. Hij bewoog met cirkels tussen mijn benen. Het kalmeerde mijn paniek. Zijn hand op mijn mond werd vervangen door zijn lippen. Zonder rustig te doen stak hij zijn tong in mijn mond. Ik probeerde hem van me af te duwen, maar mijn lichaam leek niet mee te willen werken.

Paniek.

Ik had niet gevoeld dat Zanders hand tussen mijn benen weg was tot hij zijn handen naast me zette en hij naar binnen kwam. Ik kreeg geen adem. Zijn mond weerhield me ervan om uit te gillen of te schreeuwen. Mijn lichaam leek wel verlamd toen hij heen en weer bewoog. Ik voelde mijn tranen uit mijn ogen vallen.

Paniek.

Zijn linkerhand schoof onder mijn shirt naar mijn borst terwijl zijn andere hand zijn gewicht van me af hield. Zanders lippen bleven maar over mijne heen schuren tijdens het bewegen. Hij liet een kreun over zijn lippen gaan. Daarna liet hij zich van me af. Ik bleef verlamd liggen. Terwijl Zander zijn broek weer goed aandeed en zijn gehijg probeerde te verbergen.

Ik voelde me vervuild. Vreselijk.

Gebruikt.

Zander keek neer op mijn gebruikte lichaam dat niet van mij voelde. 'Als je zwanger bent hoef je me niet meer te zien,' liet hij me weten voordat hij de kamer uitging en mij verwaarloost achterliet.

Een harde snik kwam uit me. Ik liet mezelf naar het voeteneinde zakken om daarna op de grond te zakken. Ik begon met huilen.

Slap.

Ik was niks meer dan een fokmerrie. Mijn bestaan hier was alleen maar het baren van welpen. Ik hoopte dat Zander me niet meer zou aanraken. Zijn handen voelden fijn op mijn lichaam, maar vreselijk in mijn hoofd.

Mate.

Hij was een monster. Hij deed het alleen maar voor zichzelf. Ik zette mijn handen op de vloer en schreeuwde het eruit. Hoe durfde hij me te misbruiken.

De avond begon te vallen toen ik mezelf had opgeraapt en mijn kleren weer aan had getrokken. Ik wou de kamer uitgaan, maar Zander kwam binnen. De zuurstof leek zich wel uit de kamer te verplaatsen. Zander leek net zo verbaast als ik om hem te zien. 'Dalina,' zei hij verbluft. Zijn stem was schor. Ik schudde mijn hoofd om de gevoelens in mijn lichaam te weigeren.

Ik duwde boos tegen Zander zijn borst. 'Hoe durf je me zo te misbruiken!' barste ik los. 'Ik ben geen product dat je kan gebruiken om daarna weg te gooien. Ik ben net als jij een mens en heb mijn rechten!' Ik wou nog een keer duwen, maar Zander pakte mijn polsen vast en zette een paar stappen naar me toe, waarna ik stappen naar achter deed. 'Ik deed je een gunst,' beweerde hij. Ik schudde mijn hoofd en probeerde mijn polsen uit zijn handen te krijgen. 'Je denkt alleen aan jezelf!' Ik trok aan mijn polsen. Zander liet me los. Ik viel op mijn kont op de vloer. Zander probeerde een lach te onderdrukken. 'Als je me geeft wat ik nodig heb, dan kan je hier weg. Dan hoef je me niet meer te zien.' Ik fronste.

'Ik ga jou niet geven wat je wilt,' bracht ik tegen hem in. Zander masseerde de brug van zijn neus. 'Je snapt me niet.' Ik kwam weer overeind. Ik snapte hem donders goed. Hij had iedereen uit zijn pad vermoord om een erfgenaam te krijgen. En als hij dat had zou hij me weggooien.

afval.

'Ik heb geen behoefte je hier tegen je zin te houden. Ik heb alleen een erfgenaam nodig.' Ik sloeg mijn armen over elkaar aan. 'Als ik geen erfgenaam lever dan sterf ik als laatste alfa. Als dat gebeurt zal deze roedel chaos zijn. En ze zullen geen zorgen maken over anderen.' Zander leek in zijn gedachten met zichzelf te vechten. 'Je hoeft alleen maar een welp te baren en je kan hem zelf opvoeden zoals je wilt, of hier weggaan.'

Vrijheid.

Het leek zo makkelijk. 'Waarom ben je zo wanhopig naar een erfgenaam? je hebt alle tijd om op me te wachten.' Zander trok zijn wenkbrauw op. 'Ik heb geen tijd om te wachten.' Er viel een stilte. Zander was in strijd met zichzelf.

Hij zuchtte. 'Ik ben sterfende.' Mijn ademhaling stokte van verbazing. 'Je bent sterfende?' Er ging medelijden door me heen. Nee, Dalina waag het niet om medelijden te tonen, hij was een monster. Zander knikte ongemakkelijk. 'Ik heb misschien nog een jaar als ik geluk heb. Voor die tijd moet ik een erfgenaam hebben, dan zal de chaos minder zijn. Dan zal een beta tijdelijk alfa zijn tot mijn erfgenaam op leeftijd is. Of jij zal aan de macht zijn als je jezelf zou bewijzen.' Ik was stilgevallen.

Niks leek wat het leek ineens. Zander had een vreselijke actie gedaan door zijn angst. Hij was bang dat er chaos zou ontstaan als hij stierf. Daarom was hij zo wanhopig om alles toe doen om mij te krijgen.

'Ik snap dat je me haat nu, maar ik meen het als ik zeg dat als ik nog tijd had ik je nooit zo had opgejaagd.' Hij keek me smeekend aan. 'Alsjeblieft... zeg iets.' Hij liet mijn polsen los. Ze vielen gevoelloos naast mijn lichaam. Ik zocht naar woorden. 'Je hebt mijn familie vermoord. Mijn roedel,' zei ik uiteindelijk. Het leek alsof Zander ineens was gestoken, er was pijn van zijn gezicht af te lezen. 'Ik had de roedel gestuurd om je te vinden, maar toen ik je geur had geroken draaide ik door. Ik had mezelf niet in de hand en ik heb vreselijke dingen gedaan.' Zo veel spijt klonk in zijn stem. Ik zou hem bijna geloven. Ik stapte van hem weg om ruimte te hebben om te ademen. 'En ik zal je er niet voor vergeven.' Zanders zijn ogen stonden somber. 'En ik hoop voor je dat je sterft zonder je welp te kennen.' Hij leek geraakt. Zijn ogen spoten vuur. Hij doorbrak de ruimte en greep me bij mijn keel. Ik hapte naar lucht. 'Ik snap dat je me haat. Maar snap dat ik telkens aan jou denk.' Ik snoof. 'Dan had je mijn roedel niet moeten uitmoorden.' Ik probeerde met mijn handen zijn hand om mijn keel los te trekken. Zander liet me los en ik viel happend naar adem op de vloer. Hij draaide zich om en opende een zijdeur die blijkbaar leidde naar mijn kamer. 'Ga,' zei hij zonder te kijken. Ik stond op en liep met een geheven hoofd langs hem. Achter me sloot hij de deur. Ik kuchte en wreef met mijn handen over mijn keel.

Ik kreeg de optie om mijn avondeten in mijn kamer te eten.