Schaduw van de wolf

hoofdstuk 55

Ik had me al in geen maanden meer op deze plek bevonden. Het was de plek waar onze grens eindigde en je het mensendorp kon zien. De plek die mijn bewijs zou zijn dat ik grenswachter kon worden. Toen leverde het me een plezier op om er te zijn. Ik kon tot rust komen, maar nu ik er bijna was voelde ik die rust niet.

Het enige wat me een opluchting gaf was de rug van Gideon. Hij zat op een boomstam waar het sneeuw af was gesmolten.

Ik zette mijn voeten zorgvuldig in de sneeuw om weinig geluid te maken. Toen ik naast hem kwam zitten keek hij mijn kant op.

'Bedank,' zei ik zacht. Ik probeerde hem aan te kijken, maar ergens voelde ik schaamte. Gideon had me beschermd tegen Zander en ik had hem nooit vertrouwd.

Gideon probeerde te glimlachen. Zijn glimlach wist de leegte in me iets op te vullen.

'Bedankt voor wat je allemaal voor me heb gedaan.' Gideon legde een hand op mijn been. Er gingen verschillende emoties door me heen. Mijn rug rechtte zich en mijn wangen voelde warm aan. 'Het was het waard. Niet alleen omdat ik het Lucia had beloofd, maar ook...-' hij keek me twijfelend aan. Ik kon in zijn ogen zien dat er zoveel vragen achter scholden. Uiteindelijk had hij ze opzij gezet en ging op instinct af. Zijn warme lippen kuste me zacht.

Ik verzette me niet. Dit was wat ik nodig had. Hij kon de leegte die Zander had achtergelaten opvullen.

Mate.

Mijn wolf werd weer wakker en begon weer allemaal gedachten door mijn hoofd te laten spoken. Gideon leunde dichter tegen me aan. Zijn warmte verdrong de kou van de lente bries. De winter was voorbij en de lente gaf nieuwe kansen.

Ik drukte mezelf tegen hem aan, maar Gideon keerde zich terug. Zijn ogen keken me indringend aan. Hij beet op zijn lip.

'Hoe lang wist je het al?' was mijn vraag. Gideon keek even weg en begon ongemakkelijk achter zijn nek te krabben.

'Toen je de bergen in rende en de wolven achter je aankwamen,' zei hij, 'drong het tot me door dat ik je kon vinden door je eigen geur en niet door de geur van Lucia die over je heen hing.' Hij zette zijn armen op zijn knieën en staarde naar het mensendorp. 'Vanaf dat moment kon ik het niet laten om weg van je te zijn.' Hij tikte met zijn duimen tegen elkaar aan.

'Toen we Zander tegenkwamen wou ik je voor mezelf hebben. Ik wou Zander dood hebben, maar ik wou niet dat je ongelukkig zou worden door zijn dood. Na Lucia's dood heb ik me niet meer hetzelfde gevoeld en dat wou ik je niet aandoen.' Mijn ogen begonnen te prikken.

Al die tijd vertrouwde ik Gideon niet. Ik dacht dat niemand te vertrouwen was, maar Gideon was niet alleen trouw aan zijn belofte aan Lucia, maar ook aan mij omdat ik zijn tweede mate was.

Ik kon een korte lach niet onderdrukken. Gideon keerde zich tot me en fronste. Ik haalde mijn schouders nonchalant op. 'Het leven heeft wel gevoel voor humor,' legde ik uit.

Het duurde even wat ik er mee bedoelde door drong bij Gideon, maar hij zijn mondhoeken gingen omhoog. 'Inderdaad,' antwoordde hij.

Ik wou mijn ogen niet van hem afhalen toen hij naar het mensendorp keek.

Hoe zou het leven nu verder gaan?

We bleven stil en staarde naar het mensendorp dat druk bezig was.

Vanaf hier kon je hun gemengde gesprekken nog zacht horen. Ik sloot mijn ogen en genoot van hun stemmen in de verte.

Ik snoof de lucht in en genoot van de gemengde geuren die ik rook.

Ik rook mijn roedel die ik terug had.

Ik rook mijn mate.

Ik rook de mensen.

Ik rook hoop die een toekomst bevatte.

Dit was het einde van een mijn verhaal met Zander en hier startte een nieuw verhaal: Gideon en ik.

Ik opende mijn ogen langzaam en keek naar de wolken.

Zou Lucia kijken? Wat zou ze vinden? Zou ze blij voor me zijn?

Mijn ogen bleven gericht op de wolken die met de wind meebewogen. En in de vochtige wolken kon ik de vormen zien die ze hadden.

Een wolf, huilend naar de maan. De schaduw van de wolken viel over ons heen.

Ik keek naar de schaduw van de wolf en dat bracht me een tevreden gevoel.