Schaduw van de wolf

hoofdstuk 3

Ik trainde iedere dag op het veld. De ene keer was ik alleen en de andere keer kwam Lucia kijken hoe het ging. Samen met Gideon gaven ze tips en moedigde me aan.

Het was nog maar twee dagen tot Thalia zou promoveren. Ik had nog twee dagen.
Gister was het me gelukt om vanaf thuis naar de grens en terug te rennen in korter dan drie kwartier. Maar daarna viel ik ook dood op de grond. Mijn poten konden me niet meer dragen. Zelfs nu voelde ik mijn benen amper.

Vandaag had ik een pauze genomen van het trainen. Mijn lichaam was doodop. Morgen zou ik mijn achterpoten trainen en dan overmorgen Thalia trots maken.

Nu wandelde ik in mijn menselijke gedaante over ons terrein. Ver genoeg van ons dorpje.

Ik had mezelf dik ingepakt met kleren. Een hemd, shirt, trui en een dikke jas. Zonder mijn vacht was ik veel gevoeliger voor de winter. Terwijl mijn vacht in de zomer soms te warm was.

De sneeuw knerpte onder mijn laarzen tijdens het lopen. Ik was bijna bij de grens.
Vandaag waren de grenswachters aan het vergaderen voor overmorgen. Dan zouden ze bij de ceremonie zijn. Ik had mijn kans gegrepen om langs de grens te wandelen gepakt. Nu zou ik niet worden weggestuurd, omdat ze druk bezig waren met anderen dingen. Een uur maar. Genoeg tijd om de grenzen te bekennen voor volgende week.

Mijn buik kriebelde bij de gedachten om grenswacht te zijn. De hele dag buiten over het territorium slenteren. Niemand die me zou storen. Alleen maar dagdromen en het gebied beschermen tegen buitenstaanders.

Ik ademde de frisse lucht door mijn neus in en via mijn mond uit. Er drong een onbekende geur binnen. Zelfs met mijn mensenneus kon ik het verschil maken. Er kwamen nooit andere geuren hier naast dieren en ons. Dit rook naar wolven. Niet onze wolven. Ik volgde de geur. Het was over de grens ons territorium in gegaan. Er waren pootafdrukken als bewijs dat ik het niet verzon. Ik hurkte om het beter te zien. Ik kon niet precies opmaken met hoeveel ze waren, maar ik gokte ergens tussen de twee en vijf.
De geur gaf tintelingen in mijn neus. Het was niet de geur van de wolven die mij vlinders gaven, maar de geur die over hun heen hing. Het rook beter dan de verse sneeuw.
Helaas was het niet heel sterk.

Ik volgde de sporen, maar het nieuwe sneeuw dat viel wiste hun spoor uit. Ook hun geur waaide met de wind mee. Een zucht ontging me. Dit moest ik melden aan vader. Wat ik zojuist had gevonden waren indringers.

Na even stil te staan om die zoete geur te ruiken keerde ik me om. Met grote stappen baande ik mijn weg naar huis.

Ik stond voor de deur die toegang bood naar de vergaderruimte. Hij stond open omdat de vergadering voorbij was. Alleen Thalia zat nog met Jasper aan het hoofd te praten. Ik klopte op de deur om toestemming te vragen om binnen te treden. Thalia keek als eerste op. Haar gezicht lichtte op bij het zien van mij. 'Zusje,' ze kapte haar gesprek met onze vader af, 'wat kom jij hier doen? Ik dacht dat je trainde.' Ze stond op vanaf haar stoel.
'Ik was aan het wandelen bij de grenzen. En er hing een geur van anderen wolven.' Jasper verstijfde tegelijk met Thalia.
'Hoe bedoel je?' Haar vraag bevatte een lichte paniek. Als ik haar niet zou kennen was het me niet opgevallen. Ik liep naar hun toe en nam plaats op een stoel. Thalia verschoof wat papieren van mij weg alsof ze niet wou dat ik het zag. Maar de geur die op die brieven zaten rook zoet. Net als die onbekende geur die die wolven mee hadden genomen.
'Ik was aan het wandelen bij de grenzen van het weste en rook een onbekende geur. Toen ik ging kijken zag ik pootafdrukken.'
Thalia haalde een hand door haar haar. Haar ogen gleden over de brieven voordat ze naar mij keerde. 'Is er wat mis?' Thalia haar ogen waren vol spanning. Ze keek even op naar onze vader die zijn hoofd schudde.
'Ze is oud genoeg om te weten wat er speelt,' beet ze naar hem toe.
'Wat speelt er?'
Jasper zette zijn handen op de tafel en stond op.
'De schaduwroedel dringt territoriums door, opzoek naar de mate van hun alfa,' hij stopte even om een stuk papier uit de stapel te pakken. Er stond het symbol van een wolf die met zijn schaduw huilde. 'Ze bedreigen roedels om hen vredig te laten zoeken, maar ze stappen al snel tot geweld.' Thalia nam het papiertje over om het symbol te bekijken. 'Ze bedreigen ons. Als we niet meewerken vallen ze ons territorium binnen,' ging Thalia verder.
'Waarom laten we ze niet gewoon zoeken als dat geweld voorkomt?' Jasper lachte alsof ik een grap had gemaakt. Thalia sloeg hem tegen zijn schouder.
'De schaduwroedel staat erom bekend dat ze niet vriendelijk zijn met vrouwen. En ik betwijfel of hun alfa zijn mate wilt voor liefde.' Ze plofte in haar stoel.
'Hoe bedoel je?' Vroeg ik. Thalia haalde even diep adem. 'Een wolf kan geen welpen krijgen zonder zijn of haar mate.'
Ik had er wel eens van gehoord, maar nooit echt aandacht aan besteed. Mensen konden kinderen krijgen van elk ander mens, maar wolven konden slechts welpen krijgen met hun mate.
'En ik betwijfel of de Zaveri mannen respect zullen hebben naar vrouwen. Waarschijnlijk zouden ze die arme meid enkel gebruiken voor fokken.' Ze wreef met haar hand over haar ogen. 'We gaan het niemand aan doen om zo te leven. We hebben genoeg kracht tegen een aanval,' ze keek me aan, 'bedankt dat je je vondst gedeeld hebt zusje.' Ik knikte en stond op, wierp nog een blik op de papieren die op tafel lagen. Mijn ogen gleden langs het symbol van de schaduwroedel. Een beangstigde rilling ging door me heen.

De schaduwroedel was een roedel gevuld met mannen. Sterke mannen die niets anders wilden dan macht.

Ik wist me nog te herinneren dat hun oude alfa overleed. Zijn zoon had het overgenomen. Zelfs dat bracht chaos met zich mee. Niet alleen bij hun, maar elke roedel was op hun hoedde. Deze alfa was onbekend.

Het was ongeveer een half jaar geleden dat de machtsoverdracht plaats vond. Zelfs nu nog hadden de gevolgen nog effect. Buiten het terrein van territoriums van roedels durfde bijna geen wolf zich te bevinden. Er golden geen regels. Alleen dat je er alleen voor stond. En de schaduwroedel had duidelijk gemaakt dat ze jacht maakte op afgedwaalde wolven.

Ik sloot de deuren achter me om Thalia en vader privacy te geven. Daarna baande ik mij mijn weg naar mijn kamer.