Schaduw van de wolf

hoofdstuk 49

Het was middernacht toen mijn lichaam eindelijk rustig was. Het was constant aan het vechten tegen iets en het was vermoeiend. Mijn ogen opende een klein beetje. Zanders silhouet zat op het bed en keek me aan. Ik kon zijn bezorgdheid voelen. 'Dalina?' Zijn stem was zo zacht en teder. Mijn naam streelde de onrust. Langzaam kreeg ik mijn ogen verder open. Nu kon ik Zander recht in zijn ogen kijken. Hij haalde opgelucht adem. 'Ik dacht dat ik je kwijt was,' fluisterde hij met een trillende stem.

Ik probeerde overeind te komen, maar alles in mijn lichaam werkte tegen. Er ontglipte een kreun van pijn over mijn lippen. Zander haastte zich om te te helpen.

'Je was vier dagen buitenbewustzijn. Ik heb me zo veel zorgen gemaakt.' Hij viel stil. Het voelde alsof hij nog wat wou zeggen, maar het kwam niet. Ik trok een grimast. 'Ik heb erger... meegemaakt,' zei ik met een droge keel. Er verscheen een kleine glimlach op Zanders lippen. Alleen dat al zorgde dat ik me een stuk beter voelde.

'De dokter heeft je onderzocht...,' begon hij. Zijn ogen ontweken mijn vragende blik. Er ging pijn door me heen. Pijn die afkomstig was van Zander. Zijn hele lichaam was gespannen. Hij haalde een hand door zijn haar en zuchtte. 'In je drinken zat een gif. Het heeft voor een miskraam gezorgd...' Wat was alsof ik viel. Ver onder de grond. Met een klap viel ik terug in mijn lichaam die roerloos naar Zander keek.

Er liep een warme traan over mijn wang. Ik wist niet waarom ik erom moest huilen. De welp was niet mijn keuze. Maar Zander zag er gebroken uit. Hij keerde zich weg en stond op.

Ik probeerde zijn hand vast te pakken, maar mijn lichaam werkte niet mee. 'Zander...' probeerde ik toen hij de kamer verliet. Mijn ogen bleven op de deur nadat hij dichtsloeg. Alles was stil.

Mijn hoofd.

Mijn gedachten.

Mijn gevoel.

Mijn buik.

Met mijn hand gleed ik over mijn buik. Er was niks te voelen, maar het besef dat er niks meer zou komen stak me. Mijn hoofd tolde.

Ik had niet door dat ik was weggedoezeld tot de deur van de kamer open ging. Ik had mezelf als een bal opgerold met een kussen tegen mijn buik.

Ondertussen was de zon al aan het opkomen zag ik aan hoe de kamer was verlicht. 'Zander?' wist ik uit te brengen. Geen antwoord. Ik keek de kamer rond en zag Hayes in de deuropening staan. 'Sorry... Ik wist niet of je wakker was,' verontschuldigde hij zich. Hij zette een stap de kamer in met een dienblad in zijn handen.

Hayes zette het dienblad voor me neer en keek me aan. 'Je liet ons schrikken.' Ik meed zijn blik door naar het dienblad te kijken. 'Wat is er gebeurt in de... vijf? dagen?' Hayes zuchtte.

'Veel.' Hij nam plaats op het bed bij mijn voeten. Ik keek hem even snel aan. 'Abel heeft Zander geconfronteerd in het openbaar. En dat heeft zijn wolven laten twijfelen in Zander. Nu is er allemaal chaos.' Hayes pakte een druif van de tros. 'En Abel is de dader van...,' hij gebaarde naar me, 'je toestand.'

Er begon een vlam te branden in me, maar die doofde al snel. Ik wou boos zijn op Abel, op iedereen, maar er was geen energie over in me.

'Wat hebben jullie ervoor gedaan? Tegen Abel,' voegde ik eraan toe. Ik keek Hayes weer aan die zijn hoofd schudde. 'We kunnen op dit moment niks doen tegen Abel. Alleen hopen dat we in leven blijven.' Zijn stem stierf weg. Het drong tot hem door dat Abel gewonnen had. Hij rechtte zijn rug. 'Zander wilt dat je met mij en wat andere wolven vertrekt - voor veiligheid.' Ik schudde mijn hoofd. Op dit moment wou ik nergens heen. Ik wou bij Zander zijn. Bij hem zijn als Abel kwam. Met zijn verdriet maakte hij geen kans om het te overleven.

'En Zander blijft hier?' vroeg ik. Hayes knikte. 'Denk je dat Abel hem zou doden?' Hayes haalde zijn schouders op.

'Abel is niet makkelijk in te schatten. Maar hij weet niet dat Zander stervende is, alleen dat hij dezelfde ziekte als Owen heeft.' Ik keek naar het dienblad om Hayes zijn blik te mijden. Mijn maag leek zich te willen omkeren bij het zien van eten dus keek ik naar de grond.

'Wanneer wil Zander dat we weg gaan?' Onbewust trilde mijn stem.

'Vanavond wilt hij dat we gaan. Dan zullen we niet opvallen.'

Vanavond.

Ik knikte langzaam. Hayes verschoof zich van het bed af en zette het dienblad op het nachtkastje. 'Probeer nog wat uit te rusten. Iemand zal je wakker maken.' Zijn ogen leken niet te kunnen vinden waar ze moesten kijken. 'Zander zal ons niet uitzwaaien. Hij wilt het moeilijker maken.' Ik staarde naar een stofje op de grond en kroop verder als een bal. Hayes verliet de kamer waardoor de stilte weer terug kwam.

Ik sloot mijn ogen om slaap te vinden die me al snel vond.