Schaduw van de wolf

hoofdstuk 41

Zander lag naast me toen ik wakker werd. Zijn lichaam voelde als een magneet die me aantrok. Hij sliep alleen in een korte broek. En ik lag naast hem in mijn kleren van gister.

Zijn woorden gingen nog door me heen.

'Maar weet dat ik er altijd voor je zal zijn. Hoe erg je me haat. Hoe erg je me op mijn zenuwen werkt. Je bent en blijft mijn mate.'

Hij was eerlijk. Ik voelde hoe hij zich voelde. De liefde en bezorgdheid. Ik was woest op hem, maar hij wist telkens de vlinders te laten vliegen. Die stomme vlinders.

Mate.

Hij lag zo onschuldig naast me. Alsof er nooit wat verkeerd was gedaan. Zijn borst ging op en neer bij het ademhaling. Zijn hartslag was kalm en rustig. Hij kwam zo onschuldig over. Zander kwam over als een kind dat te snel moest opgroeien met verkeerde voorbeelden. Een vader die aan zijn eer en status dacht. Een moeder die langzaam in stilte bezweek tot ze haar leven ontnam. Opgehangen door haar eigen handen. Het was een roddel die als een vuur door het verduisterde bos ging. Iedereen was binnen een week op de hoogte.

Hoe zou dat van Zander zijn geweest? Zijn moeder had zich het leven ontnomen. Dat moest een wond achter hebben gelaten.

Zanders lichaam draaide zich om. Zijn gezicht was naar mij gedraaid. Mijn hart sloeg even een slag over toen hij sprak. 'Staren is onbeleefd.' Meteen keek ik weg. Zander lachte binnensmonds. Ik trok mezelf op uit het bed. Achter me hoorde ik Zander bewegen. 'Ik had nog met Hayes gesproken gister nadat je in slaap viel,' zei Zander. Ik keerde mijn gezicht zijn kant op. 'Hij zal vandaag met een groep wolven de plek zoeken waar Abel je roedel verbergt.' De dekens ritselde toen Zander het bed uitstapte. 'Kan ik met ze mee?' Ik had mijn stem gevonden. Zander blies zijn adem uit. 'Nee.' Het was alsof iemand mijn hart vermaalde. Hij had niet eens de tijd nodig om erover na te denken. 'Waarom?' Het kwam er rustiger uit dan ik me voelde.

'Je bent - officieel - luna van de schaduwroedel. Het zou een te groot risico zijn,' antwoordde hij. Ik snoof. 'Ik ben bereid om risico's te nemen voor mijn roedel.' Ik draaide me om naar Zander die zich omkleedde. 'En ik niet,' zei hij over zijn schouder. Ik balde mijn handen tot vuisten om er niet tegenin te gaan. 'Natuurlijk ben je dat niet.' Ik stond op en liep richting de badkamer. Zander had hetzelfde idee, maar ik was hem voor en sloot de deuren voor zijn neus. Voordat hij aan de hendels kon trekken had ik het slot erop gedaan. Aan de andere kant hoorde ik Zander gefrustreerd uitblazen. 'Bezet,' zei ik met een glimlach.

Als hij mij dingen niet liet doen, zou ik hem dwarsbomen.

Ik liet het bad met warm water vullen. Tijdens het wachten keek ik in de spiegel.

Mijn buik toonde nog niks, maar ik voelde me opgeblazen. Alsof hij al dikker was dan hij eruit zag.

Er groeide een welp in mijn buik. Mijn eigen welp.

Vorig jaar had ik tegen mezelf gezegd mijn mate te zoeken en daarna de Haile bloedlijn voortzetten. Nu was het niet een prioriteit. Nu was het om de Zaveri bloedlijn voort te zetten, omdat Zander de laatste was. En Zander was stervende, net als zijn vader was. Maar zijn vader had genoeg tijd gehad, Zander niet. Hij had niet langer dan een jaar.

Ik draaide de kraan dicht toen het bad was volgelopen. Ik kleedde me uit en voelde met mijn teen het water. Daarna ging ik er helemaal in.

Het water gleed langs mijn huid en verwarmde mijn gespannen spieren. Er zat zoveel spanning in mijn lichaam.

Voor ruim een uur of langer weekte ik mijn lichaam in het warme water. Uiteindelijk had ik er genoeg van en besloot me af te drogen en om te kleden.

Uit mijn overhoop gehaalde kamer haalde ik wat kleren. Daarna liep ik naar beneden om te ontbijten.

Op de trap kon ik al stemmen horen uit de eetzaal. Er ging een naar gevoel door me heen.

'Hayes heeft me alles verteld,' klonk Zanders stem. Ik vertraagde mijn stappen. 'Je bedoelt je beta die dood was verklaart bij de afslachting van de maanroedel.' Mijn ademhaling stopte bij het horen van Abels stem. Mijn voet bleef hangen in de lucht, boven de tree. 'Wat voor nieuws heeft hij gebracht?' Er klonk geritsel van iemand die in de stoel verschoof. 'Hij heeft me verteld wat je met de maanroedel heb gedaan,' zei Zander met een dreigende ondertoon. Abel lachte. 'Wat ik heb gedaan?' Hij klonk beledigd. 'Wat zou ik volgens Hayes met de maanroedel hebben gedaan?'

'Hij heeft verteld dat je wolven van de maanroedel heb ontvoerd en momenteel laat verhongeren om later op mij af te sturen.' Voorzichtig zette ik mijn voet op de tree en vervolgde de stappen. De mannen die in gesprek waren vielen stil toen ik hoorbaar de trap af liep.

Bij de ingang van de eetzaal werd ik al opgewacht door hun ogen. 'Goeiemorgen,' zei ik als begroeting. Zander knikte, maar Abel leek niet tevreden met mijn aanwezigheid. 'Wat doet zij hier?' Zijn ogen gleden over mijn lichaam. 'Hoort ze niet in haar kamer te zijn?' Hij gaf me geen aandacht meer en keek naar Zander. Ik voelde Zanders emoties veranderen. Ergens voelde ik me tevreden over het idee dat Zander boos werd door Abels woorden. 'De luna van de schaduwroedel kan gaan en staan waar ze wilt,' ging hij tegen Abel in, 'bovendien zal ze na mijn overlijden de macht hebben tot onze welp op leeftijd is.' Abel gunde me een verbaasde blik. 'Ze is in verwachting?' 'Ja.' Het simpele antwoord kwam mijn mond uit. 'En ik zal niet als een slappeling me laten opsluiten. Jij hebt niks te zeggen over hoe ik mijn leven hier leef.' Abel probeerde een lach in te houden. 'O wat heb je een leukerd,' zei hij tegen Zander. 'Ze beseft niet dat ik meer te zeggen heb dan ze denkt.' Hij lachte nu openlijk. Er lag weer een knoop in mijn maag. Mijn handen begonnen te trillen, dus verstopte ik ze achter mijn rug. 'Verloren wolf denkt rechten te hebben.' Zander sloeg zijn vuist op de tafel en gromde naar Abel. 'Voorzichtig alfa, straks maak je nog een domme fout. Vergeet niet dat als je me wat maakt, je een hoge prijs betaald. Één die je luna ook zal moeten betalen.' Abel keek verveelt naar de alfa die twee koppen groter was dan hem. Dit zag eruit alsof Abel hier de alfa was en Zander een te kort lontje had.