Schaduw van de wolf

hoofdstuk 4

Zoals elke avond zaten we met zijn allen aan tafel. Aan het hoofd Jasper, tegenover hem Vanya, rechts van hem Thalia, links van hem Azura, naast haar Lucia en tegenover Lucia zat ik.

Thalia vertelde over hoe ze zich verheugde op overmorgen. Uiteindelijk keek ze gericht naar mij.
'Heb je al een datum bedacht voor wanneer je laat zien dat je een plek verdient in de grenswacht?' Ze nam een hap van haar eendenborst. Ik haalde mijn schouders op. 'Weetje,' ze legde haar vork neer, 'morgen heb ik het druk en overmorgen zal chaos zijn. Misschien dat je jezelf eind van de week mag bewijzen.' Thalia trok haar wenkbrauw op.
Voordat ik kon antwoorden trokken onze zussen de aandacht. Azura had een stuk vlees van Lucia's bord gejat en zat er uitgebreid op te kauwen.
'Trut, steel eens niet van anderen,' beschuldigde Lucia. Azura gniffelde alleen maar, slikte het stuk vlees door en grijnsde vals.
'Misschien moest je je hoofd maar niet bij Gideon hebben, maar gewoon aan tafel.'
Lucia gromde naar onze zus. Op Azura's gezicht was niks af te lezen.
'Bemoei je eens niet met mij. Doe je taken als aanstaande beta.' Azura's neutrale houding veranderde door haar opmerking. Ze greep een glas gevuld met water en goot het over Lucia. Lucia piepte van het onverwachte koude water dat van haar afdroop.
'Wat is er mis met jou?!' Ze vloog haar aan. Samen vielen ze op de grond te trekken aan elkaars haren.

Ik keek even naar Thalia die ervan leek te genieten. 'Meiden!' Onze moeder was opgestaan en keek razend naar haar dochters op de grond. Lucia en Azura keken op. Een vlaag van schaamte trok over Lucia heen. Ze duwde zich van Azura af en kwam weer aan tafel zitten. Azura daar in tegen snoof en liep weg. We keken haar allemaal na tot ze een gefrustreerde kreun liet klinken en de trap op stormde.

Lucia was rood geworden en prakte stil in haar eten. Ze probeerde niet naar Vanya te kijken die woest haar kant op keek.

Thalia moest vast hebben gemerkt dat ik verward was, want ze fluisterde naar mij: 'Azura is het er niet mee eens dat ik alfa word en zij beta.'

De volgende ochtend zat ik rustig in de woonkamer een boek te lezen tot de knal van een dicht slaande deur mijn aandacht trok. Azura stormde het kantoor van onze vader uit. Ze zag er gefrustreerd uit. Alsof ze elk moment iemand kon vermoorden.
Achter haar aan liep Thalia die haar probeerde bij te houden zonder te rennen.
Ik probeerde niet te staren dus deed ik alsof ik diep in het boek verzonken was. Maar stiekem keek ik vanuit mijn ooghoeken toe toen Thalia Azura bij de pols greep en haar eindelijk stil kreeg. Azura gromde naar haar zus toen ze zich omdraaide.
'Je gedraagt je als een welp Azura,' zei Thalia, 'je bent verdomme tweeëntwintig. Gedraag je er naar.' Azura trok haar arm uit Thalia's hand. 'Ik beslis hoe ik me gedraag, daar hoef jij je niet mee te bemoeien.' Ze sloeg haar armen over elkaar.
'Dat doe ik wel. Als aanstaande alfa verwacht ik dat je naar mij luistert.' Thalia probeerde haar stem te beheersen.
Azura snoof minachtig. 'Ik hoef je niet als alfa te zien.' Thalia haar gezichtsuitdrukking veranderde. 'Je valt onder de maanroedel. Dan val je onder mijn bevel,' schreeuwde Thalia bijna. Azura trok zich er niks van aan en keek de andere kant op. 'Ik heb geen behoefte om je beta te zijn wanneer het zo ver is–.'
'Best,' onderbrak Thalia haar, 'dan zoek je toch een andere roedel waar je misschien niet altijd bezopen hoeft te zijn.' Ze zuchtte en kalmeerde haarzelf. 'We krijgen niet allemaal onze zin Azura. Dit is nou eenmaal hoe het leven is. Je accepteert het maar of hoepel een eind op.' Azura's mond stond in een strakke lijn.
'Zelfs Dalina krijgt haar zin,' Azura wees met haar hand naar mij. 'Je zei nog dat je het nooit zou toelaten om haar grenswacht te laten zijn. Wat is er verandert?' Ze sloeg haar armen weer in elkaar.
'Dalina doet tenminste haar best om haar plek te verdienen,' antwoordde Thalia. Ze was al wat meer gekalmeerd, maar haar stem was nog te hoog om ontspannen te noemen.
Ik voelde mijn buik kriebelen toen Thalia voor mij op kwam.
'Het enige wat ze doet is als een gek de bossen door rennen en iedereen ontlopen.'

PATS.
Thalia had Azura een klap tegen haar wang gegeven, geen vriendelijke. Azura haar gezicht was gedraaid door de klap. Haar gezicht stond op onweer. 'Gedraag je eens volwassen,' Thalia wreef over haar hand, 'dit gesprek voeren we een andere keer wanneer je nuchter bent.' Ze draaide zich om en liet de woeste Azura achter in de kamer. Het kostte me moeite om niet te lachen van Azura's gezicht. Verbaast en o zo boos. Ze keerde haar gezicht naar mij. Snel trok ik mijn boek voor mijn ogen om me te verstoppen. Ze snoof en liep weg.

Pas toen ik haar voetstappen niet meer hoorde liet ik het boek zakken.

Ik wist dat Azura altijd al oneens was over de rangorde in de roedel. Ze was het er niet mee eens dat Thalia de alfa zou worden, alleen maar omdat ze eerder geboren was. Azura vond dat ze zichzelf moest bewijzen, dat zijzelf meer geschikt was. Maar vader had gezegd dat Thalia het verstand had en zij enkel lafheid. Dat ze geluk moest hebben dat ze de optie kreeg om beta te zijn. Ik herinnerde me de enorme ruzie erover. Thalia en Azura sproken elkaar een maand niet. Als ze in dezelfde kamer waren keken ze alleen maar boos naar elkaar. Uiteindelijk was Jasper er klaar mee en stuurde ze samen op pad om stoom af te blazen. Ze kwamen bond en blauw terug. Thalia was er het beste er vanaf gekomen. Sinds toen had Azura zich stilgehouden over hoe oneerlijk het was, maar een weken geleden begon ze met drinken en bracht het onderwerp ter sprake om ruzie te zoeken. Ze genoot ervan om Thalia op de stang te jagen.

Lucia was ondertussen binnen gekomen. Ze had wat mandarijnen in haar handen en stond stil midden in de kamer starend naar waar ze vandaan kwam. 'Wat heb ik gemist?' Vroeg ze aan mij. Ik klapte mijn boek dicht en zakte onderuit. 'Je weet wel, Azura die het er niet mee eens is.' Ze begon te lachen. 'Ze kan zich er echt gewoon niet overheen zetten. Jeetje.' Lucia nam plek op de bank. 'Heb jij Gideon gezien? Ik kan hem niet vinden.' Ze pulkte aan de mandarijn. 'We zouden naar het mensendorp gaan voor kleren.' Ik fronste. 'Waarom gebruik je je mate zintuigen niet?' Lucia gooide een stukje schil mijn kant op. 'Ha. Ha. Wat ben je hilarisch.'

Ik grijnsde. 'Zoals altijd.'

Ze propte een stuk mandarijn in haar mond. 'Gideon is de laatste tijd zo druk bezig met andere dingen,' ze slikte het stuk door, 'hij heeft amper tijd voor me.' Ze zuchtte verloren.

'Hoe bedoel je? Jullie zijn onafscheidelijk,' voegde ik eraan toe. Ze trok haar schouders op. 'Hij houdt dingen achter. Je zou verwachten dat mates alles delen, maar meneer ontkent dat hij wat achterhoud. Ik weet niet eens uit welke roedel hij kwam. Waar hij heeft geleerd te jagen etc.' Ze stopte weer een stuk mandarijn in haar mond. 'Denk je dat hij me niet meer leuk vindt?' Vroeg ze met grote ogen. Ik schudde mijn hoofd. 'Iemand die zijn roedel achterlaat voor zijn mate moet wel echt van diegene houden...–'
'Wat als hij zijn roedel uitgetrapt was? Of misschien ben ik niet zoals hij dacht dat het was?' Onderbrak ze me. Ze gooide haar handen verslagen in de lucht en legde ze daarna over haar ogen, nog steeds met de mandarijnen in haar handen. 'Ik denk dat Gideon misschien een verrassing klaar maakt voor je?' Ik probeerde haar beter te laten voelen, maar ik kende Gideon amper. Alleen dat hij niet lelijk was en veel vaardigheden bezat. En zijn verleden kende niemand, hij sprak er nooit over.
Lucia haalde een hand van haar oog en keek me er mee aan. 'Denk je dat?' Haar ogen glommen wanhopig. Ik haalde mijn schouders op. 'Je kan het hem ook gewoon vragen.' Meteen schudde Lucia haar hoofd. 'Néé. Dan kom ik paranoia over.' Ze kreunde gefrustreerd.
Ik stond op uit mijn stoel. 'Ik denk dat je beter te veel vragen kan stellen dan jezelf opvreten door de stress,' zei ik voordat ik mijn kamer in liep.