Schaduw van de wolf

hoofdstuk 53

Het duurde een lange tijd tot we buiten bereik van de schaduwroedel waren. Thalia had besloten naar ons territorium gegaan en vanaf daar zien wat er gedaan moest worden. Ik had simpel geknikt en zweeg de hele weg. Ik had geen behoefte om iets te zeggen of te doen. Mijn lichaam voelde leeg. Het was alsof ik een geest was die zich onder de wolven bevond. Met mijn ogen kon ik alleen zien hoe mijn voeten me voortbewogen. De stappen werden niet bewust gezet, ze waren een routine gewend en liepen hem na.

We waren de nacht en dag doorgelopen en aan het einde van de dag kwam ons territorium in zicht. Ik voelde een lichte opluchting bij het bekende gebied.

Thuis.

De afgelopen maanden had ik niet echt gedacht aan thuis, alleen aan hoe het was verwoest.

Zander.

Hij was weg. Dood. Ik probeerde het positief in te zien. Hij was niet altijd even aardig en handelde als een alfa. Hij was alleen bezorgd omdat ik zijn mate was en zijn welp droeg.

Ik gleed onbewust met mijn hand over mijn buik. Hij was leeg. Er zat niks in. Geen eten en geen welp.

Er was niks goeds gebeurd de afgelopen dagen. Ik verloor mijn welp die ik toch lief begon te hebben en was Zander verloren.

Het enige goede was mijn roedel waar ik me veilig in voelde. Mijn ogen speurde de kleine groep door, opzoek naar mijn zus. Ze liep als een echte leider voorop. Thalia was altijd al bestemd om alfa te worden. Ik zou gefaald hebben als ze er niet was.