Schaduw van de wolf

hoofdstuk 38

'Je verteld me dat Thalia nog leeft?' Mijn woorden kwamen er amper uit. Ze was dood... Rowan had gezegd dat zijn wolven haar dood hadden gevonden. Ik dacht dat ze dood was, net als de rest. Nu zei hij dat er nog wolven van mijn roedel leefde en mijn zus. De enige echte alfa van de maanroedel. Het was niet aan mij om de roedel voort te zetten, Thalia leefde nog, Ik hoefde niet haar taak in te nemen.

Zander haalde zijn schouder op. 'Hayes vertelde me dat hij Abel hoorde praten over haar. Abel had allemaal plannen voor haar en haar roedel.' Abel wou verhongerde wolven op Zander afsturen. Wolven die verblind waren door honger. 'Abel liet Thalia alleen leven omdat ze minder moeite zou zijn dan Jasper. En met de alfa in levend handen zou de roedel te handelen zijn.' Zijn woorden vaagde weg in stilte. Mijn hele hoofd was stil. Alles was stil. Ongeloof.

Thalia.

Ik was niet de enige die het had overleeft. Mijn roedel was niet volledig uitgemoord. Thalia - mijn zus - leefde nog. En stom genoeg was het dankzij Abel. 'Had jij het bevel gegeven om iedereen te doden?' Ik durfde hem niet aan te kijken. 'Nee. Dat was niet het plan.' Plan. Wat was hij dan wel van plan? Hij ontweek het woord bevel.

Leugenaar.

'Hoe bedoel je?' Mijn handen trilden. Zander zuchtte. 'We zouden de roedel inderdaad aanvallen, maar als we jou gevonden hadden zouden we weg gaan. Ik had je ouders brieven gestuurd met dat ik jou wou. Dat ik haar zou halen tijdens Thalia's promotie en de rest in vrede zou verlopen. Maar ze weigerde. Toen ik aankwam vielen zij als eerste aan.' Hij stopte om woorden te zoeken. 'Ze zeiden dat je weigerde en dat ik je nooit zou krijgen.' Ik keek even op bij de paniek in zijn stem. 'Ze hadden geen recht om te liegen! Ze hadden geen recht om je te verbergen!' Hij sloeg zijn hand tegen de muur die barstte. Ik schrok van de onverwachte actie. Binnen me raasde zijn woede. 'Ze wilden me niet vertellen waar je was. En Abel fluisterde me in dat ik moest laten zien wat er gebeurde als iemand tegen mij in ging. Ik moest ze laten zien dat ik sterk was, net als mijn vader. Geen laffe alfa.' Hij haalde zijn hand niet van de muur en bestudeerde het. 'Ik vertelde Hayes, Rick en Abel ze te laten boeten, terwijl ik jou zocht. Ik vond je heerlijke geur. Het maakte me gek dat ik niet bij je was. En toen kwam je zus op mijn pad. Ik was zo verblind in het idee je te hebben dat ik me niet realiseerde wat ik jou aan deed bij het doden van haar,' mijn borstkas werd samengedrukt. Er was geen lucht in de kamer. Zander was de moordenaar van Lucia. 'Het was zo stom om te doen. Ze probeerde je gewoon te beschermen. Maar ik zag haar als een blokkade op mijn weg. En de knallen gingen af. Het geluid van schreeuwen. Voor ik het wist had ik haar bloed aan mijn handen.' Zijn stem trilde uit angst, maar mijn handen trilden erger. 'Uiteindelijk vertelde de wolven die ik eerder al gestuurd had dat er geen spoor van mij te vinden was. Er ging zoveel door me heen toen. Ik hoorde dat Gideon je mee had genomen. Ik was zo boos.' Hij leunde met zijn voorhoofd tegen de muur. 'Ik wist dat Gideon terug zou komen voor zijn mate. Dus besloot ik duidelijk te maken dat zijn acties gevolgen hadden. Het ging niet door me heen dat ze je zus was toen.' Haar lichaam was achtergelaten in het huis voor Gideon. De brieven. Zanders bedreigingen. 'Jij had die brieven naar Gideon geschreven. Je had me beschreven als een voorwerp!' Ik liep verder van hem weg. 'Alsof ik een voorwerp was dat je ontnomen was en dat Gideon hem gestolen had,' schreeuwde ik, 'Ik ben vrijwillig met hem mee geweest. Hij heeft me beschermd voor je. Voor een monster dat zich laat verblinden door je omgeving. Een echte alfa zou zijn hoofd helder houden. Zo'n alfa heb jij vermoord.' Mijn vader was misschien hard en kil, maar hij liet zich niet verblinden door emoties of woorden. Hij had me in het huis gelaten voor mijn bescherming. Ze wisten dat Zander voor mij kwam en ze betaalde er een te hoge prijs voor.

En dit was allemaal door Zander. Misschien verdiende hij het wel die dood die ik hem toewenste. Zander keek naar me op. Hij wou een stap naar me toe zetten maar ik hief mijn hand. 'Ga weg.' Ik wees naar de deur. 'Rot op!' schreeuwde ik naar hem toen hij niet in beweging kwam. Zander schudde zijn hoofd. 'Moordenaar!' Ik brandde los met woorden tegen hem. Uiteindelijk leek hij genoeg te hebben gehad en verliet hij de kamer. Meteen toen hij de kamer uit was sloot ik de deur en draaide het slot erop en de andere deur. Ik wou niet gestoord worden.

Mijn hele leven was een rommel. Wat ik dacht te weten was niet waar. Thalia leefde nog. Mijn roedel was niet helemaal uitgemoord. Maar het ergste was dat Zander Lucia had vermoord en voor Gideon had achtergelaten.

Er was geen medelijden voor Zander. Alleen het mateverbond dat me tegenhield om hem te vermoorden. En de welp in mijn buik en het horen dat Thalia nog leefde hielden me in leven.

Ik zakte neer op mijn knieën. Mijn kamer was een troep. De frustratie van mijn woorden waren eruit, maar er was niet genoeg om Zanders verhaal op af te reageren.

Mate.

Nee stop het. Hij mag stikken erin. In mijn ogen was hij niet mijn mate. Hij was een laffe alfa die zich niet verblinden. Een moordenaar. En dit kon niet op de ziekte worden gelegd. Nu mocht hij ermee sterven. Net als zijn vader.

Mate.

Die vlinders in mijn buik - die wakker werden als ik aan hem dacht - maakte me gek. Ik wou hem haten. Verafschuwen. Maar de wolf in me smeekte het door de vinders te zien. Nee. Deze keer wou ik dat niet. De waarheid was boven water. De waarheid over hoe laf hij was.

Ik staarde het raam uit. Kijkend naar het niets.