Schaduw van de wolf

hoofdstuk 26

Mijn hoofd suisde.

'Gideon was twee jaar terug mijn beta,' zei Zander alsof hij genoot van mijn verbazing.

Gideon was een grote leugenaar. Hij hield veel verborgen, maar dat hij de beta van Zander was... kwam nog harder aan dan wat ik had bedacht. Ik dacht dat Gideon lid van de schaduwroedel en gestuurd was de mate van zijn alfa te vinden, maar toen hij zijn mate vond had, had hij zijn trouw veranderd. Wist hij dat ik de mate van zijn alfa was? Had Zander beschreven hoe ik eruit zag van zijn droom toen hij achttien werd. Ik wist nog de nacht dat ik achttien werd. Toen droomde ik zoals elke wolf over mijn mate. En Zander leek als twee druppels water op de man van mijn droom. Daarom had ik nooit besloten hem te gaan zoeken. De droom verraadde al dat Zander geen goed persoon was, maar zei niks over dat hij alfa was. Een monster. Net als Gideon. Hij had gelogen en bedrogen. Hij was Lucia niet waard. Gideon was inderdaad niet te vertrouwen. Net als elk persoon dat ik heb leren kennen.

Alleen.

Verdomme! Wat was er van mijn leven geworden?

Zander schraapte zijn keel waardoor ik mijn hoofd weer bij het heden had. 'Hij was gestuurd om je te vinden. Omdat ik eindelijk wist waar ik je van herkende. Je leek te veel op je moeder. En iedere alfa kende elkaar wel bij gezicht, dus zo moeilijk was het niet meer. Dus had ik Gideon gestuurd je te halen.' Zander sloeg zijn vuist tegen de tafel. Het servies trilde op de tafel. 'En hij bleef twee jaar lang beweren dat ik fout was,' hij keek woest naar Gideon, 'tot hij uiteindelijk een brief stuurde. Hij zei dat hij genoeg van me had. Dat hij zich officieel aansloot bij jouw roedel. Gideon bedreigde me voor als ik je kwam halen.'

'Hij was zwak. Hij bezweek onder zijn mateverbond. Ik wou hem niet geloven omdat hij als zijn hele leven trouw was. Maar uiteindelijk duurde het me te lang,' ging hij verder. 'Ik nam zelf actie.'

Bloed.

Hij had mijn roedel aangevallen om mij, omdat Gideon me beschermde. Ik haatte hem, maar misschien was hij niet de kwaaddoener hier.

Ik stond op. Mijn hoofd was het er niet mee eens. Zander keek op. 'Waar ga jij heen?' Ik draaide me om zonder iets te zeggen. Maar bij de uitgang stond de magere man met een gespierde jongen. Hij keek op me neer. Ik probeerde langs hem te lopen, maar hij greep mijn bovenarm en trok me terug. Ik had Zander niet gehoord toen hij naar me toe liep, daarom schrok ik van zijn stem achter me toen zijn handen om mijn middel sloegen. 'Misschien moet ik Gideon maar bedanken om je naar de nachtroedel te begeleiden. Rowan is een trouwe vriend van mij,' fluisterde hij. Zijn stem gaf me kippenvel. Zander liet zijn hand in mijn broek zakken. Ik probeerde van hem weg te stappen, maar zijn handen hielden me in plaats. 'Misschien zal ik hem laten zien hoe dankbaar ik hem ben. Hier.' Zijn hand ging in mijn onderbroek. Ik kon een kreun niet onderdrukken toen zijn vingers langs een gevoelig plekje gleden. Ik ontspande en drukte me onbewust meer tegen Zander aan. Hij drukte kusjes in mijn hals. En toen ging er een heftige pijn door me heen. Hij had me gebeten in het zachte stukje huid in mijn hals. De actie die mates deden om hun band te bevestigen. Om de geur van de man aan de vrouw te krijgen.

Ik had eindelijk de kracht om me van hem af te duwen. Ik struikelde bijna over mijn voeten en keek met verachting naar Zander die een grote grijns had terwijl hij zijn vingers aflikte. Ik wreef in mijn hals over de plek waar hij me gebeten had. Hij was een monster. Door zijn actie bleef mijn lichaam naar hem verlangen. Mijn hoofd en lichaam leken wel van totaal andere personen. Ik kon zijn geur over me ruiken.

Vreselijk.

Heerlijk.

Mijn blik schoot naar Gideon die onze kant - gedwongen - op keek. Zijn gezicht was vol met schuld. Spijt. Ik keek weer naar Zander. Mijn lichaam wou naar hem toe, maar ik dwong mezelf weg te lopen. De jongen - die me net tegenhield - kwam niet in mijn weg.

Ik haatte mezelf zo erg. Hoe kon ik naar Zander verlangen?

Mate.

Ik liep met knikkende knieën naar mijn toegewezen kamer en liet me verloren op de grond vallen. Ik had geen moeite genomen de deuren te sluiten.

Iedereen mocht weten hoe rot ik me voelde. Het boeide me toch niet. Ik was niks anders dan een fokmerrie. Mijn bestaan bestond uit welpen baren voor Zander. Er zou geen respect voor mij zijn. Net zoals mijn droom me duidelijk maakte.

Ik herinnerde hem nog.

Er stond een knappe man met bloed besmeurde handen voor me. Zijn donkere haren danste in de wind. Aan zijn voeten lagen de lichamen van mijn dierbaren - mijn zussen. Hij stak zijn hand uit. 'Ik heb alles gedaan om je te krijgen,' zei hij, 'Je bent van mij.' Zijn stem liet mijn botten schudden. Mijn lichaam wou zijn hand aannemen, maar mijn hoofd zei nee. Zijn ogen bleven me aanstaren. Zo knap. Maar zo gevaarlijk.

De droom was kort, maar maakte genoeg duidelijk.

Elke wolf had op zijn achttiende een droom over zijn mate, het hoorde erbij. Maar ik had Lucia of Thalia nooit de waarheid erover verteld. Ik had verteld over een knappe mysterieuze wolf. Dat vonden ze al genoeg.

Ik had mijn handen op mijn knieën geslagen en jankte. Ik voelde me zo verloren.

Hoe was mijn leven zo veranderd?