Schaduw van de wolf

hoofdstuk 43

De hele dag was het druk in de villa. Er gingen wolven naar binnen en naar buiten. Bijna overal stond wel iemand. En in de vergaderzaal was Zander druk bezig met vergaderingen. Hij had me niks verteld over waar het over ging. Alleen dat ik uit de weg moest blijven. Dus besloot ik naar buiten te gaan. Deze keer voor het huis inplaats van achter.

Het ene gebouw die bewaakt werd trok mijn aandacht. Ik had het al gezien toen op oudejaarsavond. Nu won mijn nieuwsgierigheid het van me en besloot ik erheen te lopen.

De twee wolven rechtte hun rug toen ze me in de gate hadden. 'Wat komt u hier doen?' luidde de zware stem van de man. Ik volgde met mijn ogen de omtrekken van het gebouw. Het was klein, maar stevig gebouwd. 'Wat is dit?' vroeg ik als antwoord. 'Niks belangrijks.' Ik fronste. 'Dan is het vast niet erg als ik binnen kijk?' De twee wolven verstijfden en keken elkaar aan. 'Meneer Zaveri zal het niet waarderen,' reageerde de andere. Ik keek naar hem op. Net als de andere man was hij breed gebouwd. 'Wat Zander wel en niet goed vindt, boeit me niks. Ik wil weten wat er binnen is.' Ik hield mijn voet bij stuk waardoor de wolven ongemakkelijk blikken wisselden tot ze de deuren opende voor me. Ik gaf ze een glimlachje als bedankje, maar wist niet waar in ik in zou stappen.

Het rook muf. De ruimte was donker op een glinstering van tralies na. Mijn hand reek naar het tralies dat koud was. En toen rook ik een bekende geur, vermengt met bloed.

'Gideon?' fluisterde ik. Er klonk geluid aan de andere kant van het tralies. Het bekende gestalte stond op en kwam in het kleine beetje licht staan. Zijn bruine ogen keken me verward aan.

'Dalina? Wat doe jij hier?' Hij slikte met moeite.

Hij zag er vreselijk uit. Zijn gezicht was dik van de blauwplekken. Ik kon het bloed van onbehandelde wonden ruiken. Niemand had voor hem gezorgd.

Maar ondanks dat hij er beroerd uitzag, voelde ik me opgelucht. Gideon leefde nog. Momenteel was hij enige die ik nu zou vertrouwen. Hij had zijn manieren, maar ze waren beter dan Zanders manieren.

'Wat is er met je gebeurt?' vroeg ik. Ik had niet door dat ik mijn handen voor mijn mond had geslagen.

'Zander heeft me laten boeten voor mijn fouten...' Hij sloeg zijn ogen van me af.

'Maar je hebt niks fout gedaan... Jij bent degene die me van dat monster weg hield.' Gideon probeerde te lachen, maar het kwam er meer uit als een stik geluid. 'Hij vindt dat ik er geen recht toe had. Hij vond het egoïstisch van me. Ik wist dat hij stervende was. En dat hij wanhopig naar je was,' zei hij, 'en dat hij dacht dat er chaos zou komen als hij stierf zonder erfgenaam.' Ik fronste.

'En toch koos je mijn "vrijheid" boven vrede?' Gideons mondhoek ging omhoog. Hij legde een hand tegen het tralies en leunde er tegen. 'Die chaos zal niet zo erg zijn als hij verwacht,' begon Gideon. 'Zanders dood zal de roedel onstabiel maken, maar wolven zoals zijn beta's enzovoort zullen de macht tijdelijk krijgen tot er een nieuwe alfa gekozen zal worden. Abel heeft Zander wijsgemaakt dat zijn dood een ramp zou zijn-.'

'Wat weet je allemaal over Abel?' onderbrak ik hem. Gideon blies zijn adem met hapering uit. 'Abel is de halfbroer van Owen Zaveri,' - Zanders vader - . 'Hij was zijn beta toen Owen nog alfa was. Samen waren ze een vreselijk stel. Beide misbruikte ze hun rang en macht. Maar ze hadden altijd hun wolven achter hen. Nu Owen dood is en Zander niet zoals zijn vader is, vind Abel dat hij recht heeft op de "troon".' Er ging een rilling langs mijn ruggengraat.

'Dus Abel is uit op Zanders rang?' Gideon knikte stijfjes. 'Dus als Abel mijn roedel tegen Zander zet, dan wilt hij alfa worden.' Gideon probeerde te fronsen, maar kromp meer ineen van de moeite. Het drong tot me door dat Gideon niets wist over Abels plot tijdens de aanval.

'Abel heeft niet iedereen vermoord van de maanroedel. Hij heeft wolven ontvoerd en laat ze verhongeren. Hayes vertelde Zander dat Abel ze op hem zullen afsturen. En...,' ik viel even stil, 'Abel heeft Thalia niet vermoord.' Gideon proestte in zijn speeksel.

'Thalia is niet dood?' Ik schudde mijn hoofd. 'Hayes zei dat Abel haar had.' Gideon draaide zijn hoofd weg.

'Denk je dat Hayes gelijk heeft?' vroeg ik met een lichte angst. Straks werkte Hayes voor Abel en was alles een leugen. Straks verdedigde Zander zich verkeerd en wist Abel alles van zijn zwaktes.

De lucht leek wel dikker te zijn geworden.

'Hayes is geen overloper. Zijn trouw is aan Zander. Toen ik nog beta was met hem, wou hij niets doen zonder Zanders toestemming. Dus ik vertrouw hem wel.' Dat luchtte op.

'Jij was Zanders beta,' kwam ik op terug. Gideon kromp ineen van mijn woorden.

'Ik ben er niet trots op.' Hij draaide zich terug, maar ik zijn ogen lag pijn. 'Behandeld Zander je goed?' Mijn handen begonnen te trillen.

Nee.

Monster.

'Zander denkt van wel,' legde ik uit. Gideon leek niet tevreden met het antwoord. 'Hij zorgt toch wel dat je je goed voelt?' Er lag een waarschuwing in zijn stem. Ik hield mijn handen vast om het trillen te verbergen. Maar mijn zwijgen zei genoeg tegen Gideon. Hij sloeg tegen het tralies, maar piepte zachtjes van de pijn. 'Ik ga hem vermoorden,' bedreigde hij.

'Gideon... Hij krijgt zijn straf nog wel.' Onbewust gleed ik met mijn hand over mijn buik. Gideon had het door. Zijn ogen gleden naar mijn buik en zijn gezicht vertrok. 'Was het je eigen keuze?' Ik kromp ineen van zijn toon. Nee. 'Ja.' Hij schudde zijn hoofd. 'Je hartslag verraad je Dalina.' Ik keek van hem weg.

Ik wou wat zeggen, maar er kwam iemand de ruimte in. Ik verstijfde - net als Gideon - bij zijn stem. 'Wat doe jij hier Dalina?' vroeg Zander boos. Mijn handen konden niet stoppen met trillen. Ik keek niet naar hem. Zander greep mijn schouders vast en draaide me om. 'Dalina. Wat doe je hier?' Hij klonk streng en boos. Ik kon wel in de grond zakken.

'Laat haar los klootzak,' mengde Gideon ertussen.

Zander keek op. 'Jij houdt je erbuiten verrader!' Zander greep mijn pols en trok me mee. Ik struikelde achter hem aan en hoorde Gideon nog dingen roepen, maar de wind blies zijn stem weg.

Zander stampvoette terug naar de villa zonder zorgen te maken of ik wel op mijn benen bleef staan.

Ik bleef achter me kijken, naar het gebouw waar Gideon zich bevond. De wolven hadden de deuren gesloten en stonden weer recht voor hun uit te staren.