Schaduw van de wolf

hoofdstuk 54

Het dorp was nog steeds onaangeraakt.

Huizen waren verwoest en overal lagen nog lichamen.

Meerdere mannen wisten niet hoe snel ze hun vrouw moesten vinden tussen de lijken.

Mij herinnerde het aan al het verlies. De gedachten dat ik alles kwijt was. Het herinnerde me aan de leegte die in in me voelde. De leegte die Gideon ook moest hebben gevoeld na Lucia's dood.

Ik stond voor ons huis. Het zag er verlaten uit net zoals het dorp. Er drongen geen geuren door mijn neus. Mijn wolfzintuigen waren op sluimerstand. Door mijn wolf te onderdrukken had ik niet de gedachten over Zander. Mijn menselijke kant had geen verlangen naar hem, maar mijn wolf was kapot. Ik kon mijn wolven kant horen schreeuwen. Het was gebroken en de stukken waren als messen in mijn lichaam.

Mijn voeten kenden hun weg naar mijn kamer. De deur hing nog steeds aan een scharnier.

Ik stapte mijn kamer in. Vorige keer was de geur me ontlopen, maar nu vulde het een beetje de leegte.

Zander was in mijn kamer geweest. Zijn geur hing nog in de kamer. Het was bijna verdwenen, maar mijn wolf wist het van elke geur te onderscheiden.

Er liep een traan over mijn wang.

Zander was wanhopig geweest. Zo wanhopig dat hij blind was geworden voor verraders en leugens. En uiteindelijk werd zijn bezorgdheid en verblinding hem zijn dood.

Ik veegde de traan weg en liep naar het verscheurde matras dat op de grond lag. Zonder een gedachten liet ik me erop vallen. Het had zijn geur erop.

Verlamd staarde ik naar het plafond.

Ik had gedacht dat terug keren naar huis een fijn iets was. Maar nu voelde ik geen vreugde. Mijn emoties waren verdwenen en lieten me alleen achter. Ik moest zelf uitvinden wat ik nu moest.

Mijn woede was niet aanwezig, maar ik was woest op Abel. Mijn verdriet was verstopt, maar ik was kapot van Zanders dood. Ik was verlamd.

Er gingen uren voorbij voor mijn gevoel. Het enige wat ik deed was het niets in staren tot Thalia op de open staande deur klopte.

Mijn hoofd - die kilo's zwaarder voelde - tilde ik op. Ze had haar bruine haar in een staart gestoken en zag eruit alsof ze hard had gewerkt. In dit licht kon ik zien wat haar gevangenschap bij Abel haar had aangedaan. Ze was magerder geworden en zag er vermoeid uit, maar straalde nog steeds een en al leiderschap uit.

Thalia kwam naast met op het matras zitten en zuchtte.

'Deze maanden waren vreselijk. Ik kan me niet bedenken hoe dat voor jou moest zijn, zusje,' zei ze zacht, alsof ze ieder moment in kon zakken. Ik kwam overeind zitten.

'Ik was zo bang dat ik je nooit meer zou zien. Toen Gideon ons had gevonden was ik zo opgelucht dat je het vol hield.' Ze pulkte aan haar nagels. 'Elke dag dacht ik aan papa en mama. Ik zag hoe ze werden verslonden en ik werd gedwongen toe te kijken.' Ik kon in haar stem horen hoe vreselijk het was. Het idee dat mam en pap dood waren was al vreselijk, laat staan dat Thalia ze vermoord zag worden.

'Wist je van Zander en mij?' Ik probeerde haar in haar ogen te kijken, maar ze keek bewust de andere kant op toen ze knikte. 'Zander had ons brieven gestuurd met de eis dat we je gaven. Hij had erin gezet dat hij je nodig had, maar niet waarom. Als we niet luisterden dreigde hij met een aanval waarmee hij je zou halen. Ik kon van de brief lezen hoe wanhopig was. Papa had nooit gedacht dat de schaduwroedel echt schade zou aanrichten. Hij had verhalen gehoord over dat Zander zwakker was dan zijn vader en dat gaf papa hoop.' Ze keerde haar hoofd eindelijk mijn kant op. Haar ogen waren vochtig geworden. 'Maar hij had het fout. Nadat Zander erachter kwam dat je niet bij ons was werd hij furieus. Hij droeg Abel en zijn beta's op te zorgen dat we boete. Abel besloot iedere vrouw af te slachten... en daarna papa, mama en Azura. Toen Abel zich tot mij keerde stopte iemand hem. Ik wist niet wat me overkwam,' ze viel even stil. Haar vochtige ogen bevatte een verlangen. 'Maar degene die Abel overtuigde dat ik nuttig was, was mijn mate. Mijn mate vocht voor me tegen Abel en dat betaalde hij met zijn vrijheid.' De wolf die niet met Abel eens was, was Hayes. Was Hayes haar mate? 'Je mate was de beta van Zander?' Thalia knikte. Ik probeerde te glimlachen voor haar, maar het voelde nep aan. Mijn zus had haar mate, maar ik was die van mij kwijt.

Thalia merkte mijn afwezigheid en legde een hand op mijn knie. 'Ik snap dat het voelt alsof je hele leven niks meer waard is,' zei ze voorzichtig, 'maar weet dat de zon altijd zal schijnen. Nu zijn er wolken, maar er zullen stralen doorkomen.' Ze sloot haar armen om me heen om me te omhelzen.

Het voelde niet zoals ik had gehoopt. Ik hoopte dat het zien en raken van Thalia de leegte zou bedrijven, maar het bleef. Ik kon haar vertrouwde geur niet tot me door laten dringen. Alles in me blokkeerde wanneer ik de leegte probeerde te vullen. Zelfs de warmte en besef dat mijn zus leefde werkte niet.

Mijn wolf bleef maar zijn naar fluisteren. Het was afwezig, maar herinnerde me er telkens aan.

Zander.

Zander.

Thalia verschoof zich om me aan te kijken. Haar handen rustte op mijn schouders.

'We komen er weer bovenop. Dat beloof ik je,' fluisterde ze bijna. 'Het zal er niet zo uitzien, maar we komen er wel.'

Haar woorden kwamen mijn oren door, maar kwamen niet binnen. De muur die om de leegte was gekomen hield alles buiten.

Ik knikte twijfelend. Thalia glimlachte naar me zoals ze vaker deed wanneer ik me down voelde.

Ze wou opstaan, maar ik hield haar pols vast. Onhandig kwam ze terug op het matras en kekke vragend aan. Ik sloeg mijn armen om haar heen.

Ik had mijn zus nodig. Mijn familie.

Ze ontspande in mijn armen en fluisterde: 'Iemand wacht nog om je te spreken. Hij is op de plek waar je je record zou breken.'

Ergens borrelde er een hoop op toen ik dacht aan wie het was.

Nu pas drong het tot me door wat hij voor me was nu ik aan hem dacht. Zijn naam wist de muren neer te halen om de leegte.