Train Tracks To Serendipity [KTH]

37.BÖLÜM

Taehyung

İş çıkışı sonunda kendimi eve atabilmiştim. Her eve gelişimde alışkanlığımdan dolayı Pera'yı arıyordum.
Her seferinde biraz mesafeli ve tam bir arkadaş olarak davranıyordu.

Böyle olacağını zaten önceden de biliyordum. Ama hislerime engel olmadım bir türlü.
Ailem bile işlerime karışmazken duygularım beni ordan oraya sürüklüyor gibiydi.

Koltuğa uzandım ve kolumu alnımın üzerine getirdim.
Gözlerimi kapattığım sırada Pera'nın gülümsemesini hayal ettim. Hayali bile fazla güzeldi.

Yarın onla biraz vakit geçirebilecektim. Bebeğimizin kontrolü için.

Bebeğim anne ve babanı bir araya getirebilecek misin acaba?
....

Sabah alarm sesiyle uyanmamla yattığım yerden yere düştüm.
Ne olduğunu tam kavramamışken salonda uyuyakaldığımı anladım sonradan.

Gözlerimi ovuşturup saatime baktım.
Saat 9'du. Ahh o kadar uyumuş muyum?
Bir saate hastaneye gitmemiz gerekiyordu. Hemen oturduğum yerden kalkıp merdivenlere yöneldim ve duşa girip üzerimi değiştirmeye karar verdim.

Geç kalacağım diye ışık hızıyla duş alıp giysi dolabımın önüne geçtim.
Ne giymeliyim ki?
Elime bir mavi bir gömlek ve gri boyunlu bir kazak aldım.

-Rahat mı giyinmeliyim yoksa tarz mı?

İkisine de baktıktan sonra pencereden dışardaki esen havayı farkettim.

-Her neyse Taehyung yine de her türlü aşırı yakışıklısın. O yüzden kazak daha iyi bir seçim.

Gömleği geri koydum ve kazağı üzerime geçirdim. Siyah bir kot pantolonu da giyip aynada kendime baktım.

-Acaba bir baba gibi görünüyor muyum?

Kendi kendime gülümsedikten sonra saçlarımı kurulayıp düzelttim.

Hazır olduğuma emin olduktan sonra siyah kabanımı alıp salona geri indim.
Siyah botlarımı da giydikten sonra evden çıktım.

Arabayı çalıştırmamla diğer yandan arabadaki sistemle Pera'yı aradım.
Hemen açmıştı.

-Günaydın Pera hazır mısın?

-Günaydın. Evet hazırım birazdan çıkacağım.

-Ben geliyorum bekle biraz. Seni alacağım.

-Ahh öyle mi tamam bekliyorum.

-Tamamdır 10 dk'ya ordayım.

Telefonu kapattıktan sonra hızımı biraz arttırıp yola devam ettim.

Eve geldiğimde aynı anda apartmanın  kapısından çıkan Perayı gördüm.
Güzel zamanlama.
Hemen arabadan indim ve ona seslendim.

Hava rüzgarlıydı. Açıkta bıraktığım saçları yüzüne gelip duruyordu.
Görüntüsü yüzümü gülümsetmeye yetmişti bile.
Yanıma gelince hemen yan koltuğun kapısını açtım.
Biraz tuhaf karşılaşa da arabaya bindi.