LÂL -EHVENİŞER-

BÖLÜM 7

Herkese selamlar ben geldim. Bölüm sonunda buluşalım mutlaka.

İYİ OKUMALAR

"Bir neden bulduğumu söylemiştim ve bu yeni hayatın için güzel bir sil baştan olabilir."

Kimseler tarafından pek fark edilmese de bazı anlarda hareketlerden çok söylenilen sözlerin üstünlüğü vardı bu hayatta. Bazen bir hareket kırıcı ya da umutlandırıcı olmayabilirdi ama tek bir söz birçok şeyi vaat edebilirdi benim kanımca.

Sözcüklerin güçlerine inanırdım ben bu hayatta. Genel olarak söylenilen sözler yerine yapılan icraatlara baksak da sözcüklerin gücünü de hor görmemek gerekirdi.

Şu anda da inancımın yersiz olmadığını bir kez daha çok net bir biçimde anladığım zamanlardan birindeydim. Ares... Kurtarıcım olarak adlandırabileceğim adam şu anda karşımda bana tüm o yaşadığım kötülükleri geride bırakıp yepyeni bir hayata başlayabileceğimi, bana bu imkânı tanıyabileceğini söylüyordu. Bu durum iyiydi hoştu ama nedendi?

"İyi de neden?"

Cümlesini idrak edebildiğim dakikaların ardından dudaklarımın arasından dökülen kelimeler bunlar olmuştu. İsyan edercesine çıkmıştı ses tonum ama onu bir türlü anlayamamamdan olsa gerekti çünkü durumum bundan başka bir şey değildi. Anlayamıyor, onun bu hareketlerini anlamlandıramıyordum. Neden hiç tanımadığı birine böylesine hafife alınmayacak bir iyilik yapardı ki bir insan?

"Ne neden?" dedi o da sorgular bir biçimde.

İyice kıstığı gözleriyle bir şeyler anlamaya çalıştığı çok belliydi. Ama ben bile şu an ne onu ne kendimi ne de delicesine burada kalma isteğimle savaş halinde olan benliğimi anlayamazken onun beni anlaması mümkün değildi. Böyle bir beklentimde yoktu zaten.

"Hastanede de bu soruyu sormuştum. Neden böylesine büyük bir iyiliği yapasın hem de tanımadığın biri için?" dedim.

Sustu. Dolgun sayılabilecek dudaklarının arasından bir şeyler duymayı bekledim ama bu beklentimde hayal kırıklığına uğradım. O da nedenini bilmiyordu bunun farkındaydım. Ya da nedenini paylaşmak içinden gelmiyor, kendinde saklı kalsın istiyordu. Olabilirdi veya olmayabilirdi. İhtimaller her yerdeydi.

Beklentimin derin bir çukur boyutundaki suyun içine düşmesinin ardından geçen kısa sürenin sonunda omuzlarım hafif bir çöküş yaşadı. Bakışlarımı durmaksızın ayaklarımızın altında olan şehirde bir şey arıyormuşçasına gezdirirken onun sesini duymamla buna bir son verdim ve yönümü ona çevirdim.

"Bir şeyler yapmam için bir nedene ihtiyacım olmadığını söylemiştim." diyerek beni geçiştiren Ares'e gözlerimi devirmek istesem de bunu yapmamak için tuttum kendimi.

Kendince haklı olabilirdi. Onun için durum bundan ibaret olabilirdi ama benim için öyle değildi. Bana bu neden yetmezdi kaldı ki bu bir neden bile değildi.

İki elini ceplerinin içine yerleştirmiş halde karşımda dimdik bir biçimde durmasını sürdüren Ares'e daha dikkatli baktım. Yüzünde bir ifade ne bileyim bir pişmanlık aradım. Yoktu. Kendinden son derece emin duruyordu.

"Peki bu sil baştan olayı nasıl olacak?" diyerek son zamanlarda çok sık yaptığım gibi yine bir soru cümlesi yönelttim Ares'e.

Sağ elini yavaşça cebinden çıkardı ve dağınık saçlarının arasına soktu. Birkaç saniye süren sükunetin ardından kafasının içinde benim adıma planladığı şeyleri dile dökmeye başladı.