Φλογερές Ψυχές

↬Ταλανίζομαι

Chapter 12

«Δεν άλλαξε τίποτα από την τελευταία φορά που ήρθα εδώ.»

Διαπίστωσα, μπαίνοντας στο παλιό μας σπίτι.

«Εγώ γιατί νιώθω ότι άλλαξαν τα πάντα;»

Ρώτησε σχεδόν άψυχα και κάθισε αλαφιασμένος στον καναπέ.

«Όταν έχασα την Mel συνειδητοποίησα ότι δεν έπρεπε να σου πω να φύγεις. Ξέρω ότι ακούγομαι πολύ ηλίθιος με αυτό που λέω και το παραδέχομαι, απλά σιχαίνομαι την μοναξιά. Όσο ήταν εκείνη εδώ.. γέμιζε κάπως το κενό που μου προκαλούσε η απουσία σου. Τώρα νιώθω χαμένος.»

Τα λόγια του με μπέρδεψαν.

«Δηλαδή ήρθες να με βρεις μόνο και μόνο επειδή δεν ήθελες να μείνεις μόνος;»

Γέλασα πικρά.

«Δεν εννοούσα αυτό.»

Είπε διστακτικά και έκατσα απέναντι μου.

«Δεν μπορώ να σε καταλάβω για ακόμα μια φορά. Νόμιζα ξεπέρασες εκείνη τη περίοδο της ζωής σου που δεν μπορούσες να αποφασίσεις αν με θέλεις κοντά σου ή όχι. Ace δεν εχω την ψυχική δύναμη για να ανέχομαι τις διπολικές συμπεριφορές σου.»

Σηκώθηκα έτοιμη να κλάψω με την εξέλιξη της σημερινής μέρας. Εκεί που πετούσα στα σύννεφα από την χαρά μου, τώρα νιώθω την προσγείωση στην πραγματικότητα πιο απότομη από ποτέ.

«Γιατί γίνεσαι τόσο δραματική; Κάτσε κάτω να μιλήσουμε.»

«Τι έχουμε να πούμε εμείς οι δύο πλέον;»

Με κοίταξε απορημένος.

«Όσα είχαμε να πούμε και πριν φύγεις.»

Κούνησα απογοητευμένη το κεφάλι μου.

«Ίσως δεν έχουμε κανένα κοινό. Ποτέ δεν είχαμε.»

Γέλασε.

«Αν ήμασταν ίδιοι δεν θα είχε νόημα. Δεν θα γεμίζαμε ο ένας τον άλλον.»

Με πλησίασε ξανά.

«Ξέρω ότι χαρήκαμε και οι δύο που συναντηθήκαμε μετά από τόσο καιρό, αλλά δεν μπορώ από την μια στιγμή στην άλλη να φέρομαι σαν να μην συνέβη τίποτα τρεις μήνες τώρα. Καλώς η κακώς άλλαξαν οι συνήθειες μας, άλλαξε η ρουτίνα μας και δεν θέλω να αφήσω την Riley μόνη της. Με αγκάλιασε σαν παιδί της Ace.»

«Μπορούμε απλά να κάνουμε μια νέα αρχή; Θα τα βολέψουμε όλα.»

Κινήθηκα προς την πόρτα και δεν τολμούσα να γυρίσω και να τον αντικρίσω. Ήξερα ότι αν το βλέμμα μου συναντούσε το δικό του δεν θα σκεφτόμουν λογικά. Θα χανόμουν στα μάτια του που με κάνουν να τα ξεχνάω όλα.