Φλογερές Ψυχές

↬Ψεύδομαι

Chapter 29

Skylar

Περπατούσα κατά μήκος των διαδρόμων, νιώθοντας πόνο σε όλο μου το σώμα κάθε φορά που κάποιος μαθητής με άγγιζε καταλάθος.

Χρειαζόμουν μια απόσταση ασφαλείας από όλους για να μην πονάω. Μπορώ να πω οτι έγινε συνήθεια αυτό το συναίσθημα.

«Πρόσεχε που πας!»

Ακούστηκε μια άγνωστη, άγρια φωνή, καθώς έπεσα επάνω σε κάποιον. Ύψωσα αδύναμα το κεφάλι μου.

«Συγγνώμη.»

Κατευθύνθηκα προς το ντουλαπάκι μου για να πάρω τα ρούχα που φοράω στην γυμναστική. Δυστυχώς για εμένα είναι ένα σορτσάκι και ένα αμάνικο μπλουζάκι και πολύ φοβάμαι οτι οι μελανιές μου θα είναι εμφανείς.

Με τα ρούχα στο χέρι μου και με μαζεμένα τα μανίκια εξαιτίας της ζέστης, κινήθηκα προς τα αποδυτήρια.

Μπήκα σε ένα άδειο και άφησα την τσάντα μου κάτω, η οποία με βαραινε όλη αυτή την ώρα. Δεν έχω συνέλθει τελείως ακόμη μετά από τον σύντομο ύπνο στην τάξη.

Είχα κενό την προηγούμενη ώρα, αλλιώς δεν θα το ρίσκαρα να μείνω εκεί.

Έβγαλα το τζιν μου, του οποίου τα σκισίματα στα γόνατα είχαν προκληθεί από την πολύ χρήση, όχι επειδή το αγόρασα έτσι. Στην συνέχεια αφαίρεσα και το ζεστό μου φούτερ, αλλάζοντας το με το αθλητικό μπλουζάκι του σχολείου.

Νιώθοντας άβολα με την όψη του σώματος μου, περίμενα μερικά λεπτά για να αδειάσει ο χώρος από τις μαθήτριες που αντάλλαζαν κουβέντες, παρόλο που δεν ήθελα να αργήσω ξανά.

Παρατηρώντας τις μελανιές μου, μετάνιωνα την ώρα και την στιγμή που ήρθα στο σχολείο. Φυσικά και αν δεν ερχόμουν, θα έπρεπε να μείνω σπίτι με τον θείο μου, ο οποίος παραμελεί ξανά την δουλειά του.

Δεν μπορώ να κάνω κάτι γι'αυτό. Είναι ένα από τα συμπτώματα της διαταραχής του να μην είναι καθόλου συνεπής στις υποχρεώσεις του.

Οι δυνατές φωνές δεν ηχούσαν πλέον στα αποδυτήρια, ωθώντας με στο να αποχωρήσω βιαστικά από τον χώρο, φορώντας την σχολική ζακέτα για να καλύψω τις μελανιές στα χέρια μου.

Αρκετά άτομα με κοιτούσαν περίεργα. Κανένας δεν θα έβαζε ζακέτα με τέτοια ζέστη.

«Τι κρύβεις πάλι;»

Ρώτησε η Morgan, που δεν δίστασε να με σχολιάσει ξανά.

Την κοίταξα απογοητευμένη. Νιώθω τόσο προδωμένη από εκείνη. Κάποτε ήμασταν φίλες.

Ένα χέρι άρπαξε το πίσω μέρος της ζακέτας μου, με αποτέλεσμα να μου την αφαιρέσει και να πέσω κάτω.

Η πλάτη μου συγκρούστηκε με τον κρύο τοίχο. Πονάω.

Τα περισσότερα κορίτσια που βρίσκονταν στον χώρο, μαζεύτηκαν γύρω μου γελώντας.

«Ποιός σε χτύπησε πάλι;»

Προσπάθησα να σηκωθώ, αλλά μια κοπέλα με έριξε ξανά κάτω. Αφού βρήκα την δύναμη να σηκωθώ, βγήκα όσο πιο γρήγορα μπορούσα από τα αποδυτήρια, απορώντας γιατί δεν αποφάσισαν να με ξαναπειράξουν.

Διστακτικά, πλησίασα τις κερκίδες και έκατσα σε μια άδεια θέση, αφήνοντας την τσάντα μου στο πάτωμα.

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Ένιωθα οτι είχαν ραγίσει κάθε κόκκαλο του σώματος μου.

Γιατί;

Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου, ενοχλημένη από την φασαρία των παιδιών. Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω γιατί συζητούσαν τόσο δυνατά.

Έτριψα τους κρόταφούς μου, τοποθετώντας τους αγκώνες μου στα γόνατα μου, νιώθοντας τον πονοκέφαλο μου να επιδεινώνεται.

Υπέροχα.

Το σφύριγμα του καθηγητή χειροτέρεψε την κατάσταση. Θέλω απλά να επιστρέψω στην τάξη των μαθηματικών και να κοιμηθώ.

Αυτό και θα κάνω.

Καθώς ο καθηγητής μάζευε όλα τα παιδιά ετσι ώστε να αρχίσουν το ζέσταμα, μάζεψα τα πράγματα μου και τον πλησίασα διστακτικά.

«Μπορώ να πάω στο ιατρείο;»

Ψέλλισα, νιώθοντας τύψεις εξαιτίας του ψέματος μου. Δεν μου αρέσουν τα ψέματα.

«Έγινε κάτι;»

Ρώτησε στενεύοντας τα μάτια του. Του έδειξα τις μελανιές στα πόδια μου.

«Εντάξει, μπορείς να πας.»

Μου έδωσε την άδεια του και σχεδόν χαμογέλασα από την χαρά μου. Ικανοποιημένη με το αποτέλεσμα, πήρα τον δρόμο για την είσοδο του σχολείου.

Ευτυχώς δεν υπήρχε κόσμος στους διαδρόμους.

Δίχως να θέλω να χάσω χρόνο αλλάζοντας στα αποδυτήρια, άνοιξα την πόρτα της βιβλιοθήκης και μπήκα μέσα κλαίγοντας για άλλη μια φορά.

Μόνο που ούτε και αυτή την φορά ήμουν μόνη μου, καθώς δύο ζευγάρια ματιών είχαν καρφωθεί επάνω μου.