Φλογερές Ψυχές

↬Σπαράζω

Chapter 24

«Κόλλυβα;»

Ρώτησα διστακτικά την μικρή Melissa.

«Τι είναι αυτό;»

Ρώτησε χαμογελώντας ανίδεη. Δεν γνώριζε τι γινόταν στο νεκροταφείο μερικές στιγμές νωρίτερα. Καλύτερα, το αθώο μυαλό ενος μικρού κοριτσιού δεν χρειάζεται να γεμίζει με δυσάρεστες πληροφορίες.

«Φαγητό. Θα φας;»

Έχει αδυνατίσει υπερβολικά πολύ. Απ'ότι φαίνεται ο πατέρας τους ήταν υπερβολικά απασχολημένος με τις αποτυχημένες δουλειές του και δεν μπορούσε να ασχοληθεί με την υγεία της μονάκριβης κόρης του.

«Δεν πεινάω.»

Είπε κοιτώντας το πάτωμα, φανερά πεινασμένη.

«Μην με ντρέπεσαι. Θέλω να τρως, όταν τρως Melissa με κάνεις χαρούμενη γιατί είσαι υγιείς. Δεν θέλουμε να πάθεις κάτι κακό, εντάξει;»

Είπα και της έκανα νόημα να κάτσει δίπλα μου. Καθόμασταν σε ένα παγκάκι σε ένα πάρκο κοντά στο νεκροταφείο όπου προηγήθηκε η κηδεία του θείου μου.

«Φάε και θα πάμε σε λίγο να σου αγοράσω και ένα σάντουιτς.»

«Ευχαριστώ Sky. Που είναι ο αδερφός μου;»

Με ρώτησε, μασώντας βασανιστικά αργά το φαγητό της.

«Δεν ξέρω.»

Απάντησα νιώθοντας έναν δυνατό, σφιχτό κόμπο στο στομάχι μου και η καρδιά μου ξεκίνησε να χτυπά έντονα.

«Είπε πως θα έρθει και αυτός μαζί μας. Που είναι;»

Συγκράτησα τα δάκρυα μου. Τι να της έλεγα; Πώς ο αδερφός της γνώριζε για τον θάνατο του θείου μου, για την απομόνωση του στο ψυχιατρείο και αποφάσισε να μην με ενημερώσει ποτέ; Τι να της πω; Ότι αντί να μου δώσει εξηγήσεις περαιτέρω με απέφευγε για μέρες;

«Δεν μιλάτε τώρα τελευταία.»

Είπε με σκυμμένο το κεφάλι της.

«Εκείνος επέλεξε να με απομακρύνει και να μου κρύψει πράγματα.»

Μου έπιασε το χέρι.

«Ναι αλλά σ 'αγαπάει.»

Είπε σοβαρά και την κοίταξα με ένα απλανές βλέμμα.

«Και που το ξέρεις Mel; Είναι πολύ μεγάλη λέξη αυτή για να την χρησιμοποιούμε απερίσκεπτα.»

Χαμογέλασε.

«Μην γελάς. Είσαι πολύ μικρή για να ξέρεις τι πάει να πει αγάπη.»

Κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.

«Σε κοιτάει και χαμογελάει, τα μάτια του φωτίζουν και φτιάχνει όλη του η διάθεση. Παραμιλάει για εσένα στον ύπνο του, με ρωτάει πως είσαι και τι κάνεις όταν ξέρει οτι περνάμε χρόνο μαζί. Με την κάθε ευκαιρία έρχεται να σε δει, δέχτηκε να μείνεις σπίτι μας κρυφά ενώ δεν είχε φέρει ποτέ καμία κοπέλα σπίτι μας. Έκλαιγε για εσένα. Ο Ace που δεν κλαίει ποτέ. Αυτό Sky δεν είναι αγάπη;»

Τα λόγια της με έπιασαν απροετοίμαστη και για μια στιγμή ξέχασα πως μπροστά μου βρίσκεται ένα μικρό παιδί. Ο λόγος της μου θύμισε κάτι που θα μου έλεγε η μητέρα μου, σαν να άκουσα μια δική της συμβουλή. Στράφηκα προς τον ουρανό και χαμογέλασα.

«Sky μας κάνεις όλους χαρούμενους στο σπίτι, ακόμα και τον πατέρα μου. Σε παρακαλώ μην μας ξεχάσεις.»

Ξέσπασε σε λυγμούς και χώθηκε στην αγκαλιά μου.

«Όχι Melissa. Ποτέ.»

Απομακρύνθηκε ύστερα από μερικά σιωπηλά λεπτά.

«Σε αγαπάει. Και εγώ σ 'αγαπάω. Μην στεναχωριέσαι που έφυγε ο θείος σου Sky, έχεις εμάς!»

Τελικά τα παιδιά είναι όντως ευτυχία. Έχουν την μαγική ικανότητα να γαληνεύουν την ψυχή μας. Μόνο η παρουσία της με κάνει χαρούμενη και απαλύνει τον πόνο μου.

«Είσαι πάρα πολύ έξυπνη. Θέλω πολύ να είμαι κοντά σου για να δω πως θα εξελιχθείς σε ένα πάρα πολύ σπουδαίο άτομο που θα σημειώσει τεράστιες επιτυχίες στη ζωή του.»

Χαμογέλασε.

«Τι λες να γίνω οταν μεγαλώσω;»

Ρώτησε και έδειχνε ξαφνικά πολύ σκεπτική.

«Ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω για τον εαυτό μου. Μου αρέσει πολύ να γράφω.»

«Εμένα μου αρέσει να βοηθάω ανθρώπους και να τους κάνω χαρούμενους.»

Είπε, κλωτσώντας μερικά πετραδάκια με τα λαμπερά της παπούτσια.

«Είσαι πάρα πολύ καλή σε αυτό.»

Χαμογέλασε γλυκά.

«Πάμε να σε κεράσω ένα παγωτό επειδή μου έφτιαξες την διάθεση;»