Φλογερές Ψυχές

↬Απογοητεύομαι

Chapter 17

Skylar

«Καλό μεσημέρι.»

Αποχαιρέτησα την Eleven και αφού χαμογέλασα αδύναμα, οι δρόμοι μας χωρίστηκαν.

Λίγα λεπτά πριν φτάσω στο σπίτι μου, θυμήθηκα τις συνέπειες που θα υποστώ εάν δει ο θείος μου τους επιδέσμους μου.

Εντόπισα μια καφετέρια και μπήκα μέσα αναστατωμένη. Ήταν η κοντινότερη που μπορούσα να βρω.

«Μπορώ να χρησιμοποιήσω την τουαλέτα;»

Ρώτησα την υπάλληλο, ξεχνώντας τελείως την αποκρουστική μου εμφάνιση. Έγνεψε αρνητικά και αφού με κοίταξε υποτιμητικά, απομακρύνθηκε από το ταμείο.

Νιώθοντας τελείως ηλίθια, βγήκα εκνευρισμένη από το μαγαζί. Ξεπέρασα τον εαυτό μου για να τολμήσω να μπω εκεί μέσα. Κατευθύνθηκα προς την βιβλιοθήκη για να καθυστερήσω την επιστροφή μου στο σπίτι.

Άνοιξα την πόρτα και το χαρακτηριστικό κουδούνι ήχησε στον παραδεισένιο χώρο. Εισέπνευσα την μαγική μυρωδιά των βιβλίων και περιπλανήθηκα για αρκετή ώρα στους διαδρόμους. Σταμάτησα όταν αναγνώρισα μια γνωστή παρουσία. Ο Ace. Βρισκόταν στον διάδρομο με τα παιδικά βιβλία και φαινόταν να ταλαιπωρείται.

Ίσως κατάλαβε οτι τον κοιτάω, διότι το βλέμμα του απομακρύνθηκε από τα βιβλία που κρατούσε στα χέρια του και επικεντρώθηκε επάνω μου.

«Πως και από 'δω;»

Ρώτησε και τον κοίταξα απορημένη. Μου μιλούσε λες και ήμουν ένα φυσιολογικό κορίτσι και όχι μια τρομακτική φιγούρα.

Δεν απάντησα, απλά τον πλησίασα νιώθοντας μεγάλη περιέργεια για το περιεχόμενο των βιβλίων που κρατούσε.

«Διαβάζεις παιδική λογοτεχνία;»

Ψέλλισα χαμογελώντας ελαφρά.

«Οχι, ψάχνω ένα βιβλίο για την αδερφή μου.»

Είπε δείχνοντας την στοίβα που κρατούσε και γέλασε.

«Άντε ρε μαλάκα! Πνίγομαι εδώ μέσα.»

Ακούστηκε η φωνή του Tyler, συνοδευόμενη από ένα ηχηρό φτέρνισμα. Γνωρίζω οτι είναι ένας από τους καλύτερους φίλους του.

«Τι κάνει η μούμια εδώ;»

Ρώτησε κοιτώντας με και γέλασε. Τον κοίταξα απογοητευμένη. Δεν ήταν καν αστείο, αλλά δεν είχα το θάρρος να του το πω.

«Έφευγε.»

Είπε ο Ace και έσφιξα τις γροθιές μου. Αυτό και θα κάνω.

Σηκώθηκα από την θέση μου και απομακρύνθηκα από κοντά τους. Περπάτησα έως την έξοδο και βγήκα από την βιβλιοθήκη.

Με άγαρμπες κινήσεις ξετύλιξα τους επιδέσμους από το πρόσωπο μου, προκαλώντας έντονο πόνο στα εγκαύματα μου. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και πήρα μια βαθιά ανάσα.

Τους πέταξα στον κάδο και πέρασα τον δρόμο για να επιστρέψω στο σπίτι μου, αγνοώντας το βλέμμα του Ace που με έκαιγε.

Δεν μου αρέσει η συμπεριφορά του. Αλλιώς συμπεριφέρεται μπροστά μου και αλλιώς μπροστά στους φίλους του. Καταλαβαίνω οτι ντρέπεται να παραδεχτεί οτι μιλάει με κάποια σαν εμένα—ενώ θα μπορούσε να έχει όποια κοπέλα θέλει—αλλά μάλλον δεν γνωρίζει οτι με πληγώνει αυτό.

Τον κοίταξα στιγμιαία και κούνησα απογοητευμένη το κεφάλι μου, αγνοώντας το γεγονός οτι μόλις του έδωσα την δυνατότητα να επεξεργαστεί τα εγκαύματα μου.

Δεν το είχα ξανακάνει ποτέ αυτό.