Φλογερές Ψυχές

↬Βαριέμαι

Chapter 36

Ace

«Έλα να κάτσουμε με τα κορίτσια»

Είπε ο Tyler, σκουντώντας με ελαφρά. Γέλασα και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.

«Έλεος Tyler, σου χω πει οτι δεν θέλω να κάθομαι με αυτές.»

Το βλέμμα μου στράφηκε προς το παράθυρο. Η βροχή ήταν ακόμα δυνατή και χαμογέλασα ασυναίσθητα.

«Πόσο καιρό έχεις να—»

«Σκάσε, θα φύγω.»

Τον διέκοψα πριν πετάξει την βλακεία του και στριφογύρισε τα μάτια του.

«Πάλι;»

Γέλασε.

«Βαριέμαι. Δεν με νοιάζουν οι δύο απουσίες που θα πάρω.»

Δεν πήρα απάντηση, μιας και μια μικρότερη κοπέλα, της οποίας το όνομα μου διαφεύγει αυτή την στιγμή, πλησίασε ναζιάρικα τον Tyler.

Αηδιασμένος, βγήκα από το κτίριο. Σιχάθηκα να τις βλέπω όλες να συμπεριφέρονται με τον ίδιο ηλίθιο τρόπο για να προσεγγίσουν ένα αγόρι.

Από την ώρα που η Skylar αρνήθηκε την δουλειά που της πρόσφερε ο πατέρας μου με την χειρότερη δικαιολογία, δεν μπορώ να σταματήσω να την σκέφτομαι.

Ένα βλέμμα της μου αρκεί για να καταλάβω οτι λέει ψέματα. Γιατί τόσα ψέματα; Γιατί κρύβει τόσα πολλά; Από την μια την καταλαβαίνω, μιας και μέχρι πέρσι δεν μιλούσαμε καν. Οχι οτι τώρα μιλάμε, αλλά πιστεύω οτι θα μπορούσε να με εμπιστευτεί. Βασικά δεν ξέρω αν θα με εμπιστευόμουν στην θέση της. Δεν ξέρω.

Την είχα προσέξει από την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε στο σχολείο, πέρσι, όταν πήγαινε ακόμη πρώτη λυκείου. Ξεχώριζε τόσο πολύ που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Γιαυτό και την κοιτάζουν όλοι. Αυτή νομίζει πως την κοιτάνε μόνο επειδή είναι τραυματισμένη, μα είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Έχει μια αγνή ομορφιά.

Φοβόμουν να την πλησιάσω. Έμοιαζε τόσο πολύ με την μητέρα μου που ανατρίχιαζα κάθε φορά που την συναντούσα στους διαδρόμους. Το βλέμμα της, ο τρόπος που περπατάει, που πειράζει τα μαλλιά της.

Φαινόταν σαν ένα μικρό αθώο πλάσμα, μια κοπέλα που δεν μιλούσε με κανέναν, καθόταν μόνη στα διαλείμματα με ένα λογοτεχνικό βιβλίο στο χέρι και τα μικροσκοπικά γυαλιά της.

Τα καστανά μαλλιά της, τα σκουρόχρωμα—σχεδόν γκρι μάτια—το μικροκαμωμένο της σώμα, τα σημάδια από τα εγκαύματα της..