Φλογερές Ψυχές

↬Λείπω

Chapter 2

Skylar

«Ήσυχα!»

Φώναξε η μητέρα μου και ο θείος μου σταμάτησε να με γαργαλάει.

«Ο Adam κοιμάται.»

Είπε δείχνοντας τον πατέρα μου. Κοιμόταν τόσο γλυκά, σαν μικρό παιδάκι. Δεν ήθελα να τον ξυπνήσω με τίποτα. Έδειχνε τόσο ήρεμος.

«Ξύπνα τον, εσείς δεν θα φεύγατε σε μισή ώρα;»

Ρώτησε ο θείος μου και ένα πλατύ χαμόγελο χαράχτηκε στο πρόσωπο μου. Είχα σχεδόν ξεχάσει οτι θα φύγουμε για μια ολοήμερη εκδρομή έξω από την πόλη, στο Λος Άντζελες.

Παρόλο που ο πατέρας μου χρειαζόταν ξεκούραση—τον περίμενε μεγάλο ταξίδι—τον ξύπνησα πιο ενθουσιασμένη από ποτέ.

«Καλημέρα γλυκιά μου.»

Ακούστηκε η φωνή του πατέρα μου, επαναλαμβάνοντας συνεχώς αυτές τις τρεις λέξεις. Μόνο που η φωνή του εξασθενούσε και είχε αντικατασταθεί πλέον από την φωνή της Harley, η οποία είχε μόλις ανοίξει την πόρτα του δωματίου που κοιμόμουν.

«Καλημέρα.»

Επανέλαβε η Harley, ανοίγοντας μας το φως. Χαμογέλασα γλυκά, υπενθυμίζοντας στον εαυτό μου οτι πρέπει να είμαι ευγενική μαζί της.

«Γεια.»

Ψέλλισα και έτριψα τα μάτια μου. Η Kelly και η Helen κοιμόντουσαν ακόμη δίπλα μου.

«Έρχεσαι λίγο μαζί μου;»

Ρώτησε και χωρίς να λάβει κάποια απάντηση εκ μέρους μου, κατευθύνθηκε προς το σαλόνι του διαμερίσματος, όπου βρίσκεται το γραφείο της.

«Μπορείς να καθίσεις.»

Μίλησε και έκατσα στην θέση στην οποία με καθοδήγησε.

«Πως είσαι; Πως νιώθεις την έβδομη μέρα μακριά από το σπίτι σου;»

Ξεφύσηξα. Αρχίσαμε πάλι.

«Καλύτερα.»

Το ύφος της σοβάρεψε και πλησίασε την καρέκλα του γραφείου της, στην οποία και έκατσε ύστερα από λίγα λεπτά, τα οποία και ξόδεψε κοιτώντας με εξονυχιστικά.

«Πιστεύω πως ήρθε η ώρα να μου μιλήσεις. Έχει περάσει μια εβδομάδα που γνωριζόμαστε και πρέπει να γνωρίζω τον λόγο για τον οποίο αποφάσισες να το σκάσεις.»

Και κάπου εδώ πιστεύω πως είναι η κατάλληλη στιγμή για να σας εξηγήσω πως βρέθηκα στον δρόμο της γνωστής ψυχολόγου Harley Codon.