Φλογερές Ψυχές

↬Ανησυχώ

Chapter 25

Skylar

Παρατηρούσα έντονα την συνάντηση τους, τον τρυφερό τρόπο με τον οποίο την αγκάλιασε και αναρωτήθηκα γιατί δεν έχουν καλές σχέσεις μεταξύ τους.

Η Melissa απομακρύνθηκε από την αγκαλιά του και το βλέμμα της συνάντησε το δικό του. Άρπαξε τον Ace από το μανίκι και τον έσερνε προς το μέρος μου.

Σκατά, σκατά, σκατά.

Πήρα την αντίθετη κατεύθυνση, βγαίνοντας στους διαδρόμους του σχολείου—ας μην παραλείψω να αναφέρω τα δύο κομμάτια πίτσας που απέμειναν στο πιάτο μου—ελπίζοντας πως θα υπάρχει κάποια έξοδος.

Αγνοούσα μερικά αδιάκριτα βλέμματα και τις φωνές των μικρών παιδιών, μέχρι που έφτασα μπροστά στην μοναδική καγκελόπορτα, η οποία φυσικά και ήταν κλειδωμένη για να μην φύγουν τα παιδιά. Παρατήρησα οτι οδηγούσε στην πίσω αυλή του σχολείου μου.

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Μπορώ να περάσω από πάνω και να μπώ στην αυλή του λυκείου. Έβαλα το φαγητό μου μέσα στην τσάντα μου και την πέρασα στην απέναντι μεριά.

«Skylar;»

Άκουσα την φωνή της Eleven και γύρισα απότομα προς το μέρος της.

Συνειδητοποίησα οτι δεν ήταν μόνη της και οχι είχα τραβήξει ήδη αρκετή προσοχή. Τοποθέτησα—λαχανιασμένη πλεον—την τσάντα μου στους ώμους μου.

«Έβγαλες τους επιδέσμους.»

Χαμογέλασε και με αγκάλιασε ενθουσιασμένη. Δεν μπορούσα να νιώσω την χαρά της. Το γεγονός οτι έβγαλα τους επιδέσμους δεν με κάνει να νιώθω κανένα είδος ανακούφισης. Τα σημάδια είναι εκεί και θα μείνουν εκεί για αρκετό καιρό.

Με απομάκρυνε από την αγκαλιά της και με κοίταξε απορημένη.

«Γιατί μπήκες από την πίσω αυλή;»

Γέλασε, απορημένη.

«Ήταν κλειδωμένα μπροστά.»

Πέταξα την πρώτη χαζή δικαιολογία που πέρασε από το μυαλό μου.

«Πρέπει να φύγω.»

Ψέλλισα και οπισθωχώρησα, νιώθοντας άβολα. Δεν ήθελα να συζητήσω μαζί της μπροστά στις φίλες της.

Ξεφύσηξα. Είναι μόλις λίγες εβδομάδες στο σχολείο μας και έχει αποκτήσει περισσότερους φίλους από όσους έχω αποκτήσει εγώ σε όλη μου την ζωή.

Προσπαθώντας να διώξω τις σκέψεις από το μυαλό μου, έκατσα στο πιο απομονωμένο παγκάκι και σταύρωσα τα χέρια μου.

Μια μεγάλη παρέα—που την αναγνωρίζω ως την παρέα του Ace— έκανε αρκετή φασαρία και άκουγαν όλοι μαζί μουσική.

Και τι δεν θα έδινα για να είχα και εγώ ένα κινητό. Έστω ενα παλιό, δεν με πειράζει. Αρκεί να είχα την δυνατότητα να ακούω και εγώ μουσική στο σχολείο.

Είναι τρομερό το οτι μπορεί να σου αλλάξει την διάθεση μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, αλλά εδώ δεν έχουμε χρήματα για φαγητό, το κινητό μπορεί να περιμένει.

Στην αναφορά του φαγητού, θυμήθηκα οτι έχω εξασφαλίσει ήδη φαγητό για σήμερα και αύριο το πρωί. Χαμογέλασα.

Η βαριά εξώπορτα δίπλα στο παγκάκι μου άνοιξε, και το βλέμμα αρκετών παιδιών στράφηκε προς τα εκεί.

Ο Ace μπήκε μέσα αρκετά θυμωμένος. Έβγαλε το σακάκι του, αγνοώντας το γεγονός οτι τον κοιτούσαν όλοι. Έλυσε την γραβάτα του και πέταξε τα ρούχα σε έναν κάδο. Γούρλωσα τα μάτια μου. Μάζεψε τα μανίκια του και σέρνοντας την τσάντα του, κινήθηκε προς την πίσω αυλή.

Ανοιγόκλεισα τα μάτια μου μπερδεμένη. Τι έγινε;

Το βλέμμα μου στράφηκε προς το κτίριο του δημοτικού, που επικρατούσε φασαρία εξαιτίας του πάρτι, απορώντας για την κατάσταση της Melissa, την οποία υποθέτω πως άφησε μόνη.

Το κουδούνι χτύπησε και όλα τα παιδιά κατευθύνθηκαν προς τις τάξεις τους, σε αντίθεση με εμένα που βγήκα από την έξοδο, τρέχοντας προς το διπλανό σχολείο.