↬Ξαναρχίζω

3.3K 367 32
                                    

Chapter 17
 
«Θα σταματήσεις ποτέ να με ακολουθείς;»

Σταμάτησα μπροστά του, αφήνοντας τον να με κοιτάζει απορημένος. Κατέβαλα αρκετή προσπάθεια ώστε να μην κλάψω.

«Δεν σε ακολουθώ γαμώ. Θέλω να μιλήσουμε κάπου μόνοι μας.»

«Ace! Δεν γίνεται να συνεχιστεί, δεν το καταλαβαίνεις;»

Φώναξα και γέλασε.

«Μπορείς να σταματήσεις λίγο και να με ακούσεις;»

Φώναξε και οπισθοχώρησα τρομαγμένη από τον υψηλό τόνο της φωνής του.

«Δεν έχουμε να πούμε κάτι.»

Είπα και χαμήλωσα το βλέμμα μου.

«Εγώ έχω να πω πολλά, το θέμα είναι οτι εσύ δεν θέλεις να ακούσεις.»

Ξεφύσηξα, νιώθοντας ντροπή που μας κοιτούσαν τόσα άτομα, καθώς το σκηνικό εξελισσόταν στην μέση του σχολείου.

«Ναι, γιατί—»

«Δεν το έκανα εγώ. Δεν φταίω εγώ.»

Γέλασα.

«Δεν έχει σημασία. Βλέπεις ποιο είναι το αποτέλεσμα.»

Κούνησε αγανακτισμένος το κεφάλι του.

«Ότι έγινε δεν έγινε σκόπιμα.»

Είπε με σοβαρό τόνο και προσπάθησα να μην κλάψω.

«Ρώτα τον πατέρα σου γι'αυτό, θα χει πολλά να μας πει.»

Έσφιξε τις γροθιές του και με πλησίασε απειλητικά, κάνοντας με να πιστεύω πως θα με χτυπήσει.

«Δεν ένιωσες ποτέ όλα όσα μου έλεγες πως νιώθεις.»

Ψιθύρισε ψύχραιμα, σε αντίθεση με αυτά που περίμενα να ακούσω.

«Δεν θα τα παρατούσες τόσο εύκολα αν ένιωθες έστω και λίγο Sky.»

Ανέπνεα υπερβολικά γρήγορα και ένιωθα πως θα κατέρρεα από λεπτό σε λεπτό.

«Φύγε.»

Είπα δακρύζοντας και έκανε τα πρώτα βήματα, ώστε να κατευθυνθεί προς το τμήμα του.

Ο χρόνος πάγωσε όταν γύρισε προς το μέρος μου και μου χάρισε το πιο πληγωμένο βλέμμα που έχω αντικρίσει ποτέ. Ένα βλέμμα που μου έδωσε χιλιάδες απαντήσεις, ένα βλέμμα που μόνο εγώ είχα μάθει να ερμηνεύω.

Το δικό του ξεχωριστό βλέμμα που μετέδιδε εκατοντάδες μηνύματα με μια μόνο ματιά.

Δεν ευθυνόταν εκείνος για την κατάσταση που επικρατεί τώρα. Φυσικά και δεν φταίει εκείνος. Για μια ακόμη φορά, κάποιος άλλος κινεί τα νήματα.

[...]

«Σήμερα έχουμε την χαρά να δεχτούμε ξανά την Skylar στο τμήμα μας!»

Είπε ενθουσιασμένη η κυρία Smith, της οποίας τα λόγια πέρασαν απαρατήρητα από το μισό τμήμα.

«Μου χρωστάτε ακόμη την παρουσίαση της εργασίας σας. Την έλεγξα και είναι αρκετά καλή για να παρουσιαστεί στην γιορτή που θα πραγματοποιηθεί στο τέλος της χρονιάς. Αν τα καταφέρετε, να ξέρετε πως θα επηρεάσει σημαντικά την τελική σας βαθμολογία!»

Χαμογέλασα και στράφηκα προς το θρανίο που καθόταν ο Ace. Το γεγονός οτι το βλέμμα του ήταν ήδη στραμμένο επάνω μου με χαροποίησε ιδιαίτερα και με βοήθησε να αντέξω εφτά ώρες ακόμη εδώ μέσα.

«Πότε της δώσαμε την εργασία για να την ελέγξει;»

Ρώτησε απορημένος και γέλασα σιωπηλά.

«Την είχα δώσει εγώ.»

Η ώρα κύλησε γρήγορα, με εμένα να σκέφτομαι τι να κάνω στα διαλείμματα.

Η απότομη επιστροφή στην ζωή μου εδώ με έβαλε ξανά σε σκέψεις. Ίσως θα έπρεπε να φύγω κάπου ακόμη πιο μακριά για να χάσει ο θείος μου τα ίχνη μου, αλλά μια οικογένεια—που μου έχει σταθεί όπως μου στάθηκαν οι δικοί μου πριν τους χάσω—με κρατάει πίσω και είμαι ιδιαίτερα χαρούμενη γι'αυτό.

Το κουδούνι χτύπησε και ο Ace με παρατηρούσε για να δει την επόμενη μου κίνηση. Δεν θέλω να με λυπάται, ούτε να ασχολείται συνεχώς μαζί του. Έχει τους φίλους του, την παρέα του και εγώ είμαι απλά ένα βάρος.

Στην τελική μπορεί να μην με συμπαθούν καν, δεν μπορώ να συναναστρέφομαι με τέτοια άτομα. Είμαι σίγουρη πως κανένας δεν χάρηκε με την επιστροφή μου.

Από την δύσκολη αυτή θέση με έβγαλε η Eleven, η οποία όρμηξε καταπάνω μου τσιρίζοντας, προκαλώντας αναστάτωση σε όλο τον διάδρομο.

«Sky, γύρισες!»

Επαναλάμβανε ξανά και ξανά, σφίγγοντας με στην αγκαλιά της. Ανταποκρίθηκα, νιώθοντας κάπως άβολα, καθώς δεν έχω συνηθίσει να με αγκαλιάζουν.

Το ύφος του Ace ήταν απροσδιόριστο. Με κοιτούσε λες και δεν πίστευε οτι με αγκάλιαζε με ειλικρίνεια. Έσμιξα τα φρύδια μου και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του, κοιτώντας με.

Ξεφύσηξα μπερδεμένη όταν απομακρύνθηκε τόσο απλά, χωρίς να μου πει κάτι. Σίγουρα σκεφτόταν κάτι και θέλω πολύ να μάθω τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό του.

«Θέλω να μάθω τα πάντα!»

Είπε η Eleven και με απελευθέρωσε από την αποπνικτική της αγκαλιά.

«Πάμε έξω να μου πεις, έλα.»

Με άρπαξε από τον καρπό του χεριού μου και στριφογύρισα τα μάτια μου. Αυτό ακριβώς ήθελα να αποφύγω.

Φλογερές ΨυχέςOù les histoires vivent. Découvrez maintenant