Chapter 14
Skylar
Σήκωσα διστακτικά το κεφάλι μου και αντίκρισα την κυρία Riley, την νοσοκόμα του σχολείου.
Το βλέμμα της ήταν αρκετά σοκαρισμένο εξαιτίας της ασυνήθιστης εμφάνισης μου.
«Θεέ μου, είσαι καλά;»
Με πλησίασε και σηκώθηκα διστακτικά για να κάτσω στην θέση δίπλα της. Άνοιξε βιαστικά τα ντουλαπάκια, ψάχνοντας επιδέσμους.
«Πλύνε το πρόσωπο σου με κρύο νερό. Εάν έχει μολυνθεί ξανά Skylar, δεν θα μπορέσω να μην σε πάω στο νοσοκομείο.»
Η Riley είναι ο μόνος άνθρωπος που μου έχει σταθεί τα τελευταία χρόνια της ζωής μου. Για να αποφύγω τις συχνές επισκέψεις στα νοσοκομεία, καταφεύγω σε εκείνη. Με έχει βοηθήσει άπειρες φορές και δεν ξέρω πως να την ευχαριστήσω για αυτό.
Αφού σιγουρεύτηκα οτι τα χέρια μου ήταν καθαρά, έριξα κρύο νερό στο πρόσωπο μου, δίχως να σταματήσω να κλαίω.
Ένιωσα το απαλό της άγγιγμα στην πλάτη μου.
«Έλα, κάθισε. Ηρέμησε σε παρακαλώ.»
Ο τόνος της φωνής της φανέρωνε την λύπη που ένιωθε και αισθάνθηκα ένα κόμπο στο στομάχι μου από τις τύψεις. Προσπάθησα να καθησυχάσω τον εαυτό μου.
«Sky, είναι σοβαρό. Πρέπει να σταματήσει όλο αυτό.»
Δυστυχώς για εμένα, της έχω πει για τα τραύματα που μου προκαλεί ο θείος μου. Την ευχαριστώ που ήταν τόσο υπομονετική μαζί μου και δεν επέμενε να μάθει την αιτία των εγκαυμάτων, αλλά μετά από τόσο καιρό έπρεπε να της πω.
Ένιωθα την ανάγκη να της το πω. Δεν γινόταν να συνεχίσω να λέω ψέματα σε μια γυναίκα που ήθελε μόνο το καλό μου.
«Πρέπει να καλύψουμε όλη την επιφάνεια του προσώπου σου με τους επιδέσμους για να προστατέψουμε τα εγκαύματα. Είναι πολύ εύκολο να μολυνθούν.»
Μάζεψε προσεκτικά τα μαλλιά μου που κάλυπταν το πρόσωπο μου.
«Δεν χρειάζεται, δεν—»
Ξεφύσηξε.
«Ξέρω οτι δεν θέλεις να κυκλοφορείς έτσι έξω, το καταλαβαίνω, αλλά προέχει η υγεία σου. Εάν θέλεις μπορείς να επιστρέψεις στο σπίτι σου, εντάξει; Θα τα κανονίσω με τις απουσίες.»
Έγνεψα καταφατικά. Τα δάκρυα συνέχιζαν να κυλούν στο πρόσωπο μου, τονίζοντας ακόμη περισσότερο τον πόνο που ένιωθα.
Ενώ η Riley ετοίμαζε τους επιδέσμους και τις αλοιφές που θα μου έδινε, η πόρτα άνοιξε και έκλεισε ξανά βιαστικά.
Ηταν ο Ace, μόνο που ήταν τραυματισμένος στο πρόσωπο του. Είχε γρατσουνιές και μελανιές—αρκετές θα έλεγα.
Μας αντίκρισε λαχανιασμένος.
«Πάλι έμπλεξες σε καυγά;»
Είπε η Riley, αλλά το βλέμμα του έμεινε καρφωμένο επάνω μου και συγκεκριμένα στο πρόσωπο μου. Δεν έδωσε καμία απάντηση στην Riley, αντιθέτως έκατσε δίχως την άδεια της σε μια από τις κενές θέσεις.
«Με έστειλαν από την διεύθυνση.»
Είπε καθαρίζοντας τον λαιμό του. Ένιωθα το βλέμμα του να με καίει, αλλά δεν έδινα περαιτέρω σημασία.
«Πάρε αυτό και περίμενε με μέχρι να τελειώσω.»
Του έδωσε πάγο, τον οποίο τοποθέτησε το δεξί του μάγουλο και επέστρεψε σε εμένα.
Μου χαμογέλασε πικρά και τοποθέτησε τους επιδέσμους στο κεφάλι μου, αφού έλυσε την κοτσίδα μου και άφησε ελεύθερα τα μαλλιά μου.
Παρατηρούσα τον εαυτό μου στον καθρέφτη απέναντι μας και δεν με αναγνώριζα. Δεν είμαι εγώ αυτή. Δεν είμαι πλέον εκείνο το γλυκό και χαρούμενο κορίτσι με τις χιλιάδες ψεύτικες φίλες που πίστευε οτι την νοιάζονταν.
Είμαι ένα ευάλωτο κορίτσι με εγκαύματα στο πρόσωπο, τυλιγμένη με επιδέσμους. Άφησε ένα φιλί στο μέτωπο που μου έδωσε δύναμη να συνεχίσω. Μου έδωσε να καταλάβω οτι είναι εκεί για εμένα.
«Σε ευχαριστώ. Πάρα, πάρα πολύ.»
Ψέλλισα αδύναμα και σκούπισε το δάκρυ που κύλησε στο ρυτιδιασμένο της πρόσωπο.
«Εάν χρειαστείς κάτι, εάν θελήσεις να μιλήσεις σε κάποιον όταν νιώθεις μόνη έλα σε εμένα. Είμαι εδώ όλη την ημέρα. Μπορείς και να επισκεφτείς και τον ψυχολόγο του σχολείου αν νιώσεις έτοιμη.»
Έγνεψα καταφατικά, αν και ήμουν σίγουρη οτι δεν χρειαζόμουν κανέναν ψυχολόγο. Δεν είμαι ψυχικά τραυματισμένη. Ακόμη.
Σηκώθηκα και πήρα την τσάντα μου. Το βλέμμα μου συνάντησε το βλέμμα του Ace, το οποίο είχε μαλακώσει και μπορούσα να νιώσω την συμπόνια του να πλανάται στην ατμόσφαιρα.
Ξέρω οτι με λυπούνται επειδή δείχνω αβοήθητη. Όλοι έτσι νιώθουν για τους ανθρώπους σαν και εμένα, αλλά κανένας δεν τολμάει να με προσεγγίσει.
Εσύ, εσύ που διαβάζεις αυτήν την στιγμή τις σκέψεις μου, έχεις προσεγγίσει ποτέ κάποιο παραμελημένο παιδί; Εάν όχι, να το κάνεις. Κανένας δεν είναι αυτό που φαίνεται και επειδή είναι διαφορετικός εξωτερικά, δεν σημαίνει πως δεν είναι ίσος με εσένα.
Ίσως στο τέλος αποδειχθεί πολύ πιο αστείος, καλός και ευχάριστος από τους υπόλοιπους ανθρώπους που σε περιτριγυρίζουν.
Και κάπως έτσι μου ήρθαν περισσότερες ιδέες για την εργασία που έχω αναλάβει.
ESTÁS LEYENDO
Φλογερές Ψυχές
Novela JuvenilΗ Skylar Bretton, ορφανή από γονείς, μένει με τον ψυχικά διαταραγμένο θείο της και βιώνει μια δύσκολη περίοδο, καθώς την κακοποιεί. Ο Ace Smoker, γιός ενός πολύ πλούσιου επιχειρηματία φαίνεται πώς ζει την ζωή που όλοι ονειρεύονται. Ή μήπως όχι;
