Φλογερές Ψυχές

↬Φοβάμαι

Chapter 7

Skylar

Κατεβαίνοντας στον κάτω όροφο, εντόπισα τον θείο μου στην είσοδο του σπιτιού. Πέταξε με δύναμη τα κλειδιά στο πάτωμα και κλώτσησε την πολυθρόνα δίπλα στην εξώπορτα. Κανονικά θα έπρεπε να το βάλω στα πόδια, αλλά πρέπει να τον ηρεμήσω. Όταν είναι πολύ θυμωμένος ξεπερνάει τα όρια.

«Θείε; Τι έγινε;»

Γαμώτο, δεν έχει και έτοιμο φαγητό. Δεν ήξερα οτι θα γυρίσει από τώρα.

Το βλέμμα που μου έριξε ήταν τρομακτικό. Αν μπορούσε θα έβγαζε καπνούς από τον θυμό του.

«Απολύθηκα.»

Είπε μονότονα και κάθισε στον καναπέ. Είχα κοκαλώσει στην θέση μου.

«Τι; Πώς;»

Τον πλησίασα. Απόρησα λες και δεν γνώριζα ήδη τον λόγο, αφού και οι δυο ξέρουμε πολύ καλά οτι σπάνια εμφανίζεται στην δουλειά του. Παρ'όλα αυτά, το αφεντικό του μας στήριζε και υποσχέθηκε πως δεν θα σταματήσει να το κάνει.

«Σκάσε!»

Φώναξε και έκανα μερικά βήματα προς τα πίσω.

«Τι τους έκανες;»

Ρώτησα φοβισμένη.

«Πεινάω.»

Προσπέρασε την ερώτηση μου και κατάπια με δυσκολία. Θέλω να εξαφανιστώ επιτόπου.

«Δεν ήξερα οτι θα γυρίσεις τόσο νωρίς.»

Απάντησα με ειλικρίνεια και έκλεισε σφιχτά τα μάτια του. Έσφιξε τις γροθιές του και πήρε μια βαθιά ανάσα. Γρύλισε σαν ζώο και σηκώθηκε από τον καναπέ.

«Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα σωστά. Ούτε καν να ανάψεις το τζάκι.»

Είπε με έναν περίεργο τόνο και χαμογέλασε λες και δεν ξέρει οτι φοβάμαι. Άναψε την φωτιά και έτριψε τις παλάμες του μεταξύ τους.

«Κάνει κρύο, δεν νομίζεις;»

Η ζέστη εξαπλώθηκε στον χώρο εξαιτίας της φωτιάς. Αυτή η εικόνα μου θύμιζε έντονα το σημείο θανάτου των γονιών μου. Το βλέμμα μου επικεντρώθηκε στις φλόγες, οι οποίες περιείχαν όλες μου τις αναμνήσεις από το φριχτό δυστύχημα.

Έκλεισα τα μάτια μου και απομακρύνθηκα από κοντά του.

«Όχι. Δεν θα γλιτώσεις τόσο εύκολα.»

Με άρπαξε από τον καρπό μου και άρχισα να τρέμω από τον πόνο. Ήθελα να ουρλιάξω.

«Θέλω να δω αν θα χρειαστεί να την δυναμώσω. Άμα δεν σε κάψει καλά θα πας να φέρεις ξύλα.»

Τοποθέτησε τα χέρια μου μέσα στο τζάκι και τσίριξα. Το πρόσωπο μου βρισκόταν αρκετά κοντά στην φωτιά. Με μια λάθος κίνηση θα καιγόμουν, εκτός αν εκείνος θεωρούσε σωστή αυτήν την κίνηση.

Δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπο μου και προσπαθούσα να μην τον εκνευρίσω περισσότερο. Γιατί; Γιατί σταμάτησε τα φάρμακα; Γιατί του αρέσει να με βασανίζει;

Έπαιρνα βαθιές ανάσες και προσευχόμουν να σταματήσει, να σταματήσει και εκείνος και ο πόνος μου.

«Εσύ φταις. Αν δεν είχα εσένα στα πόδια μου—»

Ένα.

Δύο.

Τρία.

Τέσσερα.

Πέντε.

Έξι.

Εφτά.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και έπεσα προς τα πίσω.

«Φύγε. Τώρα!»

Σηκώθηκα βιαστικά και έτρεξα στο μπάνιο προσπαθώντας να συγκρατήσω τους λυγμούς μου. Κλείδωσα την πόρτα από πίσω μου και φώναξα όσο πιο δυνατά μπορούσα.

Έβγαλα βιαστικά τα ρούχα μου και μπήκα για μπάνιο. Ένα κύμα ανατριχίλας διαπέρασε το κορμί μου εξαιτίας του παγωμένου νερού. Άφησα το νερό να κυλάει και διπλώθηκα από τον πόνο. Αγκάλιασα τα γόνατα μου και έκλαιγα τόσο πολύ που έχανα την ανάσα μου.

Είχα ιδρώσει ολόκληρη και κάπως έτσι απέκτησα εγκαύματα ακόμη και στο πρόσωπο μου. Το μοναδικό σημείο που παρέμενε ανέγγιχτο τόσο καιρό.

[...]

Σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να βρω μια καλή δικαιολογία για να μην πάω σχολείο, μα ξέρω οτι τα αποτελέσματα θα είναι επίπονα—ίσως πιο επίπονα και από εχθές.

Κατέβηκα δειλά στο σαλόνι. Ευτυχώς τα πρωινά μπορώ να είμαι πιο ήσυχη.

Μπήκα στην κουζίνα και έφαγα όσο πιο πολύ μπορούσα για να αποφύγω το μεσημεριανό στο σχολείο σήμερα. Τώρα που απολύθηκε ο θείος μου και δεν πρόκειται να παίρνω χρήματα από τη δουλειά του, θα πρέπει να ξοδεύουμε περισσότερα από τα δικά μου χρήματα. Αυτό σημαίνει οτι πρέπει να ξεχάσω το όνειρο μου να σπουδάσω κάπου μακριά από εδώ.

Ξεφύσηξα.

Έπλυνα βιαστικά το πιάτο μου και έριξα μια ματιά στον καθρέφτη πριν φύγω στο σχολείο.

Αντίκρισα το τρομακτικό μου είδωλο και προσπάθησα να μην δακρύσω. Φόρεσα την κουκούλα του φούτερ μου, που για μια ακόμη μέρα δεν πρόκειται να βγάλω.

Ξέρω οτι η κουκούλα με τόση ζέστη τραβάει την προσοχή των παιδιών, αλλά είναι προτιμότερο από το να με δουν σε αυτή την κατάσταση. Δεν ήθελα να μείνω σπίτι. Προτιμώ να με κοροϊδέψουν παρά να μου κάνει ξανά κακό.

Μέσα σε λίγα λεπτά βρισκόμουν στο πάρκινγκ. Έπαιρνα μερικές βαθιές ανάσες για να προετοιμαστώ για οτιδήποτε μπορεί να ακολουθήσει. Μπήκα μέσα μόνο όταν σιγουρεύτηκα οτι ο διάδρομος θα ήταν σχεδόν άδειος.

Πήρα μια βαθιά ανάσα και άνοιξα την πόρτα του σχολείου, νιώθοντας αβέβαιη για τις επόμενες ώρες.