Φλογερές Ψυχές

↬Απελπίζομαι

Chapter 34

«Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να φύγει. Εξάλλου για αυτήν ήρθα, εκείνη αφορά η δουλειά μου.»

Είπα, προσπαθώντας να σπάσω την άβολη σιωπή.

«Όπως προείπα, ήθελα να μείνουμε μόνο εγώ και εσύ.»

Η αμηχανία με είχε κατακλύσει πλήρως και κρύος ιδρώτας με έλουσε. Γιατί νιώθω τόσο περίεργα;

«Υπάρχει κάποιος συγκεκριμένος λόγος;»

Έγνεψε καταφατικά.

«Δεν ήθελα να σου δώσω τα χρήματα μπροστά στην μικρή.»

Είπε και ένα τεράστιο βάρος έφυγε από επάνω μου.

«Μου διέφυγε τελείως αυτό. Καταλαβαίνω.»

Χαμογέλασε πλατιά.

«Έλα μαζί μου.»

Σηκώθηκε από την θέση του και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Διανύσαμε τον τεράστιο διάδρομο και άνοιξε μια πόρτα ενός απομονωμένου δωματίου.

«Τι είναι εδώ;»

Μπήκε μέσα πρώτος και τον ακολούθησα διστακτικά. Ο χώρος ήταν γεμάτος κουτιά, τα οποία ήταν σκονισμένα και φαίνονταν σαν να ήταν απείραχτα εδώ και πολύ καιρό.

«Εδώ είναι όλα τα πράγματα που έχουν απομείνει από την μητέρα του Ace.»

Έπιασε ένα κουτί στο χέρι του και το ξεσκόνισε, κάνοντας με να βήξω.

«Οτι αναμνήσεις έχω από αυτή την γυναίκα, έχουν μείνει σε αυτό εδώ το δωμάτιο.»

Έβγαλε μια κορνίζα και μου την έδειξε.

«Από την ημέρα που πέταξα όλα τα πράγματα της εδώ μέσα, δεν ξαναμπήκα εδώ. Είχα να δω φωτογραφία της απο τότε. Δεν έχω πάει ποτέ στο νεκροταφείο να την επισκεφτώ.»

Μπορούσα να διακρίνω μια ομοιότητα μεταξύ μας, μόνο που εκείνη φαίνεται χαρούμενη. Η φωτογραφία που έχω δει στον τάφο της δεν φανέρωνε τα κοινά μας χαρακτηριστικά. Όπως και να 'χει, είναι πολύ πιο όμορφη από εμένα. Εγώ ποτέ δεν δείχνω έτσι.

«Δεν είχα κανένα πρόβλημα μαζί σου μικρή. Όλοι εδώ μέσα βλέπουμε ενα κομμάτι της Rose επάνω σου. Μόνο που σήμερα, όταν είδα το χαμόγελο σου, κατάλαβα πως μου την θυμίζεις παραπάνω από όσο θα έπρεπε.»

Με μια απότομη κίνηση, έκλεισε την πόρτα του δωματίου.

«Ότι μου θυμίζει την γυναίκα μου, μένει εδώ μέσα. Δεν έπρεπε να ερωτευτείς τον γιό μου. Έπρεπε να σε προειδοποιήσει για εμένα. Είμαι ικανός για τα πάντα και το ξέρεις. Άκουσες για εμένα.»