Chapter 16
Skylar
«Και μετά τον πυροβόλησα.»
Είπε παθιασμένα, την ώρα που περπατούσαμε προς την τραπεζαρία.
«Και κάπως έτσι κατέληξα εδώ, για να σώσω την ζωή μου.»
Δεν έδινα πολύ μεγάλη σημασία στα λόγια της. Αγχωνόμουν για τις αντιδράσεις των παιδιών μόλις με αντικρίσουν.
«Δηλαδή έχεις σκοτώσει άνθρωπο;»
Με κοίταξε έκπληκτη.
«Επιτέλους μίλησες. Νόμιζα οτι δεν με άκουγες τόση ώρα. Κάτι έπρεπε να πω και εγώ για να μου δώσεις σημασία.»
Είπε γελώντας.
«Από εδώ δεν είναι η τραπεζαρία;»
Ρώτησε δείχνοντας την πόρτα που οδηγεί στην κόλαση. Έγνεψα καταφατικά.
Νιώθω οτι η Eleven είναι ο διάβολος που με σέρνει με το ζόρι εκεί μέσα, στην κόλαση. Άνοιξε την βαριά πόρτα και καθάρισα τον λαιμό μου.
«Δεν είναι καλή ιδέα.»
Ψιθύρισα, αλλά δεν με άκουσε και με τράβηξε προς την καφετέρια. Έκλεισα στιγμιαία τα μάτια μου. Η φασαρία και οι φωνές των εφήβων γέμιζαν τον χώρο, ο οποίος μύριζε ληγμένο φαγητό.
«Έλα, έχει ένα άδειο τραπέζι.»
Με τραβολόγησε έως το κέντρο, όπου συνήθως κάθονται τα δημοφιλή παιδιά.
«Είναι κρατημένες οι θέσεις.»
Ψέλλισα και δεν με άκουσε, εξαιτίας του χαμηλού τόνου της φωνής μου. Έκατσε κάτω και με τράβηξε από το χέρι για να κάτσω δίπλα της.
Χαμήλωσα το κεφάλι μου. Ένιωθα πολύ άβολα.
«Σε σχολείο βρισκόμαστε, δεν υπάρχουν κρατημένες θέσεις.»
Την κοίταξα προσπαθώντας να κρύψω τον φόβο μου. Αν μας δει κανείς εδώ;
«Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί σε πλησίασα ε, ε;»
Έγνεψα καταφατικά.
«Μην απορείς. Κοίτα τους.»
Ψιθύρισε για να την ακούσω μόνο εγώ και ακολούθησα το βλέμμα της.
«Όλοι είναι ψεύτικοι. Το γέλιο τους, τα λόγια τους, η εμφάνιση τους. Μίλησα με λίγα άτομα και κατάλαβα κατευθείαν οτι προσποιούνται, οτι από μέσα τους ρωτούσαν γιατί; Γιατί αυτή η κοπέλα είναι ντυμένη μέσα στα μαύρα; Γιατί είναι τόσο τρομακτική; Ξέρω οτι και εσύ το σκέφτηκες αυτό.»
Είπε και ένιωσα μετανιωμένη.
«Ξέρεις οτι και εγώ απορώ για τους επιδέσμους στο πρόσωπο σου, αλλά δεν σε προσέβαλα. Δεν σε έκρινα για αυτό. Ούτε εσύ εμένα. Δεν σε ρώτησα για να μην σε φέρω σε δύσκολη θέση. Εκείνοι το κάνουν.»
Χαμογέλασε πικρά.
«Ξέρω οτι πίσω από την μάσκα που φοράω και εγώ και εσύ κρύβεται ένας άλλος άνθρωπος. Ένας καλός άνθρωπος. Όλοι έχουμε έναν, απλά μερικοί έχουν αποφασίσει να τον θάψουν βαθιά μέσα τους και να μην τον εμφανίσουν ποτέ ξανά για να επιβιώσουν.»
Την κοιτούσα νιώθοντας χαμένη. Τα παιδιά συνέχισαν να μας καρφώνουν με το βλέμμα τους, αλλά η παρουσία της Eleven απάλυνε την μοναξιά μου.
Μετά από αρκετό καιρό κατάφερα να χαμογελάσω, παρόλο που εκείνη δεν το αντιλήφθηκε εξαιτίας των επιδέσμων που καλύπτουν τα χείλη μου.
«Πάλι ήρθες εδώ; Δεν σου είπα να μην ξαναέρθεις;»
Άκουσα την φωνή του Bryce και έσφιξα τις γροθιές μου. Δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο.
«Τι; Δεν κατάλαβα.»
Μίλησε η Eleven και εκείνος ανασήκωσε το φρύδι του.
Την πλησίασε και εκείνη γέλασε.
«Αν δεν φύγει αυτή από εδώ—»
«Τι θα κάνεις; Αν δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις, να βγεις έξω, στα τραπέζια δίπλα στους κάδους. Εκεί ανήκουν οι κωλοχαρακτήρες σαν τον δικό σου.»
Γούρλωσα τα μάτια μου με την απάντηση της και εκείνη διατήρησε το χαμόγελο της. Ο Bryce φαινόταν οτι δεν αστειευόταν, άλλα η Eleven δεν κουνήθηκε από την θέση της.
Φαινόταν οτι είχε εκνευριστεί και ήθελα απλά να εξαφανιστώ. Ο Bryce την έβρισε από μέσα του και απομακρύνθηκε εξαγριωμένος από το τραπέζι μας, προκαλώντας πανικό στην τραπεζαρία.
Πέταξε με δύναμη το αναψυκτικό του στον κάδο και έφυγε, κοπανώντας την πόρτα.
Κοίταξα την Eleven και όταν αντίκρισα το τεράστιο χαμόγελο της, χαμογέλασα αληθινά. Ο Bryce μόλις με άφησε να μείνω στην τραπεζαρία, δίχως να με χτυπήσει ή να μου φωνάξει.
Και όλα αυτά χάρη στην Eleven.
ESTÁS LEYENDO
Φλογερές Ψυχές
Novela JuvenilΗ Skylar Bretton, ορφανή από γονείς, μένει με τον ψυχικά διαταραγμένο θείο της και βιώνει μια δύσκολη περίοδο, καθώς την κακοποιεί. Ο Ace Smoker, γιός ενός πολύ πλούσιου επιχειρηματία φαίνεται πώς ζει την ζωή που όλοι ονειρεύονται. Ή μήπως όχι;
