Φλογερές Ψυχές

↬Απομακρύνομαι

Chapter 20

Skylar

«Αυτό πρέπει να είναι το σχολείο σου.»

Σταματήσαμε έξω από το δημοτικό, το οποίο βρισκόταν δίπλα στο λύκειο.

«Ευχαριστώ.»

Είπε και με αγκάλιασε σφιχτά. Τα μικροσκοπικά της χέρια έπαιζαν με τα μαλλιά μου και γέλασα.

«Παρακαλώ. Αν με ξαναχρειαστείς, ξέρεις που θα με βρείς.»

Είπα και της έδειξα το σχολείο μου, σκύβοντας για να είμαστε στο ίδιο ύψος. Παραλίγο να πέσω από την απότομη αγκαλιά που μου χάρισε για άλλη μια φορά. 

«Είσαι πολύ καλή.»

Το κουδούνι ήχησε δυνατά και το μικρό κοριτσάκι απομακρυνθηκε από την αγκαλιά μου.

«Περίμενε!»

Φώναξα και γύρισε προς το μέρος μου.

«Πως σε λένε;»

Την ρώτησα χαμογελώντας.

«Melissa.»

Είπε χαριτωμένα και μπήκε μέσα στον χώρο του σχολείου.

Melissa.

Δεν ξέρω αν έχετε νιώσει ποτέ το συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν κάνεις μια πολύ καλή πράξη και νιώθεις οτι έχεις βοηθήσει κάποιον να βγει από μια δύσκολη κατάσταση, αλλά είναι απερίγραπτο.

Ευχόμουν να μην καταστραφεί η καλή μου διάθεση στο σχολείο, αν και ξέρω οτι είναι λίγο δύσκολο αυτό.

Έπρεπε να πάω στο ιατρείο ξανά. Η Riley με μάλωσε εχθές επειδή έβγαλα τους επιδέσμους και επέμενε να μου περάσει καινούργιους.

«Επιτέλους, σε περίμενα.»

Με βοήθησε να κάτσω.

«Έκανες οτι σου είπε ο γιατρός; Έβαλες την κρέμα;»

Έγνεψα καταφατικά.

Ξεκίνησε να μου τοποθετεί βασανιστικά και αργά τους επιδέσμους. Αντίκριζα τον εαυτό μου στον καθρέφτη καθ'όλη την διάρκεια και μπορώ να πω οτι δεν με έβλεπα πλέον όπως πριν.

Δεν είμαι η μούμια που κοροϊδεύουν τα παιδιά, αλλά μια κοπέλα που χρειάζεται τους επιδέσμους για να μην μολύνει τα εγκαύματα της.

Σκεφτόμουν πως θα αντιδράσει η Melissa όταν με δει. Τα μικρά παιδιά συνήθως εκφράζουν την άποψη τους πολύ πιο ελεύθερα, αλλά δεν είπε τίποτα για τα σημάδια μου προηγουμένως.

Είναι διαφορετική. Είναι πολύ πιο ώριμη για την ηλικία της.

«Ευχαριστώ.»

Είπα ψιθυριστά και βγήκα από το ιατρείο αποχαιρετώντας την, χωρίς να της ρίξω καμία ματιά. Η ελάχιστη αυτοπεποίθηση μου εξαφανίζεται πολύ γρήγορα μπορώ να πω.

«Είσαι καλά;»

Άκουσα την φωνή της Eleven στους διαδρόμους.

«Ναι. Ευχαριστώ.»

Απομάκρυνα το χέρι της από επάνω μου και πήρα τον δρόμο για την επόμενη μου τάξη, αφήνοντας την απορημένη στην μέση του διαδρόμου. Δεν θέλω να την τραβήξω μαζί μου στην κόλαση που ζω. Πιστεύω οτι έχει την δυνατότητα να βρει φυσιολογικές φίλες και όχι μια σαν εμένα.

Δυστυχώς κάθε άτομο που μου μιλάει το κάνει μόνο και μόνο από λύπηση και είναι πολύ άσχημο να ξέρεις οτι δεν σε συμπαθεί κανένας, επειδή η εμφάνιση σου είναι αποκρουστική.

Μπορεί η Eleven να είδε κάτι παραπάνω από αυτό που φαίνομαι, για αυτό και δείχνει να με συμπαθεί. Όπως και να 'χει όμως, το να κυκλοφορεί μαζί μου χαλάει την εικόνα της και φαντάζομαι οτι την ενοχλεί αυτό.

Πρέπει να ακολουθείς πιστά τα στερεότυπα για να βρεις φίλους—οι οποίοι στο τέλος θα σε προδώσουν, γιατί έτσι κάνουν όλοι και αν νομίζεις πως κάνω λάθος μάλλον δεν το έχεις βιώσει ακόμη— επειδή κρύβονται πίσω από μια μάσκα που φορούν για να ταιριάξουν με το σύνολο, όπως εγώ κρύβομαι πίσω από ένα σωρό επιδέσμους.

Μόνο που εμένα οι επίδεσμοι δεν κρύβουν τον πραγματικό μου εαυτό, αλλά τον φανερώνουν.

Αυτή είμαι. Ένα πληγωμένο κορίτσι με εγκαύματα στο πρόσωπο. Όσο και να θέλω να το κρύψω, πλέον το ξέρουν όλοι. Όσο και να θέλω να το αλλάξω, πλέον θα το θυμούνται όλοι. Ίσως δεν θα έπρεπε να με ενδιαφέρει, αλλά αν ποτέ καταφέρω να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση δεν θα ήθελα να έχω καμία ανάμνηση. Δεν θα ήθελα κανένας να με θυμάται έτσι.

Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, αβέβαιη για άλλη μια φορά, έκατσα στο θρανίο μου και προσευχήθηκα να κυλήσει ομαλά αυτή η μέρα.