Φλογερές Ψυχές

↬Μετακομίζω

Chapter 17

"Γιατί δεν τρως Skylar;"

Ρώτησε ανήσυχη η Riley και συνέχισα να παίζω με το φαγητό μου. Η πόρτα του δωματίου τους άνοιξε και ο σύντροφος της γέμισε την άδεια καρέκλα δίπλα της.

Ήρθε η ώρα.

"Τι έγινε;"

Η απορία ήταν εμφανής στο πρόσωπο του, οπότε και αποφάσισα να σπάσω την σιωπή μου.

"Εχθές πληρώθηκα."

Χαμογέλασαν.

"Τέλεια αγάπη μου. Επιτέλους οι κόποι σου άρχισαν να ανταμείβονται."

Χάιδεψε το χέρι μου γλυκά.

"Για αυτό και αποφάσισα να ξεκινήσω να επισκέπτομαι μερικά σπίτια σήμερα, μέχρι να βρω κάτι μικρό και άνετο να μου ταιριάζει."

Με κοίταξαν και οι δύο σοκαρισμένοι, λες και δεν περίμεναν ποτέ να ακούσουν κάτι τέτοιο.

"Το έχω αποφασίσει δεν αλλάζω γνώμη. Δεν θέλω να σας ενοχλώ άλλο."

Τα βλέμματα τους συναντήθηκαν και αφού ολοκλήρωσα την ανακοίνωση μου, η Riley του ζήτησε να μας αφήσει λίγο μόνες. Σηκώθηκε από την θέση της και έκατσε δίπλα μου. Με τύλιξε στην ζεστή της αγκαλιά.

"Είμαι πολύ τυχερή που βρέθηκες στον δρόμο μου και έσωσες την ζωή μου. Μα μεγάλωσα πια και εσύ βρήκες τον άνθρωπο σου. Είμαι σίγουρη οτι είσαι σε καλά χέρια. Δεν θέλω να σε επιβαρύνω άλλο με την παρουσία μου."

"Sky ποτέ δεν σε θεώρησα βάρος και το ξέρεις. Είσαι το παιδί που πάντα ήθελα να έχω, μα ποτέ δεν απέκτησα."

Τα λόγια της κάθε φορά αγγίζουν την ψυχή μου. Ξεσπάσαμε σε ένα βουβό κλάμα, που είχαμε ανάγκη και οι δύο. Και κάπως έτσι αποχαιρετιστήκαμε, κάπως έτσι άφησα αυτό το σπίτι και ξεκίνησα την δική μου πορεία, ελπίζοντας να μου βγει σε καλό ..

[...]

"Και αυτό εδώ είναι το υπνοδωμάτιο. Το σπίτι είναι πολύ μικρό όπως βλέπεις."

Η οικοδέσποινα με ξενάγησε στους δύο χώρους του σπιτιού. Ήταν πολύ φωτεινό, μικρό και ιδανικό για εμένα.

"Δεν το πιστεύω οτι βρήκα με την πρώτη αυτό που έψαχνα."

Χαμογέλασα πλατιά. Είναι πολύ καλό για να είναι αληθινό όλο αυτό.

"Μια ερώτηση να κάνω μόνο. Επειδή εργάζομαι πολλές ώρες από το σπίτι, η γειτονιά είναι ήσυχη;"

Έγνεψε καταφατικά.

"Η πολυκατοικία φέτος ανακαινίστηκε και τα περισσότερα διαμερίσματα προς το παρόν δεν έχουν ενοικιαστεί. Στον δεύτερο όροφο συγκατοικεί ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που δεν ενοχλεί κανέναν να είσαι σίγουρη!"

Ξεφύσυξα. Το άγχος αποβλήθηκε από το σώμα μου. Όλα μοιάζουν υπέροχα.

"Να υπογράψουμε τότε!"

[...]

Άλλη μια μίζερη μέρα στο νέο μου μικροσκοπικό και γλυκό σπιτάκι. Δεν θα ήθελα να συνδυάσω αυτόν τον νέο χώρο με όλες τις άσχημες αναμνήσεις και τα κακόβουλα συναισθήματα που καταπιέζω μέσα μου. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου οτι μετακομίζοντας εδώ όλα θα είναι διαφορετικά.

Θα μου πείτε τι σόι ψυχολόγος είσαι εάν είσαι μονίμως θλιμμένη. Θα απορείτε πως θα βοηθάω τους πελάτες μου από τη στιγμή που εγώ η ίδια είμαι διαλυμένη μέσα μου. Όλως περιέργως, το να βοηθάς τους υπόλοιπους είναι πολύ πιο εύκολο από το να σώσεις τον εαυτό σου.

Άλλο ένα μίζερο Σαββατόβραδο που ο κόσμος στην ηλικία μου διασκεδάζει και εγώ χαζεύω το λευκό μου ταβάνι. Η μουσική από το κοντινότερο μπαρ ακούγεται εώς εδώ και κάτι μέσα μου ραγίζει. Δεν μπόρεσα ποτέ να ζήσω μια τέτοια εμπειρία. Δεν είχα ποτέ παρεα να μου στέλνει μήνυμα, να μου λένε ντύσου να πάμε μια βόλτα. Δεν ζήτησα τίποτα περίπλοκο, έστω μια απλή βόλτα.

Ξεφύσηξα και άνοιξα την τηλεόραση για να ξεχαστώ. Η Riley με ρώτησε το απόγευμα εάν είμαι εντάξει και της είπα οτι θα βγω με μια συνάδελφο. Χάρηκε πολύ για εμένα, μόνο που δεν ήξερε πως ήταν ένα από τα λίγα ψέματα που της έχω πει τα τελευταία πέντε με έξι χρόνια. Το πρώτο ήταν οτι έχω ξεπεράσει τον Ace. Το δεύτερο αυτό που της είπα σήμερα. Θεέ μου.

Ένας δυνατός ήχος ακούστηκε από το δίπλα διαμέρισμα που από οτι ήξερα ήταν άδειο, αλλά μάλλον μετακομίζει κάποιος. Από εχθές το απόγευμα που γύρισα από την δουλειά έβλεπα και άκουγα κόσμο να μεταφέρει έπιπλα. Εγώ δεν είχα και τίποτα σπουδαίο να φέρω εδώ, μόνο ρούχα.

Μια ξαφνική δροσιά προερχόμενη από την ανοιχτή μου μπαλκονόπορτα μου προκάλεσε ρίγος. Έστρεψα το βλέμμα μου προς το φεγγάρι. Πανσέληνος. Σηκώθηκα μετά από πάρα πολλές ώρες ακινησίας και κατευθύνθηκα προς το μπαλκόνι. Ακούμπησα τους αγκώνες μου στα κάγκελα και έκλεισα τα μάτια μου.

Είχα πολύ ανάγκη να εισπνεύσω λίγο καθαρό αέρα. Ήταν τόσο αναζωογονητικό, μέχρι που το οξυγόνο αντικαταστάθηκε με μια μυρωδιά που σιχαινόμουν και εξακολουθώ να σιχαίνομαι. Μα καλά ποιος καπνίζει;

Γύρισα απότομα προς το μέρος από όπου προερχόταν ο ενοχλητικός καπνός και ένιωσα οτι μόλις έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου.

"Εσύ;"