Φλογερές Ψυχές

↬Τέλος

Chapter 39

Skylar

Κεφάλαιο 5

Η ζωή είναι ένας φαύλος κύκλος. Δημιουργηθήκαμε από το χώμα, στο οποίο θα καταλήξουμε όλοι θαμμένοι στο τέλος. Το θέμα είναι πότε θα έρθει αυτό το τέλος.

Είναι άδικο να αποφασίζουν άλλοι για το δικό σου τέλος. Για τον τόπο, τον τρόπο, την ημερομηνία. Μακάρι να έφευγε ο κάθε άνθρωπος από αυτόν τον κόσμο όπως και όποτε ήθελε, δίχως να αφήσει πίσω εκκρεμότητες και ανείπωτα λόγια.

Οι περισσότεροι άνθρωποι απολαμβάνουν την ζωή τους, ειδικά τα άτομα στην ηλικία μου. Στην ηλικία των δεκαεφτά έχεις την δυνατότητα να ζήσεις τα εφηβικά σου χρόνια διασκεδάζοντας με τους φίλους σου, μιας και είσαι νέος και δεν έχεις τόσες υποχρεώσεις. Εγώ φυσικά και αποτελώ εξαίρεση.

Δεν νομίζω να υπάρχει νόημα να κρύβομαι πλέον. Έχω αποφασίσει να ορίσω εγώ το τέλος μου και όχι ο Θεός ή όποιος άλλος υπάρχει εκεί έξω και ελέγχει τις ζωές μας—δεν το λέω για να υποτιμήσω την δύναμη του Θεού, πιστεύω πολύ σε αυτόν.

Έρχομαι αντιμέτωπη με τον πόνο σχεδόν σε καθημερινή βάση. Τόσο συχνά που ο ψυχικός πόνος υπερβαίνει τον σωματικό. Η ψυχή μου φλέγεται μαζί με το σώμα και το πρόσωπο μου.

Στην κοινωνία που ζούμε, κανένα παιδί της ηλικίας μου δεν θα τολμούσε να με πλησιάσει. Ποιος θα ήθελε να κάνει παρέα με ένα περίεργο κορίτσι; Κανείς.

Ευχαριστώ πραγματικά την μοναδική κοπέλα που με πλησίασε. Την κοπέλα που με βοήθησε όταν ένα άτομο που θεωρούσα κάποτε φίλο μου με ενοχλούσε και με έκρινε. Την κοπέλα που περνούσε έστω και λίγο χρόνο μαζί μου για να μην κάθομαι μόνη μου.

Υπάρχουν ελάχιστοι τέτοιοι άνθρωποι. Άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά, ακόμη και αν δεν είσαι πανέμορφος, ακόμη και αν έχεις παραπάνω κιλά, ακόμη και αν κατάγεσαι από μια ξένη χώρα. Να τους εκτιμάτε αυτούς τους ανθρώπους, τους ανθρώπους που δεν δίνουν σημασία σε μικροπράγματα που σε χαρακτηρίζουν.

Να μιμείστε αυτούς, και όχι τα ψεύτικα είδωλα που δεν προωθούν κανένα ουσιώδες μήνυμα. Ίσως έτσι μειωθεί το ποσοστό των ανθρώπων που θέλουν να δώσουν τέλος στην ζωή τους.

Λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους γονείς μου με αυτό που πρόκειται να κάνω, μα θέλω να βρίσκομαι κοντά τους. Έχω ένα προαίσθημα πως εκεί που βρίσκονται εκείνοι, αυτή την στιγμή που πληκτρολογώ αυτό κεφάλαιο, είναι πολύ καλύτερα από εδώ. Έχουν βρει την πραγματική γαλήνη, κάτι που εγώ δεν πρόκειται να βρω ποτέ στον πλανήτη γη.

Νιώθω πως δεν ανήκω εδώ και αυτό το συναίσθημα με βασανίζει τόσο πολύ. Τόσο πολύ που τρέμουν τα χέρια μου και δεν μπορώ να σταθεροποιήσω την αναπνοή μου, τόσο πολύ που το βάρος στο στήθος μου είναι ασήκωτο και τα δάκρυα ασταμάτητα. Τόσο πολύ που αυτή την στιγμή νιώθω οτι ο θάνατος είναι η μοναδική λύση. Ο μόνος τρόπος που θα βοηθήσει την παγιδευμένη μου ψυχή να ξεφύγει από τις φλόγες και να λυτρωθεί.

Δεν ανήκω εδώ.