Φλογερές Ψυχές

↬Πονάω

Chapter 1

Skylar

Έβγαλα το φούτερ και το παντελόνι μου από το ντουλαπάκι μου και το έκλεισα με δύναμη, παίρνοντας μια βαθιά ανάσα—ίσως την είχα πολύ περισσότερο ανάγκη από όσο πίστευα. Δεν ξέρω εάν θα μπορούσα να βγάλω την μέρα εάν δεν έπαιρνα αυτήν την ανάσα.

Αποφεύγοντας τα βλέμματα και τα χαχανητά των συμμαθητών μου, μπήκα στα αποδυτήρια.

Μισώ την ώρα της γυμναστικής, διότι αναγκαζόμαστε να φοράμε την στολή του σχολείου. Δυστυχώς φανερώνουν τα εγκαύματα στο σώμα μου, με αποτέλεσμα να νιώθω εκτεθειμένη με αυτά τα ρούχα.

Έβγαλα το αμάνικο μπλουζάκι και φόρεσα το μαύρο φούτερ μου. Μπορεί να έχει σχεδόν είκοσι βαθμούς, αλλά προτιμώ την άνεση και την ασφάλεια μιας μακρυμάνικης μπλούζας. Καλύπτει όλα όσα θέλω να κρύψω.

Έβγαλα την φόρμα μου και φόρεσα το τζιν μου, το οποίο επέλεξα να έχει σκισίματα μόνο στα γόνατα, μιας και σε όλα τα υπόλοιπα μέρη έχω σημάδια.

Βγήκα από τα αποδυτήρια και αφού πέταξα τα ρούχα μου μέσα στο ντουλαπάκι μου, απομακρύνθηκα από τον χώρο βιαστικά.

Σκέφτομαι να ζητήσω απαλλαγή από το μάθημα της γυμναστικής. Δεν αντέχεται αυτή η κατάσταση και αυτός ο σχολιασμός. Μερικά παιδιά με βγάζουν και φωτογραφίες. Πόσο ακόμη να ξεφτιλιστώ;

«Γειά σου.»

Άκουσα μια γνωστή, ειρωνική φωνή και απλά χαμήλωσα το κεφάλι μου. Είναι ένας τρόπος για να αποφεύγω την επαφή με ανθρώπους που με σιχαίνονται ή γενικότερα με όλους τους ανθρώπους.

Τώρα θα μου πείτε πως είμαι δειλή και αντικοινωνική, αλλά δεν μπορώ να το αλλάξω. Είμαι μόνη μου εναντίον ολόκληρου του σχολείου.

Η αντικοινωνικότητα μου και η τεράστια έλλειψη αυτοπεποίθησης μου είναι δύο σημαντικοί λόγοι που με αποτρέπουν από το να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Δεν έχει προσπαθήσει να με πλησιάσει κανείς με καλές προθέσεις. Προτιμώ την μοναξιά μου παρά αυτήν την αφόρητη προσέγγιση.

Όλοι οι φίλοι μου εξαφανίστηκαν στο λύκειο. Ποιος θα ήθελε άλλωστε να κάνει παρέα με ένα κορίτσι που έχει καμμένο δέρμα γεμάτο μελανιές; Κανένας.

Κάποτε με τα μάτια τους δεν έβλεπαν την εξωτερική μου εμφάνιση, αλλά την ψυχή μου. Ή μάλλον την τσέπη των γονιών μου. Παρόλο που η εμφάνιση μου αλλοιώθηκε ελάχιστα, παραμένω η ίδια κοπέλα. Γιατί αδυνατούν να το καταλάβουν αυτό; Ξαφνικά σταμάτησε να μετράει ο χαρακτήρας; Τι έχει σημασία πλέον; Οι ακόλουθοι; Οι αντιδράσεις στα κοινωνικά δίκτυα; Μακάρι να ήξερα γιατί άλλαξε έτσι ο κόσμος μας.