Φλογερές Ψυχές

↬Αδημονώ

Chapter 16

«Οπότε θα τα ξαναπούμε αύριο την ίδια ώρα. Μην με ξεχάσεις!»

Είπα παιχνιδιάρικα στην μικρή Sarah και αποχώρησε από το γραφείο μου. Είναι η δεύτερη εβδομάδα εργασίας μου στο παλιό μου σχολείο και όσο περνάει ο καιρός τόσο πιο δύσκολο μου γίνεται. Προσπαθώντας να βοηθήσω τα παιδιά με τις δυσκολίες τους, θυμάμαι τον εαυτό μου. Τον παλιό μου εαυτό, που βασανιζόταν κάθε μέρα.

Πλησίασα το παράθυρο, ελπίζοντας να αντικρίσω την Melissa στον προαύλιο χώρο. Καθόταν σε ένα παγκάκι μόνη της, διαβάζοντας ένα βιβλίο. Κατέβηκα τις σκάλες βιαστικά για να την πλησιάσω. Από τότε που της πρότεινα να έρθει στο γραφείο μου δεν μιλήσαμε ξανά. Δεν με έχει καταλάβει και αυτό με πληγώνει. Δεν μπορώ να πιστέψω οτι δεν με αναγνώρισε.. Τόσο πολύ έχω αλλάξει;

«Γιατί είσαι ακόμα εδώ; Έχουμε σχολάσει εδώ και ώρα.»

Κάθε μέρα το έκανε αυτό. Μετά το σχόλασμα, καθόταν μόνη της στο ίδιο παγκάκι και διάβαζε.

«Θα φύγω.»

Είπε ντροπαλά.

«Δεν το είπα για να φύγεις.»

Την έπιασα από το χέρι και της χαμογέλασα. Με κοίταξε στα μάτια και παρατήρησα οτι ξαφνικά έλαμψαν.

«Κυρία πως σας λένε;»

Με ρώτησε και απομακρύνθηκε από το άγγιγμα μου. Δεν περίμενα να με ρωτήσει κάτι τέτοιο.

«Mel!»

Την συζήτηση μας διέκοψε μια χαρακτηριστική φωνή, μια φωνή που κάποτε όταν την άκουγα ένιωθα ολόκληρο το σώμα μου να μουδιάζει, να τρέμει, να λιώνει. Πάγωσα στη θέση μου και δεν τόλμησα να γυρίσω να τον κοιτάξω.

«Πρέπει να φύγω.»

Έτρεξε προς την έξοδο και εγώ έμεινα εκεί, ακίνητη, με κομμένη την ανάσα να κοιτάζω τον τοίχο, για να μην αναγκαστώ να συναντήσω το βλέμμα του.

Ace

«Γιατί ήρθες;»

Με ρώτησε η αδερφή μου και της έκανα νόημα να ανέβει στην μηχανή μου.

«Με ποια μιλούσες;»

Κοίταξα την μαυροφορεμένη γυναίκα που στεκόταν κοκαλωμένη στη μέση του προαυλίου, στραμμένη προς τον τοίχο.

«Είναι η καινούργια ψυχολόγος.»

Της παρέδωσα το κράνος.

«Θα πάμε στην μαμά.»

Ήταν τα τελευταία μου λόγια πριν βάλω μπρος για το νεκροταφείο, όπου πέρα από την μητέρα μου, τώρα βρίσκεται και ο πατέρας μας. Δεν ξέρω αν του αξίζει αυτός ο τίτλος βέβαια. Για αυτό και δεν τον ανέφερα.

Θέλω να ξεφύγω από την πίεση που μου προκαλεί η δουλειά, οι δημοσιογράφοι που δεν μας αφήνουν να πάρουμε ανάσα.. Ήθελα να τα αφήσω όλα πίσω μου έστω και για μια ώρα.

«Υπάρχει κάποιος λόγος που ήρθαμε εδώ;»

Χαμογέλασα πικρά.

«Μεγάλωσες Mel. Η μαμά έπρεπε να σε δει, έχεις αλλάξει.»

«Μακάρι να της έμοιαζα.»

Ξεφύσηξε. Η αλήθεια είναι οτι δεν της μοιάζει καθόλου. Εκείνη της έμοιαζε περισσότερο.

«Την θυμάσαι καθόλου;»

Την ρώτησα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι της. Ήταν πολύ μικρή όταν την χάσαμε.

«Πουλάω το σπίτι.»

Ανακοίνωσα απότομα και με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια.

«Θα πάμε να μείνουμε εκτός πόλης. Μακριά από όλους. Για το σχολείο μην ανησυχείς, θα σε φέρνω εγώ κάθε πρωί.»

Το χαμόγελο της πρόδωσε την χαρά της. Ήξερα οτι και αυτή ήθελε να φύγουμε από εδώ.

«Θα κάνουμε μια νέα αρχή μαζί.»

Με αγκάλιασε σφιχτά.

«Δεν με πειράζει να αλλάξω σχολείο, αν χρειαστεί.»

Είπε και συμφώνησα. Ίσως της κάνει καλό τελικά. Άφησε τα λευκά τριαντάφυλλα στον τάφο της μαμάς, και ένα ακόμη στον τάφο των γονιών της Skylar. Έχουν περάσει τόσα χρόνια, μα αυτή η συνήθεια της δεν κόβεται.

«Πότε θα γυρίσει;»

Με ρώτησε και ένα δάκρυ κύλησε στο πρόσωπό της. Έχουν περάσει χρόνια από την τελευταία φορά που την ανέφερε.

«Π-πως σου ήρθε αυτό;»

Την ρώτησα, μα δεν μου απάντησε ποτέ..