Φλογερές Ψυχές

↬Καταστρέφω

Chapter 13

Skylar

Άουτς. Τσούζει.

Έκλεισα τα μάτια μου.

Εδώ και αρκετή ώρα προσπαθώ να βάλω μακιγιάζ στο πρόσωπο μου—δεν καλύπτονται αλλιώς τα εγκαύματα μου—αλλά το μόνο που καταφέρνω στην τελική είναι να τα μολύνω.

Νιώθω ήδη έναν έντονο πόνο. Τουλάχιστον κατάφερα να κρύψω τα σημάδια μου, έστω και λίγο.

Ο θείος μου είναι στον κάτω όροφο και θα πρέπει αναγκαστικά να κατέβω για να πάω στο σχολείο. Πήρα μια βαθιά ανάσα. Τώρα που δεν δουλεύει θα μου είναι δύσκολο να τον αποφύγω.

Άρπαξα μια ζακέτα και άρχισα να κατεβαίνω βιαστικά τις σκάλες, όταν συνειδητοποίησα οτι θα αργήσω εάν δεν βγω σε λιγότερο από πέντε λεπτά από το σπίτι και θα χάσω και την δεύτερη ώρα.

Τον αντίκρισα να αλλάζει συνεχώς κανάλι στην τηλεόραση. Έδειχνε τελείως χαμένος. Μπήκα σιγά σιγά στην κουζίνα για να πάρω κάτι να φάω.

Άνοιξα το ψυγείο. Άδειο, κυριολεκτικά άδειο. Ένιωσα την κοιλιά μου να παραπονιέται. Έχω να φάω από χθες το πρωί, μπορεί και από προχθές το βράδυ, δεν θυμάμαι.

Το έκλεισα απογοητευμένη και βγήκα διακριτικά προς την έξοδο.

«Πάω σχολείο.»

Δήλωσα και άνοιξα την εξώπορτα, δεν έχω πολύ χρόνο. Εξάλλου από την αδιαφορία που μου έδειξε κατάλαβα πως δεν έπρεπε να περιμένω καποια απάντηση.

Ο δρόμος έδειχνε υπερβολικά μακρύς, παρόλο που είχα επιταχύνει κατά πολύ το βήμα μου. Τρέχοντας πλέον, έφτασα στο σχολείο. Μιας και είχαν μείνει δέκα λεπτά για να τελειώσει η πρώτη ώρα, δεν ήθελα να διακόψω το μάθημα και να με κοιτούν ξανά όλοι, οπότε κατευθύνθηκα προς τις τουαλέτες.

Αντίκρισα το πρόσωπο μου στον καθρέφτη, καθώς έπλενα τα χέρια μου.

Πονούσα. Ξέπλυνα τα καλλυντικά που είχα χρησιμοποιήσει στο πρόσωπο μου και έριξα αρκετό νερό στα εγκαύματα μου, τα οποία είχαν κοκκινίσει και ο πόνος ήταν ακόμα  εντονότερος. Η όψη μου ήταν τόσο αποκρουστική.

Απορούσα γιατί αηδιάζουν όλοι όταν με βλέπουν. Εδώ αηδιάζω εγώ με τον ίδιο μου τον εαυτό, οι υπόλοιποι θα νιώθουν ακόμη χειρότερα.

Ήθελα να ανοίξει η γη και να με καταπιεί. Γίνεται; Το χρειάζομαι αρκετά αυτή την στιγμή.

Έστρεψα το βλέμμα μου προς την πόρτα, η οποία άνοιξε και μια παρέα κοριτσιών εισήλθε στον χώρο. Αυτό που έρχονται όλες μαζί μέσα ποτέ δεν το κατάλαβα.

Στην προσπάθεια μου να περάσω απαρατήρητη, μάζεψα την τσάντα μου από το πάτωμα και κατευθύνθηκα προς την έξοδο. Μια κοπέλα στεκόταν μπροστά στην πόρτα και απομακρύνθηκε αηδιασμένη μόλις με είδε.

«Θα έπρεπε να προειδοποιείς τον κόσμο για αυτό που πρόκειται να αντικρίσουν. Δεν αντέχουν όλοι τόσο φριχτές εικόνες. Υπάρχουν ακόμα αρκετά ανήλικα παιδιά εδώ μέσα.»

Και κάπως έτσι ξεκίνησαν τα σχόλια.

Έκλεισα στιγμιαία τα μάτια μου για να πάρω δύναμη και να σβήσω αυτά τα λόγια από το μυαλό μου. Τα παράτησα μόλις διέσχισα τον κεντρικό διάδρομο.

Μου φαινόταν φυσιολογικό. Είχε κοκκινίσει ολόκληρο το πρόσωπο μου και ένιωθα πως από στιγμή σε στιγμή θα ξεσπούσα στα κλάματα εξαιτίας του αφόρητου πόνου.

Ανάσες. Είμαι κοντά στο ιατρείο και βλέπω την πόρτα ανοιχτή. Όλα θα πάνε καλά, υπάρχει ένας άνθρωπος που είμαι σίγουρη πως θα με βοηθήσει να ανακουφιστώ.

Προσπαθούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου, τα οποία απελευθέρωσα χωρίς καμία ντροπή όταν έφτασα στην μικρή αίθουσα.

Έκλεισα την πόρτα από πίσω μου και άφησα το σώμα μου να κυλήσει, ακουμπώντας το παγωμένο ξύλο της.

«Sky;»