Φλογερές Ψυχές

↬Σπάω

Chapter 23

Είναι πολύ πιθανό η ζωή μας να αλλάξει μέσα σε μερικές ώρες.

Το πρωί μας να κυλήσει ομαλά και σχετικά όμορφα, ενώ μόλις επιστρέφουμε σπίτι μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα σκληρό νέο. Μια είδηση που μας αναστατώνει και μας κάνει να νιώθουμε πως χάνουμε την γη κάτω από τα πόδια μας.

Κάπως έτσι κύλησε το μεσημέρι μου.

«Θέλεις να έρθω από εκεί;»

Ρώτησε η Eleven και μπορούσα να διακρίνω την ανησυχία στον τόνο της φωνής της.

«Δεν χρειάζεται, είμαι εντάξει, αλήθεια. Όλα καλά.»

Ξεφύσηξε και την άκουσα να μουρμουρίζει από την άλλη γραμμή.

«Πρέπει να κλείσω. Μην ανοίξεις την τηλεόραση να δεις, δείχνουν και εικόνες.»

Έκλεισα τα μάτια μου.

«Ευχαριστώ. Θα τα πούμε.»

Πήρα μια βαθιά ανάσα και δυνάμωσα τον ήχο.

«Ακαριαίος ο θάνατος του πρώην επιχειρηματία Drake Bretton, ο οποίος στην προσπάθεια του να δραπετεύσει από τα απομονωμένα, παράνομα κελιά της γνωστότερης ψυχιατρικής κλινικής, βρήκε φριχτό θάνατο κάτω από τις ρόδες ενός σχολικού λεωφορείου. Περισσότερες πληροφορίες για τις παράνομες δραστηριότητες του μεγαλοεπιχειρηματία Smoker στο απογευματινό δελτίο ειδήσεων.»

Τι χειρότερο από το να μαθαίνεις πώς ο θείος σου είναι νεκρός με ένα γράμμα στην πόρτα του σπιτιού σου; Ένα γράμμα κρύο, ψυχρό, αδιάφορο.

«Αγαπητή Skylar,

Καθώς γνωρίζω οτι δεν έχεις στην κατοχή σου ένα κινητό τηλέφωνο, αποφάσισα να σου στείλω ενα σύντομο γράμμα για να σε ενημερώσω για την τραγική κατάληξη του θείου σου που σημειώθηκε σήμερα το πρωί, κατά την διάρκεια της προσπάθειας του να αποδράσει από την κλινική μας. Λυπάμαι πολύ, εάν χρειαστείς βοήθεια επικοινώνησε εκτάκτως μαζί μου!

David Smoker»

Έσκισα το γράμμα και έκλεισα την τηλεόραση νευριασμένη.

Και κάπως έτσι κύλησε και το Σαββατοκύριακο μου. Δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με την κατάσταση, ούτε και να κοιμηθώ. Ο φόβος οτι θα μείνω μόνη μου κυριαρχούσε μέσα μου.

Από την ημέρα της επιστροφής μου στο σχολείο την Δευτέρα, ο Ace δεν
έκανε καμία προσπάθεια να επικοινωνήσει μαζί μου, αλλά αυτό που με καίει περισσότερο τώρα είναι οι τραγικές πράξεις του θείου μου. Δυστυχώς λίγο πριν χάσει την δική του ζωή, την αφαίρεσε και από αλλά άτομα που δεν είχαν φταίξει σε τίποτα.

Από την στιγμή που έμαθα τι συνέβη, δεν έχει στάξει ούτε ένα δάκρυ στο πρόσωπο μου. Είμαι συναισθηματικά νεκρή.

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να ειδωθώ ξανά με τον θείο μου και πως ίσως ποτέ δεν του είπα διάφορα πράγματα που με απασχολούσαν. Μάλλον επειδή ποτέ δεν έδειξε κάποιο ενδιαφέρον. Μάλλον επειδή δεν είχαμε μια φυσιολογική σχέση. Είχαμε μια σχέση φόβου, βίας—μια άσχημη σχέση. Επικοινωνούσαμε μόνο όταν πεινούσε και όταν ήθελε να με χτυπήσει μέχρι να χάσω τις αισθήσεις μου.

Έχασε τον τίτλο του συγγενή μου με τις απάνθρωπες πράξεις του εναντίον μου, αλλά δεν ήθελα να αθετήσω τον λόγο μου. Θα έμενα μαζί του μέχρι το τέλος, γιατί δεν έπαυε να είναι ο θείος που κάποτε με λάτρευε. Τώρα πλέον στα μάτια μου έβλεπε τον μεγαλύτερο του εχθρό.

«Και τώρα οι δύο μας.»

Χαμογέλασε αδύναμα και προσπάθησα να σταματήσω το ενοχλητικό μου κλάμα.

«Μου λείπουν. Τους θέλω πίσω θείε.»

Σκούπισα τα δάκρυα μου και με αγκάλιασε. Που να ήξερα πως θα ήταν η τελευταία φορά που θα ήταν τρυφερός μαζί μου;

Νιώθοντας εντελώς άδεια και μόνη, έκατσα στον καναπέ μου κοιτάζοντας το κενό. Όταν συνειδητοποιείς οτι είσαι το μοναδικό άτομο μιας τεράστιας οικογένειας που κουβαλούσε τόσες γενιές το επίθετο Bretton, νιώθεις μια νοσταλγία, έναν φόβο, μια θλίψη. Τα έχασα όλα. Τους γονείς μου, τον θείο μου.

Και τώρα νιώθω πως χάνω τον Ace. Δεν ξέρει πως να διαχειριστεί την κατάσταση και δεν ξέρω αν πρέπει να του μιλήσω ή να τον αποφύγω. Ίσως εάν μου έλεγε τι είχε προηγηθεί να μην καταλήγαμε έτσι. Μπορεί ο θείος μου να ήταν ακόμα ζωντανός.

Δεν ξέρω τι με ενόχλησε περισσότερο. Ότι έχασα τον θείο μου ή οτι χάνω τον Ace;

Μα τι λέω; Δεν τον είχα ποτέ και ίσως δεν είναι γραφτό να προχωρήσει η σχέση μας σε ένα άλλο, βαθύτερο επίπεδο.

«Εσένα ποιο είναι το μεγαλύτερο σου ελάττωμα;»

«Είμαι ανοιχτό βιβλίο. Εμπιστεύομαι εύκολα και στο τέλος πληγώνομαι.»

Χάιδεψε το πρόσωπο μου.

«Από εμένα δεν θα πληγωθείς ποτέ. Θέλω να με εμπιστεύεσαι και να μην μετανιώσεις ποτέ που με εμπιστεύτηκες.»

Είπε, χαϊδεύοντας τα χείλη μου με τα δικά του, δίνοντας μου ένα ακόμα γλυκό φιλί.