↬Αγχώνομαι

4.8K 558 104
                                    

Chapter 33

Skylar

Δέκα λεπτά μετά την αποχώρηση μου από το σπίτι, βρίσκομαι έξω, στους δρόμους της ανατολικής Καλιφόρνιας, μετανιώνοντας την απόφαση μου να επισκεφτώ τους Smoker.

Αντικρίζω για μια ακόμη φορά το ντύσιμο μου. Τα φθαρμένα μου παπούτσια, ένα τζιν της μητέρας μου και μια απλή, βραδινή μπλούζα. Τίποτα το ιδιαίτερο.

Χρησιμοποίησα μετά από αρκετό καιρό λίγη μάσκαρα και το αγαπημένο μου διακριτικό κραγιόν.

Η αλήθεια είναι οτι ήταν μια πολύ δελεαστική πρόταση, μιας και θα έχει φαγητό, κάτι στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ λόγω των συνθηκών. Παρόλ'αυτά, κατάφερα να κρατήσω ένα κομμάτι παστίτσιο για αργότερα, δίχως να το καταλάβει ο θείος μου. Ελπίζω να μην βρήκε που το έκρυψα.

Περιπλανιόμουν στους δρόμους, απολαμβάνοντας την γαλήνη και την ηρεμία που προσφέρει μια ήσυχη γειτονιά μιας τεράστιας πόλης.

Σε ένα τέταρτο πρέπει να είμαι εκεί και νιώθω το άγχος να κατακλύζει το σώμα μου, επειδή θα είναι η πρώτη φορά μετά από καιρό που θα συναναστραφώ με άτομα που δεν γνωρίζω σχεδόν καθόλου.

Η παρουσία του Ace μπέρδευε ακόμη περισσότερο τα ανάμεικτα συναισθήματα μου, αν και μπορεί να μην είναι καν στο τραπέζι. Γιατί να είναι άλλωστε; Ο πατέρας του ήταν εκείνος που με κάλεσε.

Ακόμη απορώ γιατί.

Στην προσπάθεια μου να σταματήσω να αναλύω την κατάσταση, συνειδητοποίησα οτι στεκόμουν ήδη έξω από την οικεία τους. Τέλεια.

Τι να κάνω τώρα; Να χτυπήσω το κουδούνι; Αν δεν δουλεύει το κουδούνι; Να χτυπήσω την πόρτα; Μια ή δυο φορές; Γιατί μου είναι τόσο δύσκολο;

«Μπορώ να μάθω τι περιμένεις ακριβώς;»

Ακούστηκε μια φωνή και τινάχτηκα από τον τρόμο μου. Γύρισα προς τα πίσω και αντίκρισα τον Ace, με την τσάντα του και τα κλειδιά στο χέρι. Φορούσε την αθλητική στολή του σχολείου, οπότε βρισκόταν σίγουρα στους σχολικούς αγώνες.

Δίχως να ξέρω τι να απαντήσω, άφησα τον Ace να ξεκλειδώσει την εξώπορτα, μπλέκοντας αμήχανα τα δάχτυλά μου.

«Έλα, πέρνα.»

Είπε τείνοντας το ελεύθερο χέρι του προς το εσωτερικό του σπιτιού. Γνέφοντας καταφατικά, μπήκα στον ιδιωτικό τους χώρο.

«Sky!»

Φώναξε ενθουσιασμένη η Melissa από τον καναπέ του σαλονιού. Έτρεξε προς το μέρος μου και τύλιξε τα χέρια της σφιχτά γύρω από την μέση μου, προκαλώντας μου ελάχιστο πόνο εξαιτίας των μελανιών σε εκείνη την περιοχή.

Φλογερές ΨυχέςDonde viven las historias. Descúbrelo ahora