Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 7

"Περνάς καλά;" τον ακούω να με ρωτάει δυνατά για να τον ακούσω με τόση μουσική.

"Πλάκα πλάκα έχω να πω ότι είναι τέλειο πάρτυ" του απαντάω χορεύοντας και αυθόρμητα ακουμπάω τα χέρια μου στους ώμους τους.

Δε σταματαω να χορεύω, ίσως έχει επηρεάσει και λίγο το ποτό, αλλά εκείνος αρχίζει να ακολουθεί τις κινήσεις μου.

"Μπορεί να βγεις κομπλέ παιδί στο τέλος. Δε ξέρω, ακόμα το ψάχνω" του λέω και ψιλό γελάει.

"Εγώ σου είπα να σταματήσει η κόντρα μεταξύ μας όμως εσύ δεν θες. Τι να σε κάνω" είπε σουφρώνωντας λίγο τα χείλη του στο τέλος.

"Ο τσαμπουκάς και το υφακι είναι στα γονίδια της οικογένειας. Δεν αλλάζει"του λέω χαμογελώντας και τον κοιτάζω στα μάτια.

Έχει ωραία μάτια ο άτιμος.

Μελί.

"Πόσο έχεις πιει;"κάνει μια ερώτηση φτιάχνοντας λίγο τα μαλλιά του.

"Λίγη τεκίλα και λίγη βότκα αλλά είμαι καλά, γιατί ρωτάς; "του απαντάω και ένα πιο δυνατό beat μπαίνει στα ηχεία.

"Έχεις να με βρίσεις πολύ ώρα και μου φάνηκε παράξενο" αναφωνεί σηκώνοντας ελάχιστα το χέρι του για να κάνω μια στροφή.

"Απλά καμία φορά μου σπας τα νεύρα"τον πληροφορώ. Χωρίς να το καταλαβω, παρατάω και βρίσκομαι κολλημένη πάνω του.

Τα πρόσωπα μας απέχουν λίγα εκατοστά μεταξύ τους.

" Συγγνώμη"λέω μπερδεμένη μα εκείνος πλησιάζει τα χείλη του στα δικά μου.

Τα πόδια μου έχουν κολλήσει. Με κρατάνε εκεί.

Ο αντίχειρας του περνάει στιγμιαία πάνω από το κάτω χείλος μου και το επόμενο λεπτό έχει μηδενίσει την απόσταση μεταξύ μας.

ΤΙ ΚΑΝΕΙ;

ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΤΟΝ ΣΤΑΜΑΤΆΩ;

ΤΙ ΕΠΑΘΑ;

Μία αδύναμη μπουνιά μου πέφτει στο στήθος του αλλά δεν σταματάει.

Αφού ούτε εσύ θες να σταματήσει.

[...]

Κάθομαι στην αυλή του, κάτω στο γρασίδι. Το μόνο που έκανα μετά το φιλί μας είναι να εξαφανιστώ από προσώπου γης.

Η Ξένια είναι ακόμα με τον Αγγελο.

"Νίκο, πας σπίτι;" τον ρωτάω όταν τον βλέπω να βγαίνει από το σπίτι. Έχει δίπλα του μια κοπέλα αλλά την αγνόησα.

"Μέχρι το αυτοκίνητο πάω. Θα μείνουμε εδώ σήμερα" μου ανακοινώνει και γουρλώνω τα μάτια μου.

"Τι;Γιατί;"

"Πρώτον, η ώρα είναι 4 και είναι αργά για να γυρίσουμε σπίτι. Επιπλέον, ο μπαμπάς μου είπε ότι ήθελε να μείνει μόνος με την μαμά σήμερα."

Μόνο μη μου κάνουν και άλλο αδερφάκι, τους έσφαξα.
Με το ζόρι αντέχω τον σπόρο.

Ξεφυσαω και τρίβω νευρικά το πανί από το φόρεμα μου. Γνέφω, και πηγαίνω μέσα όσο εκείνος κατευθύνεται με την κοπελίτσα στο αυτοκίνητο.

Θυμήστε μου να μην ξαναμπώ εκεί.

"Εε η Ξένια και ο Αγγελος; "τον ρωτάω διστακτικά  ενώ μαζεύει το σαλόνι. Όλοι έχουν φύγει.

"Έφυγαν πριν λίγο" μου απαντάει και ρίχνει πολλά πλαστικά ποτηράκια στη σακούλα.

"Ο αδερφός μου είπε ότι θα μείνουμε εδώ σήμερα. Κάτσε να σε βοηθήσω" του λέω χαμηλόφωνα και αρχίζω να μαζεύω.

Η αλήθεια είναι ότι νιώθω λίγο άβολα. Ήταν τόσο ξαφνικό αυτό το φιλί.

"Αστα"τον ακούω να λέει και τον κοιτάζω μπερδεμένη. "Τα σκουπίδια λέω, αστα"μου εξηγεί αφήνοντας κάτω την σακούλα που κρατούσε.

Τα χέρια μου αρχίζουν να ιδρώνουν όσο τον βλέπω να με πλησιάζει. Ξαφνικά, τα χείλια μας βρίσκονται ενωμένα.
Ακουμπάει τα χέρια του στην μέση μου και βαθύνει το φιλί μας.

"Τι κάνουμε;"ψιθυρίζω.

"Κάτι που στο τέλος θα μας καταστρέψει" η φωνή του είναι απαλή, ίσως από τις λίγες φορές που τον ακούω έτσι.

-oliaaaa