Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 5

Πλευρά Δανάης.

"Ωπα, καλώς τις όμορφες" αναφωνεί ο Άγγελος μόλις φτάνουμε μπροστά στην μπάρα και κοιτάει την Ξένια.

Πάλι το φανάρι θα κάνω.

"Τι γίνεται;" ρωτάω για να σώσω την κατάσταση μιας και η άλλη δίπλα μου ξαφνικά ήπιε το αμίλητο νερό.

"Εεε όλα καλά. Τα συνηθισμένα. Λοιπόν τι μας βάλω; Τα συνηθισμένα;" μας ρωτάει με ένα πλατύ χαμόγελο και η κολλητή μου γνέφει.

"Ρε Άγγελε τελειώνουν οι μπύρες. Δώσε μου τα κλειδιά από την αποθήκη να πάω να φέρω" αυτή η εκνευριστική φωνή κάτι μου θυμίζει.

"Δεν το πιστεύω" αναφωνώ μόλις τον βλέπω δίπλα στον Αγγελο.

" Ωπ, η αγαπημένη μου" λέει χαχανίζοντας και ακουμπάω το χέρι μου στο μέτωπο μου.

" Παντού μπροστά μου είσαι εσύ; "τον ρωτάω ενοχλημένη ένα πονηρο χαμόγελο στολίζει το πρόσωπο του.

"Ήθελες να σου είμαι κάπου αλλού;" με ρωτάει προκλητικά ενώ φτιάχνει κάτι ποτά.

Δεν θα μας χαλούσε...

Σκάσε εσύ.

"Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου, δε νομίζεις; " τον ρωτάω πίσω  απαξιωτικά και πίνω λίγο από το ποτό που μας ετοίμασε ο Άγγελος.

Καλά αυτά τα δύο μιλάνε από δίπλα λες και είναι μόνοι τους.

Δε τους παρεξηγώ όμως. Αυτά έχει ο έρωτας.

"Τόση κόντρα ρε Δανάη"λέει κοιτώντας με, με ένα ειρωνικό χαμογελάκι.

"Που πήγαν οι άλλοι;" αναφωνώ καθως παρατηρώ πως Άγγελος και Ξένια καπούτ.

"Θα έχουν πάει κάπου μόνοι τους. Καταλαβαίνεις τώρα.."λεει γεμίζοντας με προσοχή ορισμένα ποτήρια και τα δίνει στον σερβιτόρο.

"Ωραία, πάω να χορέψω. Αντίος αμίγκο" τινάζω το μαλλί και κατευθύνομαι προς το κέντρο που χορεύουν πολλοί.

Νιώθω το βλέμμα του καρφωμένο πάνω μου αλλά δεν δίνω σημασία και αρχίζω να χορεύω.

[...]

Σήμερα που αποφάσισα να πάω στη σχολή με τα πόδια, σήμερα βρήκε να βρέχει.

Δεν πήρα ομπρέλα. Τέλεια. Παπί θα πάω στο πανεπιστήμιο. Όλες τις λάθος αποφασίσεις εγώ τις παίρνω σε αυτή τη ζωή.

"Μπες να σε πάω" ένα μαύρο τζιλ σταματάει δίπλα μου και ο οδηγός κατεβάζει το παράθυρο.

Να τος πάλι.

"Κοίτα έχω αργήσει στο μάθημα, αν θες μπαίνεις αλλιώς σε αφήνω έξω στη βροχή" μου λέει και τον κοιτάω με μισό μάτι.

Δελεαστική πρόταση. Χωρίς πολλά πολλά ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα. Δεν είχα καμία όρεξη να αρρωστήσω.

"Μόνο μη μας σκοτώσεις και είμαστε κομπλέ" του λέω βάζοντας ζώνη. Εκείνος χασκογελάει και αρχίζει να οδηγεί. "Ωραίο αμάξι" συνεχίζω αφού το παρατηρώ καλύτερα.

"Χαίρομαι που σ'αρέσει" απαντάει ενώ έχει την προσοχή του στον δρόμο. Δυναμώνει ελάχιστα την μουσική και σταματάει στο φανάρι.

" Ήσυχος είσαι σήμερα, πως και ετσι; Συνήθως μου σπας τα νεύρα με αυτά που λες"τον ρωτάω μιας και μου φάνηκε περίεργο.

Ούτε πείραγμα ούτε τίποτα.

"Νυστάζω, έχω κοιμηθεί τρεις ώρες μόνο" μου απαντάει ξεκινώντας ξανά το αμάξι. Χασμουριέται και αλλάζει ταχύτητα.

"Είχες δουλειές να φανταστώ"του λέω πονηρά και με κοιτάει στιγμιαία  χαμογελώντας.

"Με ξεπάτωσε η Κάτια χτες το βράδυ. Δε φταίω εγώ. Γίνεται κουραστική ώρες ωρες"πετάει και ξαφνικά νιώθω έναν κόμπο στο στομάχι.

Τώρα εμένα αυτό γιατί με ενόχλησε;

"Να της πεις άλλη φορά να σε ξεκουράζει. Όχι να σε κουράζει. Έτοιμος να κοιμηθείς στο αμάξι είσαι."βρίσκω το θάρρος να του απαντήσω τη στιγμή που βρισκόμαστε στο πάρκινγκ της σχολής.

"Δε νομίζω να την χρειαστώ ξανά. Έχω την εντύπωση πως θα ασχοληθώ με κάποια άλλη"μου λέει με ένα αχνό χαμόγελο και μου κλείνει το μάτι.

-oliaaaa