Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 97

Πλευρά Δανάης.

"Ο αδερφός σου είναι κάτω από το σπίτι μου και φασώνεται με την αδερφή μου μέσα στη βροχή" ανακοινώνει η Ξένια μόλις μπαίνει μέσα στο διαμέρισμα.

"Τα ξαναβρήκαν;" την ρωτάω με περιέργεια και τρώω λίγα πατατάκια από το μπολ που κρατούσα.

"Ποιος ξέρει; Ότι θέλουν ας κάνουν"απαντάει αρπάζοντας το μπολ από τα χέρια μου.

Που να ήταν και δικά σου ρε συ.

"Τι είναι αυτό που ακούγεται;" με ρωτάει ενώ ήχος από τα χτυπήματα που δίνει ο Πάνος στον σάκο του μποξ στο δωμάτιο, ακούγονται δυνατά.

"Τίποτα, ο Πάνος εξασκείται στον σάκο. Λοιπόν για πες τι έγινε με τα μικρά;" της λέω προσπαθώντας να μάθω περισσότερα για αυτούς.

Στεναχωρηθηκα που μαλωσανε αλλά να μου πεις καλός μαλάκας είναι και ο αδερφός μου.

Όλα σκατά τα κάνει.

"Ρε άκου φάση...Περνάω από δίπλα τους βιαστικά για να μπω στο αυτοκίνητο του πατέρα μου και ο αδερφός σου όταν άρχισα να γελάω μου έκανε ένα κωλοδάχτυλο και μου έκανε νόημα να φύγω. Άσε την είχε ξεζουμίσει κάτω από την βροχή. Να με θυμηθείς αύριο και οι δύο με πυρετό θα είναι"

Χασκογελάω.

" Τουλάχιστον θα τα ξαναβρούν...Λογικά"

Οι σχέσεις στην ηλικία των παιδιών είναι πολύ περίεργες. Καλά όχι ότι στις μεγαλύτερες είναι νορμάλ, αλλά λέμε τώρα.

"Αντε ρε αυτά μαζί δεν κάνουν και χωριά δεν μπορούν"απαντάει γελώντας καθώς μπουκώνεται με πατατάκια.

Γιατί την κάνω παρέα είπαμε;

Πλευρά Νίκου

"Γιατί κλαις;" την ρωτάω μόλις διακόπτουμε το φιλί μας για να πάρουμε ανάσα.

Η βροχή συνεχίζει να πέφτει με ορμή πάνω και πλέον είμαστε και οι δύο βρεγμένοι από την κορυφή ως τα νύχια.

"Δεν κλαίω...Το νερό από την-"

"Δεν μπορείς να κρυφτείς από εμένα Ελπίδα, πες μου για ποιον λόγο κλαις!" την διακόπτω με έντονο ύφος και οι λέξεις βγαίνουν γρήγορα από το στόμα μου.

Γλύφω τα βρεγμένα μου χείλη και την κοιτάζω στα μάτια.

"Γιατί ξέρω πως ποτέ δεν θα είμαι κάτι σημαντικό για σένα. Όσο και να σε αγαπάω ποτέ δεν θα γίνω εκείνη" λέει κλαίγοντας και τραβάει τα χέρια της από τα δικά μου. Αν και βράδυ, από το λιγοστό φως της λάμπας που βρισκόμαστε από κάτω, τα μάτια της φαίνονται κατακόκκινα.

Η βροχή δυναμώνει.
Εγω νευριαζω με αυτά που λέει.

"Θα στο πω για τελευταία φορά και φρόντισε να το βάλεις καλά μέσα στο μυαλό σου. Δεν είσαι εκείνη. Πότε δεν θα γίνεις εκείνη. Ξέρεις γιατί; ΓΙΑΤΊ ΕΊΣΑΙ ΠΟΛΎ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΑΠΟ ΕΚΕΊΝΗ ΓΑΜΩΤΟ." την πιάνω από τους ώμους και την ταρακουνάω. Δεν θέλω να αμφισβητεί τα συναισθήματα μου για εκείνη."ΘΕΣ ΝΑ ΜΕ ΠΙΣΤΈΨΕΙΣ;ΔΕΝ ΘΕΣ; ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΣΟΥ! ΤΟ ΜΌΝΟ ΠΟΥ ΘΈΛΩ ΝΑ ΞΕΡΕΙΣ ΕΊΝΑΙ ΌΤΙ ΣΑΓΑΠΑΩ. ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΈΚΑΝΑ ΓΑΜΩ ΔΕΝ ΘΑ ΗΜΟΥΝ ΑΥΤΉ ΤΗ ΣΤΙΓΜΉ ΕΔΏ ΠΈΡΑ"φωνάζω ανεξέλεγκτα αλλά αισθάνομαι δάκρυα να απειλούν να τρέξουν στα μάγουλα μου από την ένταση της στιγμής.

"Τα συναισθήματα σου όμως είναι δυνατότερα για εκείνη Νίκο..."

" ΤΙ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΚΆΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΑΠΟΔΕΊΞΩ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ; ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΝΙΏΘΩ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΡΕ ΜΩΡΟ ΜΟΥ. ΓΙΑ ΣΕΝΑ! ΠΟΥ ΝΑ ΜΕ ΠΆΡΕΙ Ο ΔΙΑΟΛΟΣ" φωνάζω αγανακτισμένος αλλά εκείνη το μόνο πράγμα που κάνει είναι να κλείνει τα μάτια της από τον φόβο.

Τέλεια.
Τρίβω τα μάτια μου στην προσπάθεια μου να ηρεμήσω και την βλέπω που κάνει μεταβολή για να φύγει.

Την πιάνω από το χέρι και τη γυρίζω για να με κοιτάξει.

Δεν θα συνεχιστεί για πολύ όλη αυτή η αφόρητη κατάσταση μεταξύ μας. Πρέπει να διορθωθούν όλα.

"Τι είναι;" παραπονιέται σκουπιζοντας τα δάκρυα της. Χωρίς να το πολύ σκεφτώ την αγκαλιάζω σφιχτά.

"Σ’αγαπάω ρε μωρό μου. Κατάλαβε το σε παρακαλώ, μου ραγιζεις την καρδιά"

-oliaaaa