Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 56

Ανοίγω την πόρτα του πατρικού μου, μπαίνω μέσα και την κλείνω με δύναμη. Κυλαω πάνω της προς το πάτωμα με αναφιλητά.

"Ει, ει, ει τι έγινε;" ο μπαμπάς μου έρχεται γρήγορα προς το μέρος μου και γονατίζει μπροστά μου. "Γιατί κλαις;"

Παίρνω βαθιές ανάσες για να μπορέσω να μιλήσω.
Εκείνος με κοιτάει ανήσυχος και τότε κατεβαίνουν τις σκάλες ο αδερφός μου με τον Μάνο.

"Τι έπαθες;"με ρωτάνε μπερδεμένοι καθως στέκονται από πάνω μου.

"Χώρισα...με τον Πάνο. Μ-με έδιωξε" τους πληροφορώ κλαίγοντας και γουρλώνουν τα μάτια τους.

"Τι εννοείς σε έδιωξε; Γιατί;"

"Θα πάω να του πω δυο λογάκια" φωνάζει ο μπαμπάς και σηκώνεται πάνω όμως τον πιάνω από τον χέρι και τον σταματάω.

"Δεν έχει νόημα πλέον. Αρκούν όλα αυτά που μου είπε" ψιθυρίζω χαμηλόφωνα και σηκώνομαι πάνω.

"Γιατί έγινε όλο αυτό;"ρωτάει ο Μάνος ενώ σκουπιζω την μύτη μου με το μανίκι της μπλούζας μου.

"Κατάλαβε κάτι λάθος, δεν μου έχει εμπιστοσύνη" του απαντάω κουρασμένη και ανεβαίνω τις σκάλες με βαριά καρδιά.

Ούτε ρούχα δεν έχω εδώ.
Θα πάω κάποια μέρα να τα πάρω.
Ίσως αύριο.
Ή θα στείλω τον Νίκο να τα πάρει.

"Να μπω;" ακούω την φωνή του Μάνου και ένα ελαφρύ χτύπημα στην πόρτα.

"Ναι"

Μπαίνει μέσα, με κοιτάει λυπημένος, τον κοιτάω και τότε είναι που με πιάνουν τα κλάματα πάλι.

"Όχι, όχι, όχι, όχι ψυχή μου. Μην κλαις" μου λέει βάζοντας με στην αγκαλιά του και με κουνάει για να ηρεμήσω.

"Νομίζει ότι φιλαθήκαμε Μάνο! Μας είδε στο Σύνταγμα και ισχυρίζεται ότι με φίλησες" παραπονιέμαι αλλά εκείνος με κοιτάει σοκαρισμένος.

"Μα εγώ δεν σε φίλησα"

" Λες να μην το ξέρω; Εκείνος δεν ξέρω τι σκατά έχει δει και δεν με πιστεύει" παραπονιέμαι και κάθομαι στο κρεβάτι.

" Θες να πάω να του μιλήσω;"με ρωτάει όμως γνέφω γρήγορα αρνητικά.

Με τα νεύρα που έχει, μπορεί να τον χτυπήσει κιόλας.
Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να μπλέξει ο Μάνος που στην τελική δεν φταίει πουθενά.

"Όχι, μπορεί να σε χτυπήσει. Άστον. Ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα ηρεμήσει και θα λογικευτεί"

Ελπίζω πολλά μιας και μιλάμε για τον Πάνο αλλά δεν μπορεί να τα αφήσει όλα έτσι.

Δεν γίνεται να χωρίσουμε έτσι, σωστά;
Αφού με αγαπάει, το έλεγε. Συγκεκριμένα μια νύχτα πριν μου το είπε.
Δεν γίνεται να του πέρασε.

"Ψήνομαι για καβγά πάντως"μου λέει κάνοντας με να γελάσω λίγο "Τουλάχιστον σε έκανα να γελάσεις" συνεχίζει μετά από λίγο και χαϊδεύει τον ώμο μου.

"Τον αγαπάω ρε Μάνο" ψιθυρίζω με δάκρυα να τρέχουν στα μάγουλα μου.

"Είναι βλάκας που έκανε ένα τέτοιο κορίτσι να κλαίει. Πίστεψε με, θα βρεις κάποιον πολύ καλύτερο"

"Εγώ αυτόν θέλω! "αναφωνώ κλαίγοντας και βυθιζω το κεφάλι μου μέσα στα μαξιλάρια.

"Δεν μπορώ να σε βλέπω έτσι όμως. Θα πάω να του μιλήσω και αν του εξηγήσω την κατάσταση. "

" Οχι! Δεν θα κάνεις τίποτα. Ξέρεις τι μου είπε; Ότι από εδώ και στο εξής είμαστε δύο ξένοι. Κατά κάποιον τρόπο είπε πως μετάνιωσε που έκανε σχέση."ξεκιναω να λέω και παίρνω μια βαθιά ανασα γιατί νιώθω πως δεν μπορώ να αναπνεύσω."Δεν έχει νόημα να πας, δεν θα καταλάβει. Πιστεύει τα δικά του. Ίσως αν ηρεμήσει και με αφήσει να του μιλήσω...Μπορεί να φτιάξουν τα πράγματα"

Ξεφυσαει και ξαπλώνει δίπλα μου.

"Το μόνο που θέλω είναι να σε βλέπω ευτυχισμένη"χαιδευει το μάγουλο μου και χαμογελάει." Κοιμήσου, να ηρεμήσεις"

[...]

"Καλημέρα" λεω στην μαμά μου που κάθεται στο τραπέζι με τον μικρό και τον ταΐζει.

"Καλημέρα κοριτσάκι μου, να σου βάλω να φας κάτι;" με ρωτάει αλλά γνέφω αρνητικά.

"Δεν πεινάω"απαντάω κοφτά και παίζω με την άκρη από το τραπεζομάντηλο.

"Ξέρεις, ο μπαμπάς, μου είπε τι έγινε και πραγματικά λυπάμαι πολύ."λεει χαμηλόφωνα κοιτώντας με με συμπόνια.

" Ήμασταν στο Σύνταγμα με τον Μάνο, κάτσαμε σε ένα παγκάκι και συζητούσαμε. Αγκαλιαστήκαμε, με φίλησε στο μάγουλο και τέλος. Αυτό ήταν. Ο Πάνος πιστεύει πως με φίλησε κανονικά. Μας είδε λέει. Δεν θέλει να με ακούσει για να του εξηγήσω." εξηγώ στο άκυρο όλη την ιστορία και με κοιτάει μπερδεμένη.

"Είναι λίγο υπερβολικός"

Τι λίγο και εσύ;
Πες πολύ, δεν θα σε παρεξηγήσει κάνεις.

"Το ξέρω. Θα πάω να πάρω τα ρούχα μου σε λίγο. Υποθέτω μαμά, πως κάπου εδώ τελειώνουν όλα"

Κρίμα Πάνο.

-oliaaaa