Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 38

Πλευρά Δανάης.

Η καταπληκτική του ιδέα ξέρετε ποια ήταν;
Όχι ξέρετε;

Να πάμε να παίξουμε μπάσκετ.
Ναι καλά ακούσατε. Να παίξουμε μπάσκετ.
Με πήγε σε ένα γήπεδο που ήταν μερικά ακόμα παιδιά αλλά εκείνα απλά καθοντουσαν.

Εμεις τα έξυπνα παίζαμε μπάσκετ. Τι παίζαμε δηλαδή, μόνος του έπαιζε. Εγώ κάπου στο δεκάλεπτο κουράστηκα και έκατσα οκλαδον στο κέντρο του γηπέδου.

Μετά εκείνος με τραβούσε πάνω για να σηκωθώ μέχρι που τον τράβηξα και εγώ μια δυνατή με αποτέλεσμα να πέσει πάνω μου.

Αλλά εντάξει, δεν χτύπησε. Ζει ακόμα.

"Έχω πιαστεί. Μου κάνεις λίγο μασάζ;" με ρωτάει κοιτώντας με σαν κουτάβι.

Να μην έτρεχες σαν χαζό στο γήπεδο να μην πιανωσουν.
Βλακα.

"Καλα, θα μου το ξεπληρώσεις όμως" του λέω καθώς αρχίζω να τον τρίβω με όση περισσότερη δύναμη μπορώ.

"Οπότε θες μωρό μου"αναφωνεί πριν βγάλει ένα δυνατό βογγητο. "Αχ, αχ, βάλε δύναμη. Δεν αισθάνομαι τίποτα"

Λέει και τον κοιτάω με σηκωμένο φρύδι.
Με δουλευει τώρα έτσι; Κοντεύει να μου πιαστεί το χέρι.

Αλλά, Πανούλη μου τώρα θα δεις.
Ανεβαίνω πάνω στην πλάτη του και αρχίζω να τον πατάω.

"Πολύ καλύτερα" ψιθυρίζει με ένα πλατύ χαμόγελο ενώ στην συνέχεια βογγαει σιγανά.

Η πλάτη του είναι τόσο γεροδεμενη. Εχει και έναν δράκο τατουάζ.

"Την επόμενη φορά θα σε πάρω μαζί μου για ψώνια. Έτσι θα μου ξεπληρώσεις την φοβερή σου ιδεα" τον προειδοποιώ και χασκογελάει.

Θα σου κοπεί το γέλιο μετά το πρώτο δυωρο εκείνη την ημέρα.

ΜΟΥΑΧΑΧΑ.

[...]

Ανοίγω όλα τα ντουλάπια μέχρι να βρω εκείνα τα πατατάκια με ρίγανη  που είχα φυλαγμένα.

Αμα τα έχει φάει η μαμα, καλώς.
Αν όμως τα άλλα δύο τερατακια έχουν βάλει το χέρι τους στο φαΐ μου τότε θα πληρώσουν.

Με τη ζωή τους.

Προχωράω στο σαλόνι που κάθονταν και έβλεπαν τηλεόραση.

"Έχει φάει κανείς από εσάς τα...πατατακια μου;" ψιθυρίζω την τελευταία λέξη καθώς βλέπω την σακούλα στα χέρια του μπαμπά μου.

"Μπαμπά...ασε κάτω την σακουλα" τον προειδοποιεί φοβισμένος από το ύφος μου.

"Εκκενωστε την περιοχή, θα εκραγεί" λέει ο κύριος Αλεξ μας και πετάει τη σακούλα στο τραπεζάκι.

Τώρα θελετε να μου πείτε ότι θα έχουμε και άλλο ένα τέτοιο εδώ μέσα;

"Γιατί φωνάζετε;"μας ρωτάει η μαμά μόλις μπαίνει στο σαλόνι γελώντας.

"Η κόρη σου θέλει να μας σκοτώσει επειδή της φάγαμε τα πατατάκια"διαμαρτυρεται ο μπαμπάς αγκαλιαζοντας την.

Γιατί ζω σε ένα σπίτι γεμάτο παιδάκια;
Έναν φυσιολογικό εδώ μέσα δεν έχω βρει.

" Τουλάχιστον παγωτό έχουμε;" ρωτάω με μια ελπίδα ότι κάτι μπορεί να φάω σήμερα.

"Το φαγ-"

"Ναι αγάπη μου έχει. Πήρα το πρωί ένα"χαμογελαω ικανοποιημένη όσο το στόμα μου του μπαμπά μου και του Νίκου έχει ανοίξει διάπλατα γιατί νόμιζαν πως δεν είχε.

Ώρα για εκδίκηση.

[...]

" Κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσεις να μπαίνεις από τα παράθυρα, δε νομίζεις;"τον ρωτάω γελώντας και του δίνω ένα πεταχτο φιλί.

"Αμα δεν είναι ο μπαμπάς σου στο σπίτι τότε ίσως λέω ίσως μπορεί να μπω από την πορτα"μου λέει καθώς βγάζει τα παπούτσια του.

Χέστη.

" Φοβιτσιάρη" κοροϊδεύω όταν ξαπλώνω στο κρεβάτι. Εκείνος αντιγράφει της κινήσεις μου και με κοιτάει.

Χαϊδεύει το μάγουλο μου.

" Σε λίγο καιρό, όλα θα μαθευτουν και πλέον δεν θα κρυβόμαστε"με βάζει στην αγκαλιά του χαιδευοντας τα μαλλιά μου.

Μακάρι να μην υπάρξουν προβλήματα με αυτό.
Μακάρι.

-oliaaaa