Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 78

Πλευρά Δανάης.

Το κουδούνι χτυπάει και κοιταζομαστε ανήσυχα με τον Πάνο.

"Ποιος είναι στις 10 το βράδυ;" ρωτάει ενώ κατευθύνεται προς την πόρτα. Φτιάχνω την μπλούζα μου, η οποία είχε κατέβει λίγα λεπτά πριν για ένα συγκεκριμένο σκοπό, ο οποίος ματαιώθηκε λόγω του κουδουνιού.

Ανοίγει την πόρτα και τα κλάματα της Ξένιας ακούγονται δυνατά. Σηκώνομαι παρεξενεμένη και πλησιάζω τον Πάνο.

"Τι έγινε καλε;Γιατί είσαι έτσι;" την ρωτάω ακουμπώντας την στον ώμο. Προχωράει προς στα μέσα και στέκεται απέναντι μας.

"Χωρίσαμε με τον Αγγελο" αναφωνεί και ξεσπάει σε λυγμούς. Γουρλώνω τα μάτια μου καθώς κοιταζομαστε με τον Πάνο.

"Γιατί;" την ρωτάει και καθόμαστε στον καναπέ. Παίρνει βαθιές ανάσες στην προσπάθεια της να μιλήσει.

"Τσακωνομασταν όπως κάνουμε κάθε φορά για ένα αδιάφορο θέμα. Κάπου στην μέση αρχίσαμε να φωνάζουμε και στο τέλος μου είπε πως δεν αντέχει άλλο και να χωρίσουμε! Ακούς; Δεν μας αντέχει άλλο ο κύριος και θέλει να χωρίσουμε" εξηγεί κλαίγοντας και ξεφυσάω.

Αυτό ήταν;
Μέχρι αύριο θα τα έχουν ξαναβρεί.

" Έλα βρε Ξένια μου, θα τα βρείτε"προσπαθώ να την καθησυχάσω αλλά γνέφει αρνητικά.

"Δεν καταλαβαίνετε! Τις προηγούμενες απλώς μαλώναμε, τώρα μου είπε να χωρίσουμε"γκρινιάζει σκουπίζοντας τα μάτια της.

Ο Πάνος ανοίγει το στόμα του για να πει κάτι άλλα η πόρτα αρχίζει να χτυπάει μανιωδώς.

Με κοιτάει σε φάση  -άκυρο το σημερινό, θα παμε να κοιμηθούμε- και σηκώνεται να ανοίξει.

" Ώστε εδώ είσαι!"ακούγεται η φωνή του Άγγελου ο οποίος έρχεται με γρήγορα βήματα προς το μέρος μας.

"Αφού ήρθες, εγώ να πηγαίνω" του λέει η Ξένια προσπαθώντας να το παίξει σκληρή και αδιάφορη.

Την πλησιάζει και αφού κοιτάζονται για λίγα δεύτερα, την αρπάζει από την μέση και την φιλάει με πάθος.

Μεγάλος τσακωμός, μισή ώρα υπόθεση.

"Δες τους, δες τους. Μας έκαναν χαλάστρα και τώρα φασώνονται μπροστά μας" λέει φανερά ξενερωμένος και χασκογελάω.

"Δεν έχουν σκοπό να σταματήσουν έτσι;" ρωτάω γελώντας και γνέφει αρνητικά.

"Πσττ, ταπρρ, έλα, πάτε σπίτι σας να ζήσετε τον έρωτα σας και αφήστε και εμάς να κάνουμε το ίδιο με τον δικό μας"σηκώνεται από δίπλα μου χτυπώντας παλαμάκια και σπρώχνοντας τα παιδιά προς την εξώπορτα.

"Καληνυχτα"μας λένε χαμογελαστοί και το αγόρι μου τους μουντζώνει.

"Καληνύχτα παιδιά"αναφωνώ κουνώντας το χέρι μου και φεύγουν.

"Λοιπόν..."ξεκινάει ο Πάνος μόλις κλείνει την πόρτα. "Που είχαμε μείνει;" ρωτάει στη συνέχεια με ένα πονηρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του.

Πλευρά Νίκου.

"Που χτύπησες εσύ; Το είδα και χτες αλλά ξέχασα να σε ρωτήσω" με ρωτάει ο μπαμπάς μου ενώ βλέπαμε το ματς στην τηλεόραση.

"Εεε μάλωσα με κάποιον" απαντάω αδιάφορα και ασυναίσθητα ακουμπάω το σχισμένο μου φρύδι.

"Γιατί; Είχαμε πει ότι θα προσπαθούσες να ελαττώσεις τους καβγάδες"μου λέει κοιτάζοντας με και παίρνω μια βαθιά ανάσα.

"Πλάκωσα κάποιον που πήγε να βιάσει την Ελπίδα"ψιθυρίζω και το μόνο που ακούω είναι ο θόρυβος από το μπουκάλι της μπύρας που μόλις ακούμπησε στο τραπέζι.

Έρχεται προς το μέρος μου και γονατίζει μπροστά μου.

"Είμαι περήφανος για σένα. Είσαι πολύ ώριμος για την ηλικία σου και καταλαβαίνεις τα πάντα."μου λέει χαμηλόφωνα και με αγκαλιάζει σφιχτά. "Με κάνεις περήφανο. Να την προσέχεις σαν τα μάτια σου" μουρμουρίζει χτυπώντας με ελαφρώς στην πλάτη και χαμογελάω.

Πριν προλάβω να πω το οτιδήποτε το κουδούνι χτυπάει και σηκώνομαι να ανοίξω.

"Τι θες ΕΣΥ εδώ;!"

-oliaaaa