Too Much Trouble 2

Κεφάλαιο 89

"Δεν σε φοβάμαι Πάνο" προσπαθώ να τον καθησυχάσω αλλά εκείνος κουνάει το κεφάλι του αρνητικά.

"Όχι γαμώτο, με φοβάσαι! Κάθε φορά που σε απασχολεί κάτι με το τσιγκέλι στα βγάζω. Δεν μου μιλάς αλλιώς" παραπονιέται και παίρνω μια βαθιά ανάσα. "Είμαι το αγόρι σου, είμαι εδώ για ό,τι χρειαστείς" συνεχίζει πιο ήρεμος.

Ξεφυσάω και παίζω νευρικά με μια κλωστή που κρέμεται από το ριχτάρι στον καναπέ.

"Όταν ανέβαινα στην Θεσσαλονίκη παλιά, ξέρεις τότε που ήμουν λύκειο...Είχα σχέση με κάποιον."ξεκινάω να λέω όσο πιο χαλαρά μπορώ για να μη με πιάσουν τα κλάματα πάλι.

Τα χείλη μου τρέμουν.

"Ναι το ξέρω αυτό. Μου το είχε αναφέρει ο Μάνος, τότε που είχαμε τσακωθεί" αναφωνεί μετά από την παύση που έκανα.

"Δεν ξέρεις όμως όλη την ιστορία. Με έχεις ρωτήσει πολλές φορές για τα σημάδια κ-"

Με διακόπτει χωρίς δεύτερη σκέψη.

"Εκείνος στα έκανε;" με ρωτάει τσιτωμένος και γυρίζω το βλέμμα μου από την άλλη.

Τρίβω τα δάχτυλα μου μεταξύ τους και δαγκώνω τα χείλη μου με δύναμη.

"Με...με...είχε ρίξει σε κάτι παλιά σίδερα ενώ μαλώναμε. Από εκεί έχω τα περισσότερα. Εκείνη ήταν η μέρα που τον είδα τελευταία φορά. Τα άλλα είναι επειδή...επειδή..."λέω αλλά τα κλάματα δεν αργούν να με πιάσουν.

Τυλίγει τα χέρια του γύρω μου και με αγκαλιάζει.

"Σςς μωρό μου. Ηρέμησε" μου λέει χαιδευοντας τα μαλλιά μου ενώ τα δάκρυα μου μουσκεύουν την μπλούζα του.

" Πάνο, υπήρξαν φορές που εγώ δεν ήθελα και εκείνος...εκείνος με...με...Ήμουν μικρή, δεν...δεν καταλάβαινα...Τον αγαπούσα " λέω κλαίγοντας στην θύμηση όλως όσων έχουν γίνει. Όσο σκέφτομαι πόσο χαζή ήμουν που είχα σχέση μαζί του και παρέμεινα μέχρι που τα πράγματα χειροτερεψαν.

"Σου ορκίζομαι πως αν τον είχα μπροστά μου θα τον είχα σαπίσει στο ξύλο" τον ακούω να ψιθυρίζει παίρνοντας βαθιές ανάσες.

"Ήταν σήμερα στο μαγαζί. Γιαυτό όλη αυτή η αναστάτωση" παραδέχομαι με βαριά καρδιά και απομακρυνομαι απο την αγκαλιά του.

Με κοιτάει προβληματισμενος και σκύβει το κεφάλι του. Συνοφρυώνομαι.

"Τι έπαθες τωρα;" τον ρωτάω σκουπίζοντας την μύτη μου με το μανίκι μου.

"Σου έχω κάνει και εγώ τέτοια σημάδια;"με ρωτάει λυπημένος και τον κοιτάω περίεργα.

"Πως σου ήρθε αυτό τώρα; Φυσικά και όχι" του λέω με ένα λοξό χαμόγελο για να τον καθησυχάσω.

"Εκείνη την μέρα που μαλωναμε, έξω από το μαγαζί σε είχα κρατήσει σφιχτά. Αν έχω δημιουργήσει κάτι, θέλω να το ξέρω. Σε παρακαλώ"

"Πάνο μου, δεν έχεις κάνει τίποτα εντάξει; Τιποτα! Μην ανησυχείς, όλα είναι εντάξει."  του απαντάω γλυκά και χαϊδεύω το χέρι του.

" Σίγουρα;"

"Σίγουρα. Απλά ένα πράγμα θέλω να σου ζητήσω. Μην πεις ποτέ τίποτα στην μαμά, στον μπαμπά και στον Νίκο για όλο αυτό. Δεν ξέρουν τι είχε γίνει" ζητάω χαμηλόφωνα και εκείνος γνέφει καταφατικά.

"Δεν θα πω τίποτα...αλλα θέλω και εγώ να σου ζητήσω κάτι" ξεκινάει ενώ λίγο μετά σταματάει.

"Πες μου" αναφωνώ απαλά καθώς ανακαθομαι στην θέση μου και βολεύομαι καλύτερα.

"Θέλω να μου λες από την πρώτη στιγμή το τι σου συμβαίνει. Μην τα κρύβεις, θέλω να μου τα λες για να βρίσκουμε από κοινού μια λύση. Είμαι εδώ για σένα σε ότι χρειαστείς"

-oliaaaa